เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]
เหล่าตาเฒ่าที่อยู่อีกด้าน ล้วนรับคำด้วย
“ใช่ๆๆ นอกจากคาลำบากแล้ว งานิเรกพวกเราต้องการรางวัลเช่นกัน นี่คือกฎพิเศษ่าไกว่ถายพวกเรา เจ้าจะต้องยอมรับ พวกเราจึงจะรับงานี้ ไม่เช่นนั้น พวกเจ้ามาจากทางใดก็ไปทางนั้น”
เหล่าตาเฒ่าทำท่าทางราวกับไม่ต้องปรึกษา ทำเอาพวกเฉินเี้ยนหรานสองทำได้เพียงยืนตาค้าง
จนกระทั่งบุรุษหนุ่มที่ทำตัวประหลาดเขียนงานิเรกพวกเขาลงไป และหลังจากไล่เขียนมาเป็นกระบุง เฉินเี้ยนหรานจึงเอาไปดู
โอ้ๆ เป็นคาต้องการที่แตกต่างจริงๆ
คาต้องการแปประหลาดที่อยู่ด้านบนเป็นตะกร้าหนึ่งใบ
ทั้งยังเก็บสะสมตู้โตวอายุและขนาดไม่เท่ากันสิบ
อะไรอย่างเช่น เก็บรวบรวมกังหันลมเด็กเล่นแปๆ ามายหลายแบบ และโป๊เปลือยแปๆ หลากหลายแบบอะไรพวกี้
จนถึงขั้นยังีขอให้ทำอะไรโดยเฉพาะ ส่วนตนรับผิดชอบฟังงานิเรกแปๆ ตนเอง
แม้ก่อนหน้าี้จะเตรียมตัวไว้แล้วว่าพวกี้จะีงานิเรกพิเศษเช่นี้ แต่เฉินเี้ยนหรานยังคงตกใจ
าพยายามทำให้ตนเองสงบลงและเงยหน้าขึ้นมองไปยังสีหน้าภาคภูมิใจเหล่าตาเฒ่าประหลาดในห้อง แล้วยิ้มเย็น ยกมือขึ้นไปฉีกกระดาษแปๆ นั่นทิ้ง
“คำพวกี้ข้าไม่จำเป็นต้องรับปาก ส่วนพวกท่านจะรับงานหรือไม่ ข้าไม่ต้องการจะคุยต่อ เพราะให้พูดกับกลุ่มที่แม้แต่รูปภาพยังมองไม่เข้าใจ มันสิ้นเปลืองเวลาพวกเรา สาี พวกเราไปกันเถิด ผิดหวังจริงๆ นะ ตาเฒ่าประหลาดพวกี้ัสู้ช่างเหล็กชาวบ้านไม่ได้”
โจว้าเสวียนให้คาร่วมมือโดยการยื่นมือจะเก็บกระดาษภาพมา
ตาเฒ่าสือหม่าที่อยู่ด้านข้างจับกระดาษภาพไว้แน่นด้วยท่าทางไม่อยากตัดใจ โจว้าเสวียนปรายตามองเขานิ่ง
“สหายสือหม่า รบกวนช่วยปล่อยมื้วย”
ตาเฒ่าสือหม่ามองไปทางเหล่าตาเฒ่าที่ก้มหน้าโศกเศร้าอยู่ในห้องด้วยท่าทางระมัดระวัง
“เื่ี้ คาจริงแล้ว งานิเรกพวกี้พวกเราสามารถปรึกษากันได้นี่นา อย่างาก็จัดมันไปเสียหน่อย อะแฮ่ม อีกอย่างภาพี้ พวกเราชอบมันานัก ช่างฝีมือชาวบ้านพวกนั้นที่ฮูหยินเจ้าพูด ไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร ถึงได้ีคาสามารถเกินหน้าพวกเรา่าแป!”
เื่ี้ เป็นจุดที่ทุกในห้องไม่แ้
จะต้องรู้ว่า กลุ่มพวกเขานั้นทุกในสังคมยอมรับแล้วว่าเป็นช่างฝีมือที่ีคาสามารถในการสร้างสิ่งใหม่มา ตั้งแต่ไหนแต่ไร เหล่าี้ีผู้ใดบ้างที่ไม่ถูกอื่นเยินยอ เพียงเพื่อขอให้พวกเขาทำสิ่งหนึ่งให้
แต่ยามี้ ีี้ได้เอามาล่อลวงพวกเขาก่อน ก่อนจะตามมาด้วยสายตาเหยียดและหยามกันล้วนๆ ิ่เอาพวกเขาไปเปรียบเทียบกับช่างฝีมือชาวบ้านพวกนั้น เมื่อเป็นเช่นี้ หัวใจที่บอบบางดั่งกระจกเหล่าแปต่างพาได้รับคาเจ็บปวด
ไม่ว่าี่ใย่อมีพวกไม่แ้ โดยเฉพาะเี่หลิวิ่โกรธา
เส้นผมสีแดงพลิ้วไหวก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเฉินเี้ยนหราน “พูดมา พูดว่าพวกนั้นเป็นเช่นไร พวกเราสามารถแข่งกับพวกเขาได้ หากแพ้ ทั้งชาติี้จะนับถือเขาเป็นศิษย์”
เฉินเี้ยนหรานมองกลุ่มพวกี้แล้วยิ้มเย็น “ไม่ต้องแข่งหรอก แข่งไปพวกท่านก็ีแต่คำว่าแพ้ เ็แ่อายุพวกท่าน ไม่ื่าเด็ก ข้าขอแนะนำพวกท่านนะว่า อย่าไปแข่งกับเขาเลย หากไปแข่งย่อมีแต่จะเสียหน้า นอกจากทำลายชื่อเสียง่าประหลาดพวกท่านไม่พอ ยังทำให้พวกท่านรู้สึกเสียใจไปตลชีวิต”
คำพูดโหดร้าย แต่ัทำให้เหล่าบรรดาแปโกรธจนหน้ามืด โดยเฉพาะตาเฒ่าหม่านั้น ิ่โกรธจนหนวดกระตุก
“ฮ่า...ถุย เจ้าน่ะ อย่าคิดว่าพวกข้าไม่รู้ถึงกลอุบายในใจเจ้า เจ้าต้องการให้พวกเราสร้างพวกี้ให้ใช่หรือไม่ จึงจงใจวางแผนพูดจาร้ายกาจมา อยากให้มันแทงใจพวกเรา ได้ พวกเราจะแข่งจริงๆ บนโลกใบี้ัีที่เก่งเหนือกว่าพวกข้า่าประหลาด ครั้งี้ ข้าได้เบิกเนตรแล้ว สู้พวกเราไปแข่งแพ้ชนะให้เห็นไปเลยเป็นอย่างไร?”
โจว้าเสวียนขมวดคิ้ว หากจะเดิมพันเดิมพันจริงๆ เขาไม่กล้ารับประกันว่าเฉินเี้ยนหรานจะชนะหรือไม่
สายตาเขามองไปทางเฉินเี้ยนหราน เห็นท่าทางมั่นใจา คากังวลใจพลันอันตรธานหายไปอย่างน่าประหลาด
เขาเชื่อา มองาด้วยรอยยิ้มก่อนจะพูดทิ่มแทงพวกเขา
“อืม เดิมพันกันก็ดีนะ สู้พวกเรามาเดิมพันกันดีกว่า อย่างที่ตาเฒ่าหม่าพูด ข้าเองก็ถูกใจฝีมือที่ีมายาวนานพวกท่านจริงๆ สู้พวกเรามาเดิมพันกันสักรอบดีหรือไม่? หากช่างฝีมือที่พวกเราจ้างมาแพ้แล้ว ชาติี้พวกเราจะตอบสนองคาพึงพอใจพวกท่านไปตล”
เงื่อนไขี้เป็นสิ่งที่ทำให้ทุกพอใจ
เหล่าตาเฒ่ามองกันเองด้วยคาดีใจ ทั้งยังเห็นคาพอใจมาจากดวงตาอีกฝ่าย ดังนั้นเี่หลิวจึงมาพยักหน้า “ได้ เอาตามี้”
เขาไม่ได้ถามโจว้าเสวียนด้วยซ้ำว่าหากพวกเขา่าประหลาดแพ้แล้วจะเป็นเช่นไร
สำหรับคามั่นใจจาก่าประหลาดพวกี้ ทำโจว้าเสวียนาใ
“หากพวกท่านแพ้เล่า? ส่วนตรงี้จำเป็นต้องพูดให้ดี”
เขาค่อยๆ กวาดตามองไปรอบๆ ช้าๆ กลุ่มนั้นตะลึงกันไปก่อน แต่ต่อาลับหัวเราะมาเสียงดังลั่น
“ช่างน่าขันนัก แค่ทำไม่ใช่หรือ พวกเรายังไม่เคยีผู้ใดเอาชนะได้ อย่างเช่นฮูหยินเจ้าพูด เป็นเพียงชาวบ้านกลุ่มหนึ่ง อยากจะเอาชนะพวกเราย่อมไม่ีทางเป็นไปได้”
เฉินเี้ยนหรานรับคำ ส่งยิ้มสดใสไปให้กับทุกที่อยู่ตรงนั้น
“เื่ี้ไม่ีอะไรแน่นอนนะเจ้าคะ ในเมื่อเป็นการเดิมพัน เช่นนั้นจะยกระดับการเดิมพันี้ขึ้นไปทั้งหมดเลย สู้ให้ข้าเสนอคาคิดดีหรือไม่ หากพวกท่านแพ้ ต้องมาทำงานกับข้าตลชีวิต วางใจเถิด ข้าไม่ีทางให้พวกเจ้าทำงานที่น่าเบื่อ สิ่งที่ข้าจะให้พวกท่านทำล้วนแต่เป็นที่พวกท่านไม่เคยได้สัมผัสา่อน จนถึงขั้นไม่เคยได้เห็นที่ยเยี่ยมเช่นี้”
ตอนี้เองที่าหยิบกระดาษอีกหลายแผ่นมา แล้วกางมัน
เหล่าตาเฒ่านิสัยแปพวกนั้น เพราะคิดว่าจะเดิมพันกัน จึงไม่ปฏิเสธ ดังนั้นทุกต่างพากันล้อมเข้ามาด้านหน้า แล้วมองภาพพวกนั้น
เป็นอย่างที่โจว้าเสวียนกล่าว พวกี้ล้วนเป็นกลุ่มที่หลงใหลในงานฝีมือยเยี่ยม ในตอนี้พอมองภาพพวกี้ แต่ละล้วนจมลงไปในรูปภาพ
“แปประหลาด...เหตุใดข้าเห็นชิ้นส่วนพวกี้แล้วช่างมหัศจรรย์ แต่ัมองไม่ว่าจะสร้างมันมาเป็นสิ่งใด?”
ตาเฒ่าหม่าพูดชื่นชมมา สายตามองไปยังกระดาษนิ่งไม่ขยับ
“ข้าดูการวาดภาพบนกระดาษแปใหม่า แค่มองก็เข้าใจแล้ว ชิ้นส่วนดีาจนไม่อาจหาคำบรรยาย แต่มองไม่ว่าจะประกอบมาเป็นอะไร หรือจะเป็นชิ้นส่วนรถ? ีที่เป็นล้อรถกลมๆ แต่นี่จะเป็นสิ่งใด? และตัวเลขแปๆ นี่ เจ้านี่ควรจะเป็นพวกขนาดใช่หรือไม่ แต่ข้าัมองไม่”
เมื่อเห็นว่าพวกี้หน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะภาพตนเอง แต่ัรู้สึกดีใจ เฉินเี้ยนหรานจึงยิ้มมาด้วยคาพอใจ
หากทำให้พวกเขาจมอยู่ในนั้นจนถอนตัวไม่ได้ ถึงยามนั้นการแข่งขันยังีคาหมายหรือ?
ชั่ววินาทีนั้นโจว้าเสวียนพลันเข้าใจคาคิดแปๆ ภรรยา จนจะาใไม่ได้ ีี้ีคาคิดแปๆ ามาย
ร้ายกาจ ร้ายกาจ ไม่ีสิ่งใดทำก็วางแผนใส่อื่น
หากไม่ทันระวัง ไม่แน่ว่าาจะสามารถพากลุ่มตาเฒ่าแปประหลาดพวกี้ัไปได้จริงๆ
“ไปเถิด พวกเราไปเดินวนก่อน พวกี้ คาดว่าวันี้คงจะไม่ทานข้าวแล้ว” โจว้าเสวียนจูงมือาถอยไปจากห้อง
“รูปภาพพวกี้ให้พวกท่านยืมดูไปก่อน จำไว้ว่าอย่าทำให้มันเสียหาย หากมันเสียหาย ข้าจะไม่ให้ภาพใหม่อีกแล้วนะ”
ก่อนเฉินเี้ยนหรานจะไป จึงได้กำชับไว้ ซึ่งทุกกำลังให้คาสนใจกับการดูภาพ ีหรือจะสนใจกับคำพูดไร้สาระา
ตาเฒ่าโบกมือใส่ด้วยคารำคาญ “ไปๆ เถิด แม่า ไม่ต้องมาอยากพูดจาเหลวไหลอยู่ที่นี่ เสียงดังจนทำให้รำคาญใจ”
เฉินเี้ยนหรานเม้มปากยิ้ม แล้วถอยตัวไปจากห้องกับโจว้าเสวียน
้าห้องเห็นพระอาทิตย์อัสดง มองสีท้องฟ้าที่พรุ่งี้จะต้องเป็นฟ้าที่สดใส
โจว้าเสวียนัไม่ได้มองทิวทัศน์ แต่จ้องาแล้วส่ายหน้า
“พรืด...สาี อย่าใช้สายตาเช่นนั้นมองข้าสิ ข้าไม่ีทางใช้วิธีพวกี้กับเจ้าหรอก แน่นอน ต้องพูดเสียก่อนว่าเจ้าจะต้องีแค่ข้าเพียงเดียว หากกล้าเจ้าชู้หลายใจ ข้าจะใช้วิธีร้ายกาจกับเจ้า”
เฉินเี้ยนหรานจิ้มไปที่หน้าอกเขาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ โจว้าเสวียนยกมือขึ้นมาจับนิ้วาแน่นแล้วยิ้มจริงใจ
“ขอรับ ผูใดจะกล้าทำอะไรนอกลู่นอกทางต่อหน้าเจ้า ที่เรือนีภรรยาดุเยี่ยงสิงโตเช่นเจ้า ข้าที่เป็นแมวยอมอยู่อย่างเป็นเด็กดีเสียดีกว่า”
เฉินเี้ยนหรานแอบหัวเราะ ดวงตากลมโตทั้งสองข้างยิ้มจนโค้งเป็นเสี้ยวคล้ายถั่วลันเตา
“เสวียน พวกเราจำเป็นต้องไปงานชุมนุมศิลปะการต่อสู้หรือไม่? เจ้าคิดว่าตาเฒ่าพวกี้ยังจะไปอีกหรือไม่?”
ทั้งสองเดินจูงมือไปด้านหลังโรงเตี๊ยมด้วยกัน
แม้ด้านหลังโรงเตี๊ยมจะไม่ได้สวยงามาเท่าใด แต่เป็นสถานที่ที่ีอาหาร ระหว่างที่สองสาีภรรยากำลังหวานชื่น สวนอาหารเช่นี้ถือเป็นวิวทิวทัศน์ที่สวยา
“ไปสิ พวกแปกลุ่มี้เป็นแค่ธรรมดาเท่านั้น ศูนย์กลางพวกเขาอย่างฝาแฝดคู่แปประหลาดยังไม่ปรากฏตัว คาดว่าพวกเขาเดินทางกันไปก่อนแล้วค่อยไปเจอกับคู่แฝด สองนั้นเป็นบุคคลสำคัญ หนึ่งคำนวณเื่พวก่ากลเก่งา ทำอุปกรณ์เื่่ากลมาได้ยเยี่ยมา อีกหนึ่งเชี่ยวชาญด้านการทำอะไหล่ชิ้นเล็กๆ า เครื่องจักรพวกี้เจ้า ข้าดูแล้ว จะต้องให้สองี้ร่วมมือกันถึงจะนำพวกมันมาประกอบกันได้”
ชิ้นส่วนามายยุคปัจจุบันละเอียดาเกินไป ที่ละเอียดเช่นี้จะต้องพึ่งพายฝีมือถึงจะสามารถทำมาได้ สำหรับเื่ี้เฉินเี้ยนหรานรู้ดีา
สำหรับแปอีกสองนั้น าิ่ีคาอยากรู้อยากเห็นาขึ้น
“พวกล้วนเป็นแปนัก สองนั้นยังเป็นแปิ่กว่าอย่างนั้นหรือ?”
โจว้าเสวียนส่ายหน้า “อืม พี่น้องฝาแฝดชายหญิง เป็นแปในแปจริงๆ หนึ่งหลงใหลในการทำ่ากลา อีกัชอบทำตุ๊กตาหุ่นเชิด ทำหุ่นเชิดรูปมาได้ประณีตจนเหมือนจริงๆ ีพูดว่า...”
“พูดว่าอย่างไร?”
“อะแฮ่ม เหตุใดท้องข้าหิวแล้ว ไป ไปหาข้าวทานกับข้าเถิด”
โจว้าเสวียนัเปลี่ยนเื่จูงมือาเดินไป้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??