ขอบคุณฟ้า... ที่บันดาลให้พบเธอ

‘คิดว่าชอบแหละ น่าจะชอบ’

‘ตั้งแต่ปีที่แล้ว’

‘ชอบแบบที่ไม่ใช่เพื่อน พี่น้องก็ไม่ใช่ แต่แบบ...ที่คนปกติชอบกัน’

‘แล้วกี๋ล่ะ ชอบเหมือนกันมั้ย’

‘ชอบ’

‘ชอบผิงเหมือนเพื่อน’

‘แบบพี่ชายน้องชาย’

‘งั้นก็ไม่เหมือนกันเหรอ’

‘ไม่เป็นไรหรอก’

‘เดี๋ยวผิงก็คงเลิกชอบเอง’

นับจากวันนั้น ผิงค่อยๆ ตีตัวออกหากจากกี๋

ส่วนทางฝั่งกี๋เมื่อเรียนจบก็ตัดสินใจไปใช้ชีวิตคนเดียวในต่างแดน

กลายเป็นเส้นทางที่มุ่งหน้าไปในทิศทางตรงกันข้ามทีละน้อย

แต่เมื่อเวลาผ่านไป พวกเขาที่เติบโตขึ้นได้กลับมาสานต่อในสิ่งที่ค้างคาใจอีกครั้ง

ภายใต้ท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ใบเดิม... ที่กี๋เคยพร่ำขอบางอย่างเอาไว้