วันนี้...ที่รอเธอ

ตอนที่ 1 แพรไหม/น้ำฟ้า

 ชีวิตหลังฟ้าหลังฝน ใครหลายคนคงมองว่าเป็นเรื่องดีๆที่เกิดขึ้น หลังจากเรื่องร้ายๆได้ผ่านไปแล้ว หรือมันบรรเทาจนทุเลาลง ฉันก็เหมือนกันหลังจากผ่านช่วงชีวิตที่แสนเจ็บปวดเมื่อ3 ปีที่แล้ว ถึงจะผ่านมานานแต่ความบอบช้ำ และการสูญเสียในอดีตครั้งนั้นมันไม่มีทางหายไปจากหัวใจฉันได้เลย 

3 ปีก่อนหน้า

 ฉันชื่อแพรไหม เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูล สิทธิกุลสมบัติ เจ้าของธุรกิจผลิตและส่งออกเฟอร์นิเจอร์ ซึ่งถือว่าเป็นบริษัทที่กำลังเติบโตแบบก้าวกระโดด ชีวิตฉันดูภายนอกคงมีแต่คนอิจฉาลูกคุณหนูอย่างแพรไหม แต่จะมีใครรู้บ้างว่าชีวิตที่น่าอิจฉานี้ 

 ฉันกดดันและไม่มีความสุขแค่ไหน เมื่อพี่ชายของฉันประสบอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ทั้งที่เพิ่งเรียนจบและกำลังจะขึ้นรับตำแหน่งประธานบริษัทต่อจากคุณพ่อ 

 และเมื่อเหตุการณ์ผ่านไปความคาดหวัง และความกดดันจึงมาตกอยู่ที่ฉันคนเดียว เมื่อรักมากความคาดหวังจากคุณพ่อและคุณแม่จึงมากตามเพราะเหลือเพียงแค่ฉันคนเดียวที่อยู่กับท่าน

“วันนี้เป็นวันแรก ของภาคเรียนที่หนึ่ง สำหรับนักศึกษา สาวบริหารอย่างฉัน อยู่ปี 2 แล้ว นี่ถือว่าเยี่ยมมากที่ได้เป็นตัวเองที่สุดในช่วงที่อยู่มหาวิทยาลัย”

“แพรไหม วันแกทานอะไรดี”เบลล์ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทไม่กี่คน เอ่ยถามแพรไหม เพราะเห็นว่าเพื่อนสาวของเธอบ่นว่าหิว แต่ไม่เห็นสั่งอาหารสักที

“แพรไม่รู้จะกินอะไรอ่ะเบลล์”แพรไหมหน้างอ หิวก็หิวแต่เบื่ออาหารมากๆเลย อยากกินอะไรที่แปลกๆเปลี่ยนไปจากเดิม

“งั้นเราไปเปลี่ยนบรรยากาศไหม แกกินแต่อาหารฝรั่ง ลองไปกินบ้านๆแต่มั่นใจในความสะอาดได้ชัวร์”

“ดีเลยเบลล์ แพรอยากลองกินนานแล้ว แต่ส้มตำปูปลาร้า ไม่ไหวนะ ครั้งก่อนได้นอนเข้าน้ำเกลือตั้งหลายคืน” แพรไหมอ้อนเบลล์น้อยๆ

“งั้น ฉันจะพาแกไปกินสเต๊กจานด่วนนะ เย็นๆแบบนี้สลัดอีกสักจานคงจะดี แกจะไปไหม”

“ไปสิ หิวจะแย่แล้วหนิ”

 เมื่อรถหรูคันงาม วิ่งไปจอดที่ลานจอดรถสำหรับลูกค้า สองสาวเพื่อนสนิทเดินตามกันเข้าไปในร้าน ที่จัดบรรยากาศน่านั่งชิลล์ๆเหลือเกิน เสียงเพลงโฟร์คซองที่ร้องคลอเบาๆ ทำให้บรรยากาศผ่อนคลายยิ่งนัก สองสาวเลือกมุมที่ค่อนข้างไม่มีคนเยอะนัก เพราะอยากคุยกันตามประสาชอบเม้ามอยด์กัน 

 ไม่นานพนักงานสาวร่างสูง สวมกางเกงสแลคสีดำ เสื้อนักศึกษาแล้วสวมผ้ากันเปื้อนของทางร้าน ถือเมนูเข้ามาให้บริการ

“สวัสดีค่ะ ร้านสเต๊กจานด่วนยินดีให้บริการค่ะ เชิญลูกค้าเลือกเมนูของทางร้านได้เลยนะคะ” 

 พนักงานร่างสูง หน้าตาไร้เครื่องสำอางเติมแต่ง แต่คิ้วเรียงสวย รับกับจมูกโด่งรั้น ปากเรียวสีชมพูดูนุ่มนิ่ม กล่าวทักทายตามมารยาทก่อนจะแนะนำเมนูให้กับลูกค้าทั้งสองคน 

เสียงหวานสะกดให้แพรไหมถึงกับสติหลุดลอย ไม่ได้ยินแม้กระทั่งว่าพนักงานคนนี้พูดอะไรไปบ้าง

“......................”

 ไม่มีเสียงตอบรับอะไร จากแพรไหม เมื่อพนักงานแนะนำเมนูทางร้านจนจบ 

“ยัยแพร ยัยแพร” เบลล์เรียกเพื่อนอยู่นาน จนต้องใช้ปลายนิ้วสะกิดเข้าที่ต้นแขนเพื่อนเมื่อเห็นว่าอีกคนเหม่อลอย แต่ดวงตาสวย จ้องมองพนักงานคนนี้ยังไม่วางตา

“เอ๊ะ...มีอะไรเรียกอยู่ได้”แพรไหมได้สติหลังโดนสะกิด รีบปรับสีหน้าและท่าทางให้เหมือนเดิม จนแทบจะจำไม่ได้ว่าเมนูที่พนักงานตัวสูงตรงหน้าแนะนำมีเมนูไหนบ้าง

“นี่แพร...แกเป็นอะไร ไหนบอกว่าหิว พนักงานเค้าพูดอยู่ แกก็เหม่ออยู่ได้”

“หรอ แล้วแกสั่งอะไรอ่ะ”แพรไหมรีบถามขึ้นก่อนที่จะโดนบ่นอีกยาวเหยียด

“ฉันสั่งสเต็กแซลม่อน กับสลัดทูน่า แกจะเอาอะไรรีบสั่ง พนักงานเค้าต้องไปบริการโต๊ะอื่น”

“หรอ คุณคิดว่าแพรควรสั่งอะไรดีคะ”แพรไหมเอ่ยถามพนักตัวสูงข้างหน้าอย่างลืมตัว ไม่เลยฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้ ไม่เคยมองใครแบบนี้ แฟนยังแทบไม่มีด้วยซ้ำ 

“คะ...งั้นปกติกังวลเรื่องน้ำหนักหรือเปล่า แต่ถ้ากังวลควรทานเนื้อปลาดีกว่า หรือไม่ก็สลัด แต่ถ้าลูกค้าหิวมากๆสลัดก็ไม่ควรทานค่ะ จะทำให้ท้องอืดยิ่งแย่ไปใหญ่ “ 

 เสียงหวานแนะนำน่าฟังยิ่งนัก ใบหน้าสวยได้รูป บุคลิกดูเหมือนคนมีการศึกษา เป็นไปได้อย่างไรกันถึงมาเป็นพนักงานเสิร์ฟในที่แห่งนี้ หรือเป็นญาติเจ้าของร้านมาเรียนรู้งาน แพรไหมสงสัยในใจ

“แล้วคุณชอบทานหรอคะ พอจะบอกแพรได้ไหม” งง เบลล์งงเข้าไปอีก วันนี้เพื่อนเธอเป็นอะไร ปกติไม่ยักกะสนใจชาวบ้านเขา อยู่ดีๆทำตัวแปลกๆตั้งแต่เจอพนักงานตัวสูง

 และไม่ใช่เบลล์ที่งง แพรไหมเองก็ลืมตัวเผลอถามอะไรออกไปไม่รู้ รู้แต่ว่าเธอผู้นี้เป็นใคร มาจากไหน น่าหลงใหล น่ามองไม่อยากละสายตาเลย

“น้ำไม่เคยทานอะไรแบบนี้หรอกค่ะ มันแพงเกินไป อย่างน้ำ ก๋วยเตี๋ยวข้างฟุตบาทก็ดูดีมากแล้ว” 

 เจ้าของชื่อน้ำตอบแบบเจียมตัว แต่จริงใจไม่ได้มีมารยาสักนิด ทำให้เจ้าของคำถามอย่างแพรไหมถึงกับรู้สึกผิดที่ถามไปแบบนั้น สเต๊กจานไม่กี่ร้อยคนสูงบอกว่าแพง แสดงว่าเธอผู้นี้เป็นพนักงานในร้านจริงๆไม่ได้เป็นอื่นอย่างที่แพรไหมสงสัย

“ขอโทษค่ะ ที่ถามแบบนั้น ชื่อน้ำหรอคะ” ทั้งที่รู้ว่าชื่ออะไร แต่แพรไหมก็ยังอยากพูดคุยอยู่ดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

“ค่ะ ชื่อน้ำฟ้า จะเรียกว่าน้ำ หรือฟ้าก็ได้ค่ะ” น้ำฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงหวานนุ่มเหมือนเดิม

“แกจะรีบสั่งอะไรก็รีบสั่ง ผู้จัดการร้านเค้ามองมาทางนี้แล้ว เดี๋ยวน้ำฟ้าเค้าเดือดร้อน”

“จริงด้วย งั้นเอาสเต๊กรวมนะคะ อยากกินมานานแล้ว และน้ำอะไรก็ได้ แต่ไม่เอาน้ำเปล่านะ”แพรไหมสั่งอีกครั้งเพราะไม่รู้ว่าที่นี่เครื่องดื่มอะไรบ้างที่น่ากิน

“งั้นของเบลล์เอาน้ำส้มคั้นนะคะ”

“ค่ะ เดี๋ยวจัดการให้นะคะ” 

เมื่อรับเมนูเสร็จ น้ำฟ้าจัดการนำรายการส่งเคาว์เตอร์ เพื่อลงรายละเอียดและส่งเมนูเข้าครัว รอไม่ถึง 15นาทีพนักงานร่างสูงคนเดิมก็ยกเมนูตามที่สั่งมาเสิร์ฟทั้งสอง

“นี่ค่ะสเต็กแซลม่อน และสลัดทูน่า พร้อมน้ำส้มคั้นตามที่สั่งค่ะ” 

 น้ำฟ้ายกเมนูวางลงบนโต๊ะ โดยใช้มือเพียงข้างเดียวถือถาดอาหาร ส่วนมืออีกข้างใช้ยกอาหารเสิร์ฟลงบนโต๊ะ 

“มาเดี๋ยวแพรช่วย ถือข้างเดียวแบบนี้ คงปวดแขนหน้าดูนะคะ” 

“ไม่ได้ค่ะ ลูกค้าต้องนั่งนะคะ กฎของทางร้านต้องบริการอย่างดี ส่วนที่ถือข้างเดียวเป็นกฎอีกข้อที่ต้องปฏิบัติตามค่ะ”

น้ำฟ้าอธิบายเพื่อให้ทั้งสองเข้าใจ ก่อนจะวางสเต็กรวมและเครื่องดื่มที่เหลือ

“นี่เป็นสเต็กรวมค่ะ มีหมู ไก่ และแซลม่อน ไส้กรอก และขนมปังอบค่ะ ส่วนเครื่องดื่มน้ำสั่งน้ำตะไคร้ให้นะคะ กลิ่นหอม ไม่หวานจนเกินไป และแก้ท้องอืดจากการทานสเต็กด้วยค่ะ”

 เป็นอีกครั้งที่การแนะนำอาหารชวนให้คนฟังเคลิบเคลิ้ม ได้ไม่ยาก น้ำฟ้าพูดจาเหมือนคนมีการศึกษาอย่างดี มีความรู้และดูไม่เสแสร้งสักนิด แพรไหมยิ่งอยากรู้จักว่าคนๆนี้เป็นใครกันนะ

“ค่ะ...” แพรไหมตอบแบบอึ้งๆ รู้ได้ไงว่าตนชอบดื่มน้ำตะไคร้ เพราะท้องชอบอืดบ่อยๆเวลาทานอาหารพวกเนื้อหมูเข้าไป

“ลูกค้าดื่มน้ำตะไคร้ได้ไหมคะ ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวน้ำเปลี่ยนให้” น้ำฟ้ารีบถามทันที เพราะถ้าหากอีกคนไม่ดื่มน้ำตะไคร้คงเป็นเรื่องที่แย่ และต้องรับเปลี่ยนให้ทันที

“ดื่มค่ะดื่ม...แพรดื่มประจำ บังเอิญจังเลยนะคะเหมือนรู้ว่าแพรชอบดื่มน้ำตะไคร้เพราะชอบท้องอืดบ่อยๆน่ะค่ะ”ไม่ใช่แพรไหมที่งง เบลล์ที่เขี่ยสลัดไปมา ถึงกลับมองน้ำฟ้าอย่างชื่นชมเช่นกัน

“งั้นถ้าต้องการอะไรเพิ่ม เรียกใช้บริการได้เลยนะคะ น้ำขอตัวไปทำงานต่อค่ะ”

 ว่าแล้วน้ำฟ้าขอตัวไปทำหน้าที่ของเธอต่อ แพรไหมมองตามจนอีกคนเดินลับตาเข้าไปในร้าน

“ดูเหมือนเพื่อนฉันจะสนใจ พนักงานเสิร์ฟสินะยะ” เบลล์หยอกน้อยๆ

“บ้า พูดอะไร แต่ก็ไม่รู้อ่ะ รู้สึกถูกชะตากับน้ำฟ้ามากเลย ทั้งที่คนแปลกหน้าอื่นๆแพรแทบไม่อยากคุยด้วย”

“ถ้าฉันไม่สนิทกับแก คงคิดว่าแกกำลังจีบน้ำฟ้าอยู่แน่นอน”

“หรอ ไม่รู้สิชั้นไม่เคยมีแฟน ไม่รู้ว่าชอบเป็นยังไง” 

 แพรไหมพูดไปตามความจริง ตั้งแต่พี่ชายเสียไป แพรไหมแทบไม่มีอิสระในการคบเพื่อน เพราะพ่อกับแม่เข้มงวดมาก ไม่ถึงเวลาจะไม่ยอมให้เธอมีความรักเด็ดขาด หน้าที่ของแพรไหมคือตั้งใจเรียนให้จบ และรีบไปเรียนรู้งานในบริษัท ในฐานะทายาทคนเดียว

“กินเถอะแก อย่ามัวแต่ยิ้มสิ นี่เหงือกแห้งแล้วนะ”

 เสียงเพลงในท่อนอินโทร กับเสียงกีต้าร์เสียงเศร้าเข้ากับเนื้อเพลง ทำให้แพรไหมที่กำลังคุยสนุกกับเบลล์ ต้องหันไปตามเสียงเพลงบนเวที ที่ทางร้านจัดไว้สำหรับมอบเสียงเพลงให้กับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ 

 สายตาสวยต้องโดนมนต์สะกดอีกครั้ง เมื่อเจ้าของเสียงเพลงที่กำลังร้องอยู่นั้นคือคนที่เธอกำลังให้ความสนใจก่อนหน้านี้

 แพรไหมจ้องน้ำฟ้าเนิ่นนาน จนเพลงที่ฟังอยู่จบไปแล้วหลายเพลง ดวงตาคู่สวยยังคงจดจ้องไม่ละสายตาไปไหน เหมือนถูกมนต์สะกดอะไรสักอย่าง เสียงเพลงไพเราะ เศร้า จนคนฟังรู้สึกได้ว่าทำไมคนร้องถึงร้องได้เศร้ายิ่งนัก 

เนิ่นนานอีกครั้งแพรไหมยังคงนั่งมองทุกการเคลื่อนไหวบนเวที คนตัวสูงนอกจากจะร้องเพลงเพราะน่าฟังแล้ว กีต้าร์ที่สะพายอยู่มันช่างเหมาะสมกับคนสูงยิ่งนักนิ้วเรียวยังคงเคาะขึ้นลงตามจังหวะเพลงอย่างชำนาญรู้สึกว่าอาหารเย็นวันนี้เป็นวันที่อร่อยที่สุดสำหรับแพรไหม