ปาฏิหาริย์รัก ชายาข้ามภพ (จบแล้ว)

...นางก็เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดาที่โลกใบก่อนไม่ต้องการ

ส่วนเขาถูกผู้คนกล่าวขานว่าเย็นชาเสมือนไร้ใจ ไม่สนสตรีนางใดเสมือนไร้รัก!

แล้วไหงถึงได้...กับนางเล่า?

อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ "เธอ" ได้เกิดใหม่นามว่า 

"เสวี่ยเหมย" 

ความทรงจำภพเก่าเธออยู่ครบถ้วน

ทำให้เธอเติบโตมาพร้อมสติปัญญาฉลาดทันคน 

เมื่อยามเหมันต์มาเยือนที่งานเลี้ยงชมดอกเหมยกุ้ยของบรรณาการจากต่างแคว้น 

ทำให้เธอได้เจอ "เขา" 

"องค์ชายสาม "

​

​

"ข้าจะแต่งกับท่านอ๋องก็ได้ หากท่านอ๋องยอมรับปากว่าจะไม่รับชายารองหรืออนุเข้าจวน คงทำได้กระมัง"

เสวี่ยเหมยมั่นใจว่าบุรุษยุคนี้จะไม่ยอมรับข้อเสนอแน่ พวกผู้ชายมากรัก หญิงเดียวย่อมไม่พอหรอก!

"ทำไมเจ้าต้องตั้งข้อเสนอเช่นนี้" นางได้ยินเขาตอบกลับมาแบบนี้ ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ใจน้อยๆ ของนางเหมือนดิ่งลงเหว เจ็บแปลบขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เขาไม่คิดจะอ้อนวอนหรือขอร้องสำหรับคำขอของนางแม้แต่น้อยหรือ ถ้าเขาเอ่ยคำหวานดั่งที่เขาถนัดทำกับนางเหมือนทุกครั้ง บางทีเสวี่ยเหมยอาจจะยอมให้เขารับอนุสักคนสองคนก็ได้

"ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันก็ขอตัว"เสวี่ยเหมยรีบเปลี่ยนคำเรียกขานตัวนางแล้วรีบหอบเอาดวงใจที่บอบช้ำเดินสะบัดหนีจากเขาทันที

"เหมยเอ๋อร์" บุรุษหนุ่มรีบคว้าข้อมือหญิงสาวไว้แน่น แนบนางเข้ามากอด เสมือนกลัวว่านางจะมีปีกกว้าง บินหายไปในท้องฟ้าเสียอย่างนั้น

"แต่งกับข้าเถิด เจ้าไม่ต้องยื่นข้อเสนอใด ข้าก็ไม่คิดจะรับหญิงใดเข้าจวนทั้งนั้น" ชายหนุ่มกระชับวงแขนแน่นขึ้น "ข้ายินดีรับแค่เจ้า รับแค่เจ้าผู้เดียว เหมยเอ๋อร์"

เสวี่ยเหมยได้ยินเช่นนั้นก็เกิดใจอ่อนระทวย ดวงใจที่บอบช้ำเมื่อครู่พลันหายสิ้น ทำไมเขาไม่เอ่ยให้เร็วกว่านี้เล่า

"แม่นางเหมย ท่านอาอ๋อง" เสียงบุรุษพลันเอ่ยแทรกบรรยากาศขึ้นมา ทำเอานางรีบผลักเขาออกโดยเร็ว

นางหันไปมองก็ยิ่งตกใจ "อะ องค์ชายสาม! " เสวี่ยเหมยรีบเก็บใบหน้าขวยเขินที่เกิดจากชายหนุ่มเมื่อครู่ ยามเมื่อเห็นบุรุษอีกคนก้าวเข้ามา

***ห้ามคัดลอกหรือนำไปเผยแพร่เป็นผลงานตัวเองหากไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ***