สตรีเช่นข้าจะรอดหรือไม่ เมื่อต้องมาเป็นสาวใช้ ให้กับองครักษ์เสื้อเเพร

เนื่องด้วยบิดาเล่นการพนันจนเป็นหนี้ จนทำให้เหมยหลันผู้เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว ต้องมาชดใช้หนี้ให้กับบิดา แต่จะทำอย่างไรได้ ลำพังแค่ขายบะหมี่อย่างเดียว จะพอไปใช้หนี้ก้อนโตให้กับบิดาได้เช่นไรกัน นางต้องหางานทำเพิ่ม พอได้ยินข่าวว่า มีที่เเห่งหนึ่งต้องการรับสาวใช้ ซ้ำยังสามารถเรียกร้องค่าจ้างได้อีก แต่ครั้นไปถึงที่นั้นเกือบ จะเอาชีวิตดวงน้อยๆของนาง ไปทิ้งไว้ที่เเห่งนั้นเสียแล้ว เพราะไม่รู้ว่าที่นั้นเป็นจวนขององครักษ์เสื้อแพร บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าโหดร้าย ไม่ชื่นชอบสตรี และสตรีเช่นนางยังน่ารำคาญในสายตายขององครักษ์เสื้อเเพรอีก

................

เหมยหลันเมื่อเห็นผู้เป็นนาย ที่ยืนอยู่ นางยิ้มออกมาอย่างดีใจ คิดว่าวันนี้จะได้กินข้าวต้มให้สมใจเสียหน่อย ไม่รอช้าจึงรีบเดินเข้าไปแล้วหยุดอยู่ตรงโต๊ะตัวดังกล่าว

สายตาของใต้เท้าหยาง ส่งสายตาไปยังเก้าอี้ไม้ ที่มีรอยเปื้อนรอยฝ่าเท้าอยู่ เหมยหลันมองอยู่สักครู่นึกเเปลกใจกับท่าทางของผู้เป็นนาย

เหมยหลันมองสายตาของใต้เท้าหยางอยู่สักพัก ก็ก้มมองดูเห็นว่ามีรอยฝ่าเท้าบนเก้าอี้ เมื่อเห็นเขาส่งสายตาเช่นนี้ จึงพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง

'นอกจากจะเป็นบุรุษที่หน้าเหม็นแล้ว ยังจะเป็นบุรุษเจ้าสำอางค์อีก' นางนึกอยู่ในใจ ครั้นจะเรียกให้เถ้าเเก่มาช่วยเช็คให้หน่อย ก็เห็นว่าน่าจะอีกนาน เพราะลูกค้าที่นี้เต็มทุกโต๊ะ จึงตัดสินใจใช้ฝ่ามือตนเองเช็ด เมื่อเห็นยังมีร่องรอยอยู่นิดหน่อย เลยใช้เเขนเสื้อของตนเช็คอีกที

สายตาของใต้เท้าที่มองการกระทำเมื่อครู่อยู่สักพัก ไม่คิดว่านางจะลงมือ ใช้ฝ่ามือตนเองเช็คคราบรอยฝ่าเท้าบนเก้าอี้ไม้ตัวนั้น ซ้ำยังใช้แขนเสื้อเช็คซ้ำอีก ตอนเเรกคิดว่านางคงจะไปสอบถามเถ้าเเก่ เพื่อหาผ้ามาเช็ค เเต่คิดไม่ถึงว่านางจะลงมือเช่นนี้ เขาจึงส่ายหน้าไปมาอย่างนึกปวดหัว

เหมยหลันเห็นผู้เป็นนาย ยังยืนนิ่งอยู่พร้อมกับส่ายหน้าไปมาเช่นนี้ ทำให้นางไม่เข้าใจ เมื่อมองเก้าอี้ไม้ ที่นางได้เช็คไปเมื่อครู่นี้ ก็เห็นสะอาดดีแล้ว เหตุใดเขายังไม่นั่งอีก ช่างเอาใจยากจริงเเท้

เรื่องราวไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์ใดใดทั้งสิ้น เน้นความบันเทิง

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ คอยติดตามผลงานเจ้าคะ