องค์รัชทายาทเพคะ หม่อมฉันไม่ใช่ผู้หญิง
เรื่องย่อ
หลี่ ชิงหยุนในชุดเสื้อผ้าขาดลุ่ยเนื้อตัวมอมแมมกำลังนอนแผ่หลา ใบหน้าเหม่อมองก้อนเมฆที่ลอยเอื่อยผ่านดวงจันทร์ ดวงตาทั้งสองข้างปรากฏน้ำใสเอ่อล้นคลอเบ้า แก้มตอบ ท้องกิ่ว ในสมองขาวโพลนเหลือแต่ความว่างเปล่า
ร่างกายผ่ายผอม หนังหุ้มกระดูก แม้แต่แรงยันกายลุกขึ้นนั่งยังแทบไม่มี เด็กชายได้แต่นอนหายใจแผ่วเบา รอช่วงเวลาที่เขาจะจากโลกนี้ไปแบบเงียบเชียบ
“เอาไปขุนสักหน่อยคงจะขายได้ราคา หน้าตาสะสวยส่อแววแต่เด็กเช่นนี้ แม้เนื้อตัวเลอะโคลนมอมแมมผอมแห้งหนังหุ้มกระดูกยังเห็นแววทำกำไรได้... ขัดสีฉวีวรรณสักหน่อยตำลึงทองหลายก้อนคงตุงในกระเป๋าของเจ้าและข้าล่ะ” เสียงชายหญิงคู่หนึ่งพูดคุยเอื้อนเอ่ยกระซิบกระซาบ เด็กชายเริ่มตาพร่ามัวมองภาพเบื้องหน้าไม่ชัดเจน
“เดี๋ยว!ดูเหมือนว่าจะไม่ได้มีเพียงผู้เดียว ดูสิ!เด็กอีกคนก็ยังคงมีชีวิตอยู่”หญิงสาวในชุดสีแดงก้มดูเงาร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่ด้านข้างเด็กชาย นัยน์ตาดวงนั้นหรี่ลงเหมือนกำลังตรวจสอบแทบทุกรายละเอียด
ครู่ต่อมา...ร่างระหงก็ทำปากเบ้เหยเกออก เมื่อนางเพ่งพิจารณาร่างกายของเด็กหญิงอีกคนอย่างถี่ถ้วน ก่อนจะส่ายหัวไปมาแบบไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ “ไม่ไหว!ไม่ไหวหรอก แขนลีบเล็กเฉกเช่นนี้ เกรงว่าจะพิการ เลี้ยงไปก็เปลืองข้าวปลาอาหารเสียเปล่า... หาได้มีกำไรไม่... เอาตัวเจ้าเด็กคนนี้กลับไปก็พอแล้ว” ขาข้างหนึ่งเขี่ยร่างผอมแห้งของเด็กชายที่นอนแผ่หลาดวงตาปรือราวกับสุนัข ขณะที่ชายร่างใหญ่อีกคนลากเกวียนเข้ามาสำทับ ในบริเวณลานกว้างรกร้างข้างสุสานเก่าแถบชานเมือง
ร่างเล็กเสื้อผ้าขาดลุ่ยถูกหอบขึ้นวางพาดบนเกวียนไม้ นัยน์ตากลมโตยังคงเบิกค้างนิ่ง
ชิงหยุนมองเงาร่างของเด็กหญิงที่เคยนอนข้างกันมาแรมปีไม่ลดละ ขณะที่สายตาเริ่มเลือนราง... ปากพะงาบเหมือนจะเอื้อนเอ่ยแต่ไร้ซึ่งเสียงอันใด น้ำตาไหลเป็นทางเมื่อต้องจากกับเพื่อนสนิท ราวกับว่าทั้งสองคนจะไม่มีวันได้เจอกันอีกแล้ว...
สารบัญ
CONTENT
รายการรีวิว
REVIEW
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??