ข้าคือท่านย่า วัยเตาะแตะ

      นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิง ประวัติศาสตร์ใดๆ เกิดจากจินตนาการล้วนๆ ของไรท์เอง ชื่อในนิยายและสถานที่เป็นชื่อที่แต่งขึ้นมา ไม่ได้พาดพิงถึงบุคคลใดทั้งสิ้น เนื้อหาเป็นการผสมผสานวัฒนธรรม การอยู่ การกิน บางส่วนแต่งขึ้นเอง อ่านเพื่อความบันเทิง สนุกเพลิดเพลิน ไม่มีดราม่า ไม่ชอบก็กดผ่านนะคะ

ภาษาอาจจะไม่สละสลวยมาก เพราะไรท์เองไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่าน และติชมด้วยคำสุภาพนะคะ ขอบคุณค่ะ

///////////////////////////

เนื้อเรื่อง

เธอชื่อว่านางสาวทิชากาญจน์ หรือที่ใครๆเรียกกันว่านกแก้ว อายุ 40 ปี

แต่เสียดายพึ่งมารู้ตัวว่าเป็นมะเร็งขั้นที่ 4 เสียแล้วรักษาตัวในโรงพยาบาลเพียงแค่เดือนเดียวก็เสียชีวิตลงบนเตียงอย่างเงียบๆในคืนหนึ่ง

"โอ๊ย…ทำไมเมื่อยตัวจังเลยเนี่ย”นกแก้ว ค่อยๆลืมตาขึ้นมาแต่ก็งุนงนมากเพราะสิ่งที่เห็นคือต้นไม้ใหญ่ และพอมองไปรอบๆตัวกลับพบตัวเองเหมือนอยู่ในตะกร้าสานอะไรบางอย่างอีกด้วย!!

“ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่บนเตียงผู้ป่วย นี่มันต้นไม้กับตัวเราที่อยู่ในตะกร้าสานไม้ไผ่อะไรสักอย่าง!!”นกแก้ว บ่นพึมพำอยู่คนเดียวอย่างงงๆและตื่นตกใจ

สักพักความคิดสายหนึ่งก็วิ่งเข้ามาอย่างช้าๆ จึงทำให้รับรู้เรื่องราวทั้งหมดว่า เธอมาฟื้นในร่างของเด็กน้อยคนหนึ่งในโลกยุคโบราณ ที่มีเรื่องราวที่ตัวเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะมาเจอเข้ากับตัวเองในเวลานี้

เธอย้อนเวลามาในโลกยุคโบราณ ที่มีสัตว์อสูร พลังธาตุวิเศษต่างๆอีกด้วย!!

“มันจะแบบว่าบินได้ หายตัวได้ และมีพลังภายในแบบที่เราดูหนังต่างประเทศพวกนั้นน่ะเหรอ”นกแก้ว ในขณะที่กำลังคิดอะไรเพลิดเพลินอยู่คนเดียวก็ได้ยินเสียงคนร้องเรียกอยู่ใกล้ๆแถวนี้ว่า….

“ท่านย่าเล็ก…ท่านย่าเล็กเจ้าคะ”เหลนสาว

“ท่านย่าเล็ก..ท่านย่าเล็กขอรับ”เหลนชาย

“.......!!!เด็กๆพวกนี้เรียกใครว่าท่านย่าเล็กกัน”นกแก้ว หันมองซ้าย มองขวาก็ไม่มีใครนอกจากตัวเธอเองนี่แหละที่อยู่ในตะกร้าใบย่อมๆนี้ และก็ทำให้ตัวเองตระหนักดีว่า

“โอ้.!!ไม่นะนกแก้วเอ๊ย ทำไมถึงแก่ขนาดนี้”นกแก้ว