ใต้ฟ้าเหนือนที

“ถ้ายังสร้างปัญหาไม่เลิก คราวนี้ฉันจะตัดหางปล่อยวัดจริงๆ แล้วนะ” ร่างสูงใหญ่พูดข่มขวัญเสียจนน่ากลัว

…แต่ให้ตายเถอะ เธอไม่กลัวเลยสักนิด…

“ฉันสร้างปัญหาอะไร ปัญหาพวกนั้นมันวิ่งมาหาฉันเองทั้งนั้น”

“แต่เธอก็ต้องรู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหางซะบ้าง ไม่ใช่ดับเครื่องชนมันทุกครั้งไป”

“แล้วยังไง ฉันจะทำอะไรมันก็ผิดไปทุกอย่างอยู่แล้วนี่ ทั้งผู้หญิงของคุณ ทั้งคนบ้านใหญ่ ไหนจะแม่คุณอีก…”

“อย่าลามปามถึงครอบครัวฉัน อย่าเอานิสัยเด็กบ้านแตกมาทำที่นี่” ร่างสูงกัดฟันกรอด

“บ้านแตกแล้วมันยังไง แล้วคุณมีสิทธิอะไรมาตัดสินการเลี้ยงดูของบ้านคนอื่น” เธอเองก็โมโหจนหน้ามืดเหมือนกัน

“บลู…อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าการเป็นลูกเมียน้อยมันทำให้เธอกลายเป็นเด็กก้าวร้าวเลยนะ”

“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นเด็กมารยาทงามเพื่อใครอยู่แล้ว! ตัวคุณมันดีนักรึไง คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนถึงมาวิพากษ์วิจารณ์ครอบครัวคนอื่นแบบนี้”

“หยุดเดี๋ยวนี้สโรชา ถ้าเธอยังไม่เลิกปากดี…”

“ฉันไม่หยุด! พอโดนพูดไม่ดีใส่บ้างก็โกรธเป็นนี่ แล้วฉันมันไม่มีความรู้สึกรึไง!” เธอตะคอกจนเสียงสั่นไปหมด ไม่รู้ว่ามันสั่นเพราะการตะเบ็งเสียง หรือเป็นเพราะก้อนความน้อยใจที่อัดอยู่ในอกก็สุดรู้

“เออ! ในเมื่อเก่งมากนัก ก็ไปเลย! ไปให้พ้นหน้าฉันแล้วไม่ต้องคลานกลับมาอีก คราวนี้ต่อให้เธอซมซานมากราบตีนฉัน ฉันก็ไม่มีทางชายตาแลอีกแล้ว ไป!”

“ได้…ฉันไปแน่ แล้วจำใส่กะลาหัวของคุณไว้ด้วย ต่อให้คุณมากราบตีนฉัน ฉันก็จะไม่เหลือบตามองแม้แต่นิดเดียวเหมือนกัน!”

“เหอะ! ผู้หญิงอย่างเธอ…ไม่มีค่ามากพอให้เข่าของฉันแตะพื้นหรอกสโรชา”