มนตรามหาเวทย์ ล่าล้างปฐพี
วิ้ว ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ผม เซโตะ ยูสึเกะ ผู้อยู่จุดสูงสุดของเวทย์มนต์ กำลังต่อสู้กับ มังกรพันปีอยู่ อย่างเมามันส์ เพราะต้องการสัมผัสเวทย์มนต์ที่ห่างหายไปนาน
ผมอยากจะบอกทุกคนว่าผมเป็นโรคจิตชนิดอ่อนๆ ผมชอบสูดดมเวทย์มนต์เวลาต่อสู้ แถมอยากจะหอมแก้มมันราวกับมันเป็นน้องสาวของผม ผมไม่ได้โม้ ผมเป็นซิสค่อนตัวยง55555+
ที่มือขวาของผมสลักตราเวทย์แบบที่4ไว้ มันเป็นตราเวทย์รูปดอกไม้สด มันสวยงามราวกับ ครีมที่หกในถ้วยกาแฟ แต่ทว่า มันเป็นตราเวทย์ ที่ไม่สามารถพัฒนาได้อีกแล้ว พลังของมันมีกำจัดแค่ขั้น จอมปราชญ์ เท่านั้น ไม่อาจบรรลุขั้น มหาปราชญ์ได้
ถึงแม้ว่ามันจะมีข้อดีคือ มันเป็นตราเวทย์ที่จะพัฒนาได้เร็วก่อนตราเวทย์อื่นจนถึงอายุ 15ปี แต่หลังจากนั้นมันก็จะหยุดเติบโต และการที่มันหยุดเติบโต ทำให้ผมไม่เก่งขึ้นเลยในตลอดร้อยปีที่ผ่านมา
ฟ้าว ฟ้าว ตูมมมมมมมมมม
มังกรพันปีแสยะยิ้ม ก่อนที่มันจะถูกลูกแก้วเวทย์มนต์สายฟ้าของผมเข้าทำการโจมตีอย่างรุนแรงจนมันหล่นตกลงไปกระแทกโบราณสถาน
เอ๊ะ แล้วผมเล่าถึงตอนไหนแล้วนะ เอ่อ จำได้ล่ะ เนื่องจากตราเวทย์ของผมไม่อาจจะไปถึงขั้นมหาปราชญ์ได้ ผมจึงต้องทำการเปลี่ยนมัน โดยการตามหา เทพเจ้าโปซาปุ เทพเจ้าหนึ่งเดียวที่ จะมอบ ตราอันใหม่ให้แก่ผมได้ แต่ตลอดร้อยปีที่ผ่านมาผมก็หาท่านไม่เจอ เพิ่งจะเจอเมื่อมาถึงโบราณสถานนี้ แต่ก่อนที่ผมจะขอให้ท่านเปลี่ยนตราให้ผม ดันมีมังกรพันปีเจ้ากรรม โผล่มาเล่นงานผมได้ซะนี่ เซ็งจริงๆ
เปรี๊ยงๆๆๆๆๆๆๆ
ระเบิดสายฟ้าลูกเล็กๆของผม ทำการสลายร่างของมังกรพันปีซะไม่เหลือซาก ผมก้มลงมองความสำเร็จของตน ก่อนจะก้าวเข้าไปในโบราณสถาน เพื่อขอพรจากเทพเจ้าโปซาปุ โดยทิ้งจดหมายเวทย์เล็กๆ ไว้ให้น้องสาวของผม มาเรียสุดที่รัก
[ผมจะออกตามหาเทพเจ้าโปซาปุ ไม่ต้องออกตามหานะ มาเรียน้องรัก รักนะ จุ๊บๆ]
สารบัญ
CONTENT
รายการรีวิว
REVIEW
ปักหมุด
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??