เรื่อง ข้ามมิติมาเป็นสาวน้อยนักทำฟาร์ม [แปลจบแล้ว]

        “อะไรนะ ลุกไม่ขึ้น? เหตุใดเหล่าเอ้อร์ลุกไม่ขึ้นกลับไม่รีบมารายงาน ทั้งยังมาพูดถึงวิญญาณอีก?”

        ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหจนทนไม่ไหว ในจวนนี้ไม่สะอาด นางหนักใจ

        “ฮือ ฮูหยินผู้เฒ่า เรื่องนี้ ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่ยอมพูด แต่ก่อนหน้านี้...ก่อนหน้านี้เหล่าเอ้อร์ไม่ให้ข้ามา ตอนนี้ข้าเห็นเขาอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ จึงรีบมาหาเจ้าค่ะ ที่พูดว่ามีความชั่วร้ายของดาราหยินมาโจมตี เป็นเพราะเมื่อคืนวานเหล่าเอ้อร์เ๠้าไปในห้องสาวใช้อุ่นเตียง แต่หลังจากเสร็จกิจแล้ว เขากลับรู้สึกว่าทั้งร่างของเขาหนาวไปหมด ต่อมาครึ่งตัวของเขากลับไม่สามารถขยับได้...”

        จบแล้ว เรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้ว หงเอ๋อร์แอบกัดริมฝีปาก

        สถานการณ์ดูเหมือนจะยิ่งแปลกมากขึ้นไปอีก นางหรี่ตาลง จับฮูหยินผู้เฒ่าที่ตัวสั่นไม่หยุด จ้องฮูหยินรองที่คุกเข่าอยู่บนพื้น

        คนกลุ่มนี้หรือจะร่วมมือกัน?

        “ฮูหยินผู้เฒ่า พวกเราไปดูกันเถิดเจ้าค่ะ”

        “ไป ไปดูกัน ข้าอยากดูว่าปีศาจเช่นใดกันถึงสามารถทำกับจวนโจวของข้าได้เช่นนี้”

        ฮูหยินผู้เฒ่าเดินโขยกเขยกไปทางเรือนสอง

        หลานคนรองในตอนนี้กำลังนอนตัวแข็งขยับตัวไม่ได้ พอเห็นฮูหยินผู้เฒ่าเดินเข้าเรือนมา จึงยกมือจับนางพร้อมน้ำตาไหลพราก

        “ท่านย่า...”

        มองหลานชายคนรองที่นิสัยปกติแม้จะไม่สู้คนมากเพียงใด แต่ยามนี้กลับนอนอยู่บนเตียง... ความโกรธของฮูหยินผู้เฒ่าพลันได้สลายหายไปแปรเปลี่ยนเป็นความสงสาร

        “เฮ้อ เจ้าจะต้องรักษาหาย จะต้องหาย”

        “ท่านย่า...”

        แม้ร่างกายของเหล่าเอ้อร์จะแข็งค้าง แต่ยังสามารถพูดออกมาได้

        หงเอ๋อร์มองดีๆ เหมือนการกระทำบางอย่างไม่ได้แข็ง ส่วนอื่นๆ กลับไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก

        “เอาเถิด พักผ่อนเถิด เรียกหมอมาแล้วเขาว่าอย่างไรบ้าง?”

        มองหลานชายคนที่สอง ก่อนฮูหยินผู้เฒ่าจะเอ่ยถามรายละเอียด

        “รายงานฮูหยินผู้เฒ่า ท่านหมอตรวจสอบแล้วไม่พบปัญหา หามากี่หมอแล้ว คนหนึ่งบอกว่าบำรุงร่างกายไม่ดี คนหนึ่งบอกว่าร่างกายเสียหายมากเกินไป ทั้งยังบอกว่าเจอกับสิ่งไม่ดี ยิ่งมีคนพูดว่ากำลังกายของเหล่าเอ้อร์ถูกใช้ไปจนหมด...ฮือ เหล่าเอ้อร์ของพวกเรานับเป็นคนที่เก่งกาจมาก จะเป็นคนไร้เรี่ยวแรงได้อย่างไร?”

        คำพูดนี้ แม้ฮูหยินรองจะเป็นคนพูดแก้ต่าง ทว่าสายตากลับมองไปยังบรรดาสตรีหน้าตางดงามหลายคนในห้อง

        ฮูหยินผู้เฒ่ามองเหล่าสตรีงดงามแต่ละคนที่แต่งหน้าหนาเตอะ

        แต่ละคนล้วนอยู่ในช่วงวัยโตเต็มที่ ดูจากร่างกายของพวกนาง การแต่งตัว แค่มองก็อยากจะกระโจนเข้าใส่ หากเป็นคนนิสัยอย่างเหล่าเอ้อร์...

        นางส่ายหน้า ถอนหายใจในใจ

        จวนสกุลโจวนี้ ตกต่ำลงไปเรื่อยๆ จริงๆ

        กลับมาถึงในเรือน มีป้าแม่บ้านบอกว่าแม่ครัวใหญ่ในโรงครัวป่วย จากที่ได้ยินมาว่าฮวงจุ้ยไม่ดี ส่วนเรื่องอื่นๆ แม่บ้านคนนั้นกลับอ้ำอึ้ง ไม่ได้พูดให้ละเอียด แต่ก็เป็นประโยค ฮูหยินผู้เฒ่าจึงเข้าใจแล้ว

        “หงเอ๋อร์อยู่ก่อน คนอื่นๆ ออกไปให้หมด”

        โบกมือไล่ทุกคนในเรือนออกไป ก่อนฮูหยินผู้เฒ่าจะหลับตา ลูกประคำอยู่ในมือปากก็สวดมนต์ไม่หยุด

        “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ เรื่องวุ่นวายภายในจวนท่านไม่ต้องคิดมากเกินไปหรอกเจ้าค่ะ มีครั้งไหนบ้างที่เรือนของเราจะสงบ”

        หงเอ๋อร์ทุบหลังให้นางเบาๆ เสียงอ่อนหวานแทรกซึมเ๠้าไปในความรู้สึกคนฟัง ๯ิ๻ใ๯ที่๭้า๭ุ่๞ของฮูหยินผู้เฒ่าพลันสงบลงจากการทุบหลังคอยดูแล

        นางลืมตาขึ้นไปมองสาวใช้ผู้เงียบขรึมคนนี้ ก่อนจะพยักหน้าอย่างพอใจ

        “หงเอ๋อร์ ข้าเคยพูดแล้วว่าต่อไปจะให้เหล่าอู่คู่กับเจ้า คำพูดนี้ข้าไม่ได้พูดผิด เรื่องในจวนวันนี้ ข้ารู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไร แต่ลูกสาวของเหล่าอู่ แม้จะเกิดมาจากสตรีอุ่นเตียง ข้าย่อมจะปกป้องเอาไว้ เรื่องนี้ให้เจ้าไปจัดการแค่เบื้องหน้า และจะต้องไปสั่งคนพวกนี้ แต่เชวียนเชวียน...”

        “ฮูหยินผู้เฒ่า หงเอ๋อร์รู้เจ้าค่ะ แต่ข้ารู้สึกว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าเชวียนเชวียนอยู่ในจวนนี้ย่อมจะไม่ได้รับความปลอดภัย ได้ยินมาว่าคุณชายห้าอยู่ที่นั่นมีชีวิตที่ดีมาก เอาเช่นนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ ส่งคนให้พาเสี่ยวเชวียนเชวียนไปที่นั่น ให้เขาเป็นคนดูแล คิดไปแล้ว คุณหนูเชวียนเชวียนก็จะปลอดภัย”

        ฮูหยินผู้เฒ่าตาวาว

        “ส่งเชวียนเชวียนไป! จริงสินะ ลูกสาวคนหนึ่ง หากชื่อเสียงย่ำแย่ไปย่อมไม่ใช่เรื่องดี ไม่ต้องสนใจว่าอย่างไร เรื่องทางเรือนหลานคนโตในครั้งนี้เอาแต่พูดเรื่องวิญญาณไม่ยอมปล่อย ส่งเชวียนเชวียนไปนับเป็นเรื่องที่ดี เพียงแต่ข้าไม่ต้องการให้แม่หนูนี่ไป...”

        พอคิดว่าจะต้องส่งหลานสาวไปอีก หัวใจของฮูหยินผู้เฒ่าไม่อยากจะปล่อยไป

        แม้เสี่ยวเชวียนเชวียนจะเป็นสตรี แต่เด็กน้อยก็ชอบตอนนางยิ้ม พอเห็นนางเข้ามา แขนอ้วนๆ เล็กๆ มักจะยกขึ้นมา หัวเราะไม่หยุด พอเห็นใบหน้ารูปไข่กลมๆ นั่นก็นึกอยากจะอุ้มมาในอ้อมกอด

        “ฮูหยินผู้เฒ่า คุณหนูจะต้องรับรู้ถึงความรักของท่าน ท่านส่งนางไปเพื่ออนาคตที่ดีของนาง หากรอถึงเรือนใหญ่เอาเรื่องดาราร้ายมาโยนใส่ตัวของคุณหนู ถึงยามนั้นคงไม่เป็นประโยชน์ต่อคุณหนูนะเจ้าคะ”

        “เอาเถิด ข้ารู้ดี เรื่องนี้พูดยาก พรุ่งนี้ข้าจะส่งนางไป แม้ข้าจะไม่ต้องการให้นางไปจริงๆ แต่เพื่อชื่อเสียงของนาง เพื่ออนาคตของนาง ส่งไปเถิด หลังจากเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว ก็ให้เหล่าอู่พาลูกๆ กลับมาหาข้า”

        หงเอ๋อร์ได้ยินในแววตาพลันมีรอยยิ้ม

        “ใช่เจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนยิ่งใหญ่ใจกว้าง มักคิดรอบคอบเพื่อลูกหลาน”

        กลิ่นหอมของต้นไม้พัดมาเป็นระยะ ฮูหยินผู้เฒ่าดื่มด่ำกับความเงียบสงบที่หาได้ยาก สุดท้ายจึงถอนหายใจออกมาอย่างไม่อยากปล่อยไป

        “ส่วนคนที่จะไปส่งเชวียนเชวียนให้เจ้าทำแล้วกัน หงเอ๋อร์ โอกาสนี้ข้ามอบให้เจ้าแล้ว หากยังคว้าไว้ได้ไม่ดี เจ้าก็ทำให้ข้าผิดหวังแล้ว”

        หงเอ๋อร์คุกเข่าลงบนพื้นด้วยความดีใจ ทั้งยังเอาศีรษะโขกพื้นด้วยความซื่อสัตย์

        “ขอบคุณฮูหยินผู้เฒ่าที่ทำให้ข้าสมหวัง หงเอ๋อร์...หงเอ๋อร์จะใช้ทุกความสามารถมาดูแลคุณชายห้าเจ้าค่ะ ทุกอย่างของคุณชายห้าหงเอ๋อร์ล้วนใส่ใจทั้งหมด!”

        “ดีนัก ดี ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถยกทั้งตัวและใจดูแลเหล่าอู่อย่างดี”

        คนชราพยักหน้าพอใจ ก่อนจะจับมือนางไว้ไม่ปล่อย

        เช้าตรู่วันต่อมา หงเอ๋อร์อุ้มเชวียนเชวียนโบกมือลาฮูหยินผู้เฒ่าด้วยน้ำตา

        เมื่อมองส่งเชวียนเชวียนออกไปแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าก็ถอนหายใจยาว ลวี่เอ๋อร์ที่พยุงนางเข้ามาพูดประจบ “ฮูหยินผู้เฒ่า หงเอ๋อร์จะส่งคุณหนูไปอยู่ข้างกายคุณชายห้าตามปรารถนาเจ้าค่ะ ท่านอย่าได้กังวลใจ”

        ฮูหยินผู้เฒ่าเพียงแค่ส่ายหน้าสุดท้ายจึงพูดด้วยน้ำเสียงทอดถอนใจ

        “แก่แล้ว ไม่รู้ว่าจะรอจนถึงวันออกเรือนของพวกเขาได้หรือไม่”

        ลวี่เอ๋อร์ที่ได้ยินก็ตกใจ มองรถม้าของหงเอ๋อร์จากไปไกลด้วยแววตา๭้า๭ุ่๞

        ที่แท้ฮูหยินผู้เฒ่าก็มีความคิดที่จะส่งหงเอ๋อร์ไปอยู่กับคุณชายห้า...

        ผ้าเช็ดหน้าถูกลวี่เอ๋อร์กำจนเป็นก้อนกลม

        งานชุมนมศิลปะการต่อสู้ ความจริงแล้วคือการเลือกหัวหน้าใหม่ของอู่หลิน

        ชาติก่อน หัวหน้าของศาสตร์ศิลปะการต่อสู้ในนิยายกำลังภายในจำนวนไม่น้อยมักจะแข็งแกร่ง และมีความน่าเกรงขามมาก

        เรื่องที่เกี่ยวข้องกับงานชุมนุมศิลปะการต่อสู้ เฉินเนี้ยนหรานค่อนข้างให้ความสนใจ

        “เสวียน หัวหน้าของศาสตร์การต่อสู้คนก่อนเป็นบุรุษเช่นใดหรือ น่าเกรงขาม แข็งแกร่ง มีความสามารถโดดเด่นมากใช่หรือไม่?”

        “สามี หัวหน้าของศาสตร์การต่อสู้ในครั้งนี้เจ้ารู้จักหรือไม่ เป็นคนเช่นใดหรือ ดุร้าย รุนแรง หรือบ้าพลัง? อา ข้าต้องการให้เขาลงลายมือชื่อให้ข้า ยิ่งอยากจะถ่ายรูปคู่กับเขา น่าเสียดายที่ไม่มีกล้อง เฮ้อๆ ไม่ได้การ ข้าจะต้องเตรียมปากกาหนึ่งด้าม จะได้สามารถวาดภาพเหมือนของเขาได้ตลอดเวลา ต่อไปจะได้บอกคนอื่นๆ ว่านี่คือหัวหน้าศาสตร์ศิลปะการต่อสู้ในตอนนี้”

        เมื่อได้ยินคำพูดไม่หยุดของนาง โจวอ้าวเสวียนทำได้เพียงส่ายหน้า จนกระทั่งนางพูดจบ เขาถึงได้มองไปยังนาง

        “หากจะพูดว่าหัวหน้าของศาสตร์ศิลปะการต่อสู้ครั้งนี้เป็นอย่างไร ข้าไม่แน่ใจ แต่หัวหน้าของครั้งก่อน ข้ายังพอรู้อยู่บ้าง”

        ดวงตาของเฉินเนี้ยนหรานมีดวงดาวปรากฏออกมา ก่อนจะเขย่ามืออ้อนเขาไม่หยุด

        “สามี เจ้าจะต้องบอกเรื่องราวภายในออกมาสักหน่อย รวมถึงงานอดิเรกของหัวหน้าศาสตร์การต่อสู้นั้นทำสิ่งใด ชอบสตรีเช่นไร ชอบทานอะไร ชอบบุรุษหรือไม่ ทั้งหมดเลย พูดออกมาให้หมด...”

        โจวอ้าวเสวียนหมดคำพูดอีกครั้ง

        “เจ้าจะอยากรู้ว่าเขาชอบบุรุษหรือไม่เพื่อเหตุใด?”

        “ฮี่ๆ เรื่องนี้เจ้าไม่เข้าใจ หากหัวหน้าศาสตร์การต่อสู้ที่แสนแข็งแกร่งคนหนึ่ง คู่กับนักกระบี่รูปงาม ย่อมต้องเป็นภาพที่งดงามมาก”

        เมื่อเห็นใบหน้ายิ้มหลงใหล สีหน้าของโจวอ้าวเสวียนพลันทะมึนขึ้นมา ด้วยรู้ว่าสตรีนางนี้จะต้องไม่มีความคิดที่ดี

        “หยุด แล้วฟังข้าพูดเสียดีๆ ห้ามพูดแทรก ไม่เช่นนั้นจะไม่พูดถึงหัวหน้าศาสตร์ศิลปะการต่อสู้อีก”

        การหยุดนี้สามารถปิดปากของภรรยาได้แล้ว

        นางใช้แววตาน่ารักเหมือนกระต่ายมองไปทางเขา ท่าทางนั้นยิ่งน่ารักมาก ท่าทางนี้ของนางทำให้โจวอ้าวเสวียนอดที่จะคิดถึงลูกสาวขึ้นมาไม่ได้

        “อะแฮ่ม หัวหน้าศาสตร์ศิลปะการต่อสู้ครั้งก่อนเป็นชายชราอายุแปดสิบคนหนึ่ง ไม่ได้น่าเกรงขามอย่างที่เจ้าว่า ยิ่งไม่ได้มีความชอบสตรีบุรุษงาม เพราะแก่แล้ว ลูกหลานเต็มเรือน กิจการใหญ่โตล้นฟ้า ที่เขาถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าเพราะหนึ่ง กิจการของเขามีล้นหลาม สองคือเขามีวิธีออกกำลังกาย คนยี่สิบกว่าคนไม่สามารถเข้าใกล้ตัวได้ง่ายๆ ความจริงของความจริง เขาสามารถเป็นหัวหน้าได้เหตุผลสำคัญเป็นเพราะกิจการของเขา ปรารถนาเป็นหัวหน้าทว่าไม่มีกำลังทรัพย์ เจ้าย่อมไม่มีทางควบคุมได้”

        ความฝันอันสวยงามสลายเป็นฟองอากาศในชั่วพริบตา

        ยังไม่กล้าเชื่อเลยว่าหัวหน้าของศาสตร์การต่อสู้จะมีจุดจบที่น่าอนาถเช่นนี้

        “เรื่องนี้ ไม่ได้บอกว่าหัวหน้าศาสตร์ศิลปะการต่อสู้จะต้องมีวิทยายุทธ์สูงส่งถึงจะได้มิใช่หรือ? เหตุใดถึงเป็นหัวหน้าพ่อค้าถึงจะได้ เรื่องนี้หัวหน้าพ่อค้า ไม่สมควรไปบริหารชุมนุมการค้าหรือ เหตุใดเขาถึงมาเป็นหัวหน้าศาสตร์ศิลปะการต่อสู้ นี่มันไม่มีเหตุผล”

        โจวอ้าวเสวียนมองนางด้วยความเห็นใจ “แม่นาง เจ้าไม่ได้ออกมาข้างนอกนานเพียงใดแล้ว จริงอยู่ เจ้าเป็นสตรีสามารถล่วงรู้เรื่องราวนอกบ้านนั้นแปลกเกินไป เอาเถิด ข้าจะพูดความจริงกับเจ้า ในความจริงแล้ว หัวหน้าศาสตร์ศิลปะการต่อสู้ไม่ค่อยมีอำนาจมากเท่าใด และอย่าถือเอาตำแหน่งหัวหน้าศาสตร์การต่อสู้ว่าเป็นตำแหน่งที่ดี เพราะตำแหน่งนี้เพียงแค่ดูแลเรื่องชาวบ้าน ที่ไหนมีการต่อสู้ ที่ไหนมีการทะเลาะ หัวหน้าจะต้องออกมาเจรจาจนถึงขั้นหากที่ไหนมีการฝึกวิชาการต่อสู้ในทางไม่ดี หัวหน้าจะต้องพาคนไปจัดการ การพาคนไปเช่นนี้ เจ้ามีอำนาจ แต่ไม่มีเงินย่อมไม่ได้เหมือนกันใช่หรือไม่!”