ลิขิตรักข้ามภพ
ลิขิตรักข้ามภพ
ผู้แต่ง : ทอถักอักษรา
ศศิธรปองรวีมาเป็นคู่
เป็นยอดชู้ขวัญชีวันไม่หันหาย
สุรีย์เมินดวงบุหลันคงวางวาย
แสนเดียวดายไร้ตะวันคู่จันทรา
รักสามเส้าพาให้ฤทัยหมอง
มิอาจครองดวงตะวันที่ฝันหา
ทินกรย่อมเคียงคู่ดาริกา
ดวงจันทราฤๅจักคู่สุริยน
กรุงเภตราปุระ พุทธศักราช ๑๕๕๙
ดวงจันทราสีเงินยวงทอแสงสุกใสอยู่เหนือเรือนหลังงาม ถึงจะไม่สว่างเท่ายามกลางวันแต่กระนั้นเรือนหลังนั้นก็กลับแจ่มชัดยิ่งนัก ร่างหนึ่งที่แต่งกายด้วยเสื้อแขนสั้นสีครามอ่อน โพกศีรษะด้วยผ้าไหมสีทองอร่าม นุ่งกางเกงขาสั้นเลยเข่าสีดำสนิททับด้วยผ้าโจงกระเบนสีน้ำเงินเข้ม สวมรองเท้าสานจากหนังสัตว์สีน้ำตาล กำลังรีบเร่งควบม้าสีเดียวกับสีของรัตติกาลเข้าเพื่อเข้าสู่อาณาเขตของตัวบ้านให้โดยไวตามหัวใจของเจ้าตัวที่มาคอยอยู่ที่นี่ก่อนหน้านี้นานแล้ว
“มาลัย แม่หญิงมาลัย หลับแล้วฤๅ” เสียงเรียกและเคาะประตูเรือนดังขึ้นอยู่ชั่วครู่ก่อนที่ประตูเรือนจะเปิดออก เผยให้เห็นหญิงสาวหน้าตางดงามหมดจด ผมยาวสลวยสีนิลประดุจขนนกกาน้ำ ห่มสไบสีกลีบบัวและนุ่งผ้าทอยกสีเดียวกันเป็นผู้มาเปิดประตูให้
“พี่ธาราทำไมมาเอาป่านนี้เล่าเจ้าคะ ฉันนึกว่าพี่จะค้างที่ตำหนักเจ้าหญิงพาทินธิดาเสียแล้ว” สาวงามตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเรียบก่อนเดินนำหน้ามานั่งที่ตั่งที่ตั้งอยู่ในหอนั่งกลางเรือน ร่างในชุดบุรุษเพศผู้นั้นหับประตูลั่นดาลเรียบร้อยก่อนจะเดินตามมานั่งเคียงข้างกันบนตั่งหลังใหญ่
“โถ่มาลัย กว่าพี่จะปลีกตัวออกมาได้ ก็ต้องรอพระธิดาบรรทมแล้ว แม่อย่าโกรธพี่นักเลย ใจพี่แล่นมาหาเจ้าตั้งแต่ก่อนค่ำนู่นแล้ว ว่าแต่วันนี้ทำกระไรไว้คอยพี่บ้าง พี่หิวจนตาลายแล้วตอนนี้”
“แล้วกระไรพี่ไม่กินเสียแต่ในตำหนักพระองค์หญิงท่านล่ะจ๊ะ ป่านนี้ไม่หิวแย่แล้วรึ มาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำดื่มท่าเสียก่อนเถิดเจ้าค่ะ” ปากอิ่มยังคงตัดพ้อแต่น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานก่อนที่จะยื่นขันเงินใบน้อยซึ่งบรรจุน้ำลอยดอกมะลิหอมกรุ่นส่งให้ดื่ม
“ชื่นใจนักแม่หญิง ที่พี่ยังไม่กินเพราะพี่คอยมากินกับเจ้าดอก เพราะรสมือผู้ใดก็ไม่ถูกใจพี่เท่ารสมือเจ้าอีกแล้ว” ปากว่าพลางใช้นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมที่คลอเคลียบ่าไหล่กลมกลึงออกไปทางด้านหลัง
“ปากหวานนัก มิรู้ว่ายามพี่เจรจากับสาวใสนางในคนอื่นจะหวานเยี่ยงนี้ฤๅไม่ แต่ก็คอยสักประเดี๋ยวเถิด ฉันจะไปยกสำรับมาให้”
ร่างในชุดบุรุษเพศนั้นไม่ทันได้ตอบ ร่างงามก็ผละออกไปเสียแล้ว เจ้าของร่างได้แต่มองตามเจ้าหล่อนที่เดินลงกระไดไปทางหลังเรือน เขายิ้มบางๆ ที่มุมปากอย่างสุขใจก่อนที่เจ้าตัวจะปลดผ้าโพกศีรษะสีสว่างออกจากศีรษะ
เส้นผมยาวประบ่าร่วงหล่นออกมาระใบหน้ากระจ่างใส ทำให้ทราบว่าร่างสูงโปร่งในชุดบุรุษเพศอันห้าวหาญนั้น เป็นเพียงอิสสตรีหน้าแฉล้ม ใบหน้าของนางนั้นหมดจดงดงามไม่ต่างจากแม่หญิงมาลัย หาใช่ชายหนุ่มผู้เป็นทหารกล้าอย่างที่เข้าใจไม่ !!!
สารบัญ
CONTENT
|
|
|
นิยายแนะนำ |
ดูทั้งหมด |
รายการรีวิว
REVIEW
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00


นิยายแนะนำสำหรับคุณ
ดูทั้งหมด
นิยายแนะนำสำหรับคุณ