ถึงจะอยู่บ้านก็ยังอยากกลับบ้าน

หากลองจินตนาการถึงความรู้สึกว่า

“ถึงจะอยู่บ้าน ก็ยังอยากกลับบ้าน”

คงเป็นความรู้สึกที่หัวใจช่างอ้างว้างเกินบรรยาย

เราทุกคนล้วนมีความแตกต่างกันนับตั้งแต่วันแรกที่เกิดมา

ต่อให้หลายสิ่งจากภายนอกจะดูเหมือนกันแค่ไหน

แต่ความรู้สึกนึกคิดที่อยู่ภายในหรือความแข็งแกร่งของหัวใจ ย่อมแตกต่างกัน

เราจึงไม่อาจนําความรู้สึกของตัวเองเป็นมาตรฐานในการวัดความรู้สึกของใครได้

บางคนเกลียดชังความอ่อนแอของตัวเอง

เพราะมัวแต่ชื่นชมความเข้มแข็งของผู้อื่น

บางคนไม่เข้าใจความอ่อนแอของผู้อื่น

เพราะในสายตารู้จักเพียงความเข้มแข็งของตัวเอง

เรื่องของความรู้สึกนั้นไม่มีผิดถูก

และไม่ใช่สิ่งที่จะบังคับหรือฝืนได้ในทันที

จะดีไหม หากลองอนุญาตให้หัวใจของเราอ่อนแอบ้าง

ให้มันได้แสดงความรู้สึกออกมา

บางทีเราอาจได้เรียนรู้และเข้าใจมากขึ้นว่า

แท้จริงแล้วอะไรคือสิ่งที่ทําร้ายหัวใจเรา

และอะไรคือสิ่งที่โอบอุ้มหัวใจเรา

ข้อความในหนังสือเล่มนี้

อาจเป็นเหมือนที่หลบภัยแสนอบอุ่นให้เธอได้แวะพัก

และเติมเต็มหัวใจที่ว่างเปล่า

เป็นเหมือนบ้านที่พร้อมให้เธอเดินเข้ามา

ไม่ว่าในตอนนั้นหัวใจของเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม