ทิวากรอย่าดื้อ (สนพ.ปั้นรัก)

พร้อมกับที่ร่างหนาดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง ยกร่างบอบบางของคุณหมอหนุ่ม
ไปนั่งบนตักแกร่ง สอดแขนเข้าไปสวมกอดเอวบางไว้แน่น ถ้าไม่ได้คิดไปเอง
ผมรู้สึกว่ามีสัมผัสแข็ง ๆ ทิ่มก้นอยู่ด้วย คงไม่ใช่อย่างที่คิดหรอกใช่ไหม
ลมหายใจรดบนต้นคอทำให้รู้ สึกวูบวาบตามร่างกายไม่น้อย
ใบหน้าร้อนผ่าวเพียงแค่มองกล่องสีเหลี่ยมในมือเล็ก จึงรีบวางมันลงกับเตียง
พร้อมกับที่ปลายจมูกโด่งรั้นของร่างหนารุกล้ำเข้ามายังซอกคอ
จนผมต้องเม้มริมฝีปากเพื่อซ่อนเสียงน่าอายเอาไว้
“ม..มึงซื้อถุงยางมาทำไม”
“ไว้ใช้กับเธอไง”
“มึงพูดตรง ๆ แบบนี้เลยเรอะ อายบ้างมั้ย”
“แล้วเธอล่ะ อายบ้างมั้ยที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแบบนี้ บางก็บาง..”
“ทำไม? กูจะถอดเสื้อเลยก็ยังได้ เพราะนี่มันห้องของกู”
“งั้นเธอก็ตัดสินใจเอาแล้วกันว่าจะถอดบนเตียง โซฟา หรือระเบียง..”