เชลยรักท่านบาตูข่าน

                                                                บทนำ เรื่อง เชลยรักท่านบาตูข่าน                                                                                    โดย: กิ่งทองใบหยก 
ณ ท้องทุ่งหญ้าสเตปป์  สีเขียวขจี  กว้างใหญ่ไพศาลสุดลูกตา ตัดกับท้องฟ้าสีคราม  แลเห็นแนวทะเลทรายอยู่ลิบ ๆ ก่อนกำเนิดและก่อตั้งประเทศมองโกล ในยุคนั้นได้มีชนเผ่าน้อยใหญ่ อาศัยอยู่ในบริเวณทุ่งหญ้า และดำรงชีวิตโดยการ เลี้ยง แพะ ม้า วัว เพื่อเป็นอาหาร สภาพอากาศนั้นไม่อาจคาดเดาอะไรได้ ในดินแดนนี้ทำให้มนุษย์และสัตว์ มีความอึดทน กว่ามนุษย์ธรรมดา ๆ ทั่ว ๆไป หลายเท่านัก เพราะเมื่อถึง ฤดูร้อน ก็ร้อนจนผิวไหม้เกรียมประหนึ่งถูกเปลวไฟแผดเผา เมื่อถึงคราที่อากาศหนาวก็หนาวเสียจนหิมะตกปกคลุมไปทั่วโดยฉับพลัน ในยามนั้นทั้งคนและสัตว์ต่างทนทุกข์ทรมาน แหล่งน้ำก็ไม่เหลือพอที่จะประทังชีวิตได้ ต้องตักหิมะที่อยู่ยอดไม้นำไปต้ม อเป็นน้ำดื่มเพื่
ย้อนเวลาไปในช่วงของการล่าอาณานิคม ช่วงปี ค.ศ.1155 ไม่มีพระมหากษัตริย์ในดินแดนแห่งนั้น มีชนเผ่ากลุ่มน้อยใหญ่ปกครองกันเอง แต่ละเผ่าจะมี ข่าน เป็นชื่อเรียกตำแหน่งของผู้นำเผ่า การไล่ล่าฉุดภรรยาของผู้อื่นมาเป็นของตนรวมทั้งทรัพย์สินเงินทองของมีค่า และ ยึดครองดินแดนเพื่อรวบรวมประชากรให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทหารฝ่ายตรงข้ามจะถูกสังหาร เหลือไว้แต่ ชาวบ้าน เพื่อเก็บไว้ขายเป็นทาส มันคือวัฒนธรรมในยุคนั้น ผู้ใดมีอำนาจและกำลังที่มากกว่าก็จะเป็นผู้ชนะ ดังเช่น ชนเผ่า คียาร์ด ในขณะนี้ที่กำลังบุกเข้ามายัง ดินแดนของเผ่า ไตเซชาน จนกระทั่งชนเผ่า ไตเซชานที่รักสงบไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ใด แต่ทว่า ข่าน ของชนเผ่าคียาร์ด ที่มีนามว่า กันตุลกา บังเอิญพบกับหญิงสาวที่เคยเป็นสตรีที่เขาหมายปอง แต่ทว่า หัวหน้าเผ่า ไตเซชานได้มาหมายหมั้น ตัดหน้าเขา เสียก่อนแล้ว กันตุลกา จึงเกิดความแค้น เมื่อเขาได้รับตำแหน่ง ข่าน เขาจึงตามหาหญิงสาวผู้นั้นจนเจอมิได้สนใจว่า นางจะแต่งงานมีสามีและลูกแล้ว  กันตุลกาได้เข้าโจมตี จนราบเป็นหน้ากลอง
เด็กน้อย วัยเพียงหกขวบความสูงของเขายังไม่ทันได้พ้นล้อเกวียนเสียด้วยซ้ำ มารดาขอองเขาซึ่งเป็นภรรยาของหัวหน้าเผ่า ไตเซชาน ได้จับบุตรชายมัดไว้ใต้กระโจมในมุมมืดใช้ผ้ามัดปากไว้ไม่ให้ส่งเสียงเพื่อเป็นการปกป้อง บุตรชายเป็นของตนเองครั้งสุดท้าย ใต้กระโจมนั้น บาตู เห็นการกระทำอันป่าเถื่อนทุกอย่างของ กันตุลกา จากร่องแผ่นไม้ โลหิตของบิดาไหลหยดลงบนร่างเล็ก ๆของเขา เด็กน้อยพยายามชะเง้อมองหาผู้เป็นมารดา และพยายามส่งเสียงแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาเหลือบไปเห็นมารดา ที่ถูกกระทำย่ำยีจาก กันตุลกา ต่อหน้าต่อตาของเขา บาตู ดิ้นสุดแรงเพื่อที่จะหลุดดพ้นจากพันธนาการแต่ทว่าเรี่ยวแรงของเด็กน้อยไม่สามารถทำได้น้ำตาที่หลั่งไหล ด้วยความเจ็บปวด และเคียดแค้น 

“ข้าจะพาเจ้ากลับไปด้วย เจ้าจะมีชีวิตที่ดี และจะได้เป็นภรรยาเอกอีกคนหนึ่งของข้า ข้ารักเจ้ามานานแล้ว เจ้าคงไม่รู้ตัวว่าข้ารอวันนี้มานานเท่าใด”
“เจ้าคนถ่อย เจ้าคิดว่าจะเอาตำแหน่งและทรัพย์สินของจ้าที่มี มาต่อรองกับข้าได้อย่างนั้นรึ? ความรักที่ข้ามีต่อสวามีของข้า เจ้าไม่มีวันที่จะได้ไปทั้งตัว และหัวใจของข้า ตายเสียเถิด”

มารดาของบาตูหยิบกริช ที่อยู่ในกระโจมโถมเข้าใส่หวังจะจ้วงแทงไม่ยั้งเพื่อเป็นการแก้แค้น แต่พละกำลังพียงน้อยนิดของสตรีมีหรือจะสู้ พละกำลังของบุรุษได้ กันตุลกาจับมือเล็ก ๆของนางบิดข้อมือจน กริช หล่นลงพื้น กันตุลกา โมโหมาก โกรธที่ไม่สามารถได้ครอบครองหัวใจของสตรีที่เป็นรักแรกของเขา 

“ได้ถ้าเยี่ยงนั้นอย่าหาว่าข้าไร้ความปราณีก็แล้วกัน”
“ปล่อยข้า ไอ้คนโฉดชั่ว ข้าขอสาปแช่งให้ เผ่าของเจ้าล่มสลาย และตัวเจ้าจะมิได้ตายดี ต้องทนทุกข์ทรมาน ไม่...!...”

กันตุลกา กระทำย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ในขณะที่เขากำลังเตรียมตัวเพื่อที่จะเดินทางกลับไปยังเผ่าของเขา และตั้งใจจะพา มารดาของ บาตูไปด้วย แต่แล้ว สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

“ฉึก...!...”
“เจ้า....!...”
โลหิตสีแดงสด ๆ พุ่งไหลออกมาจากลำคอของหญิงสาว มันไหลหยดลงมาจนทำให้ บาตูที่ร้องไห้จนสลบไปฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพราะโลหิตของผู้เป็นมารดา ไหลหยดลงบนหน้าของเขา เมื่อบาตูเห็น ร่างของมารดาที่นอนจมกองเลือดอยู่ สายตาที่มองลอดผ่านร่องไม้เล็ก ๆ น้ำตาไหล หยดลงพื้น นางเห็นบุตรชายเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะสิ้นใจตายอยู่ตรงนั้น ภาพที่บาตูเห็นนั้น เขาเข้าใจว่า มารดาถูก กันตุลกา สังหาร จนเสียชีวิต ส่วนกันตุลกานั้นเขาเองก็รู้สึกเสียใจมากเช่นกัน เขาไม่นึกว่านางจะใจเด็ดถึงเพียงนี้ 

“ทำไมเจ้าไม่เลือกข้า...ทำไม...?”

กันตุลกา และเผ่าคียาร์ด ไปกันหมดแล้ว แหลือเพียงผืนแผ่นดินที่มีแต่ ร่างไร้วิญญาณเต็มไปหมด จาร์บูฮาร์ พี่ชาย และโจชิน้องชายของบาตู ที่กำลังเดินตามหาและตะโกนเรียก น้องชาย ที่หายตัวไปของเขา

“บาตู...บาตู ๆ ๆ ๆ”
“ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ท่านพี่จาร์บูฮาร์ ข้าจะหาแม่”

โจชิ น้องชายคนเล็กมีอายุได้สามขวบ ที่กำลังร้องไห้หาแต่ผู้เป็นมารดา เขายังเล็กเกินกว่าที่จะเผชิญความยากลำบากนี้ได้ จาร์บูฮาร์ พี่ชายคนโต เขามีอายุ สิบปี และแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องน้องทั้งสองได้แต่ทว่า เขายังหาตัวน้องชายคนรองไม่เจอ ในขณะที่เขากำลังจะลากร่างของบิดาและมารดาออกไปฝัง เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างใต้กระโจมที่เขายืนอยู่........................................