ลูกหนี้ตีตรา

“ปล่อยนะพี่คมน์ ใครมาเห็นเข้า ต้นหลิวจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” 

“จะอายทำไม เราจดทะเบียนรมรสกันเรียบร้อยแล้วนี่นา” ชายหนุ่มพาร่างเล็กบางลัดเลาะไปจนถึงห้องนอนของฝ่ายหญิง ก่อนจะยอมปล่อยร่างเล็กบางออกจากแขนหันไปกดล็อกห้อง ก่อนจะปลดเสื้อสูทสีขาวและปล่อยให้มันหล่นกองอยู่ตรงหน้าประตูห้องอย่างไม่สนใจ 

รอยยิ้มแต้มตรงมุมปากหนา ขณะแกะเนคไทออกจากลำคออย่างเชื่องช้า ดวงตาคมกริบมองไปยังร่างบอบบางที่ถอยไปหลบอยู่ตรงหัวเตียงเหมือนกับเสือจ้องตะครุบเหยื่ออันโอชะ

ไม่กลัว...ไม่ต้องกลัว หากพรรณธรกลับตัวสั่น ดวงตาเหมือนกับตากวางน้อยไหววาบ “มะ...ไม่นะพี่คมน์ ต้นหลิว...ไม่ได้หมายความอยากที่พูดนะ พะ...พี่คมน์ปล่อยต้นหลิวไปเถอะ”