พันธนาการร้ายมาเฟีย_End

“ลาก่อนครับ คุณอุษา” แต่ ราฟาเอล ไม่คิดจะสนใจ ก้าวเข้ามาใกล้ ดึงร่างบางของ อุษา เข้ามาสวมกอด

“แต่ลาแล้วไม่ลาลับ เราจะต้องไปเจอกันอีกในเร็วๆ นี้ทูนหัว” ยังกระซิบบอกที่ข้างหูเรียวเล็กนั้นด้วย และแถมยังแอบหอมแก้มด้วยอีกต่างหาก

“คุณมาทักทายแค่นี้ใช่ไหมคะ? ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญคุณกลับไปที่โต๊ะอาหารของคุณ ผู้หญิงของคุณรอคุณอยู่ไม่ใช่หรือคะ” อุษา หันมาบอกกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหมือนว่ากำลังเกิดความรำคาญ ชายหนุ่มผู้มาใหม่นี้ซะเต็มประดา

“นี่ก็แสดงว่าเห็นผมอยู่ที่ร้านโน้นแล้วล่ะสิ เอ้!ที่พูดออกมาแบบนี้คุณหึงผมเหรอ?” ราฟาเอล หรี่ตามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างกายยิ้มๆ ก่อนจะใช้แขนแกร่งวาดไปวางที่พนักพิงเก้าอี้ฝั่งที่ อุษา นั่งอยู่ ซึ่งหากมองเผินๆ คลายกับว่าชายหนุ่มกำลังโอบกอดหญิงสาวเอาไว้กลายๆ ก้มลงไปกระซิบถามที่ใบหูเล็ก

“ประสาทหรือเปล่า! ใครจะไปหึงคุณ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย ฉันจะไปหึงคุณทำไมไม่ทราบ ฉันก็แค่เป็นห่วง ไม่อยากให้ผู้หญิงต้องนั่งทานข้าวอยู่คนเดียวนานๆ หรอกย่ะ”

๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒๑๒