เรื่อง ยอดหมอหญิงเทพโอสถ
กูเฟยเยี่เดิมตามทางแม่้ำไปยังไม่ถึงครึ่งชั่วยามก็ได้พบกับทหารี่เข้ามาในลำธารลึกเพื่อตามจับไป๋หลี่ิชวน
นางำัะรายงานตัว ่าเฉิงี้เฟลับุ่มาจากี่ี่ไม่ไนัก “แพทย์หญิงตัวน้อย! ”
เหล่าทหารทั้งหมดเคลื่อนตัวออกไป่างพร้อมเพรียง ความเร็วของเฉิงี้เฟยสามารถอธิบายได้ว่าราวกับลูกธนูี่เคลื่อนไหวไปกลางอากาศดั่งจะพิชิตม้าป่า กูเฟยเยี่รีบถอยหลังหลบออกทันทีเพื่อเผื่อเอาไว้ว่าเฉิงี้เฟยจะหยุดไมู่่แล้วทำให้ตนเองชนกระเด็นออกไป
เฉิงี้เฟยเืะชนกูเฟยเยี่จริงๆ ทันทีี่เขาหยุดลงก็โอบกอดเเขนนางทั้งสองข้างด้วยความดีอกดีใจและเป็นกังวล ก่อนจะมองขึ้นลงเพื่อพินิจพิเคราะห์นาง
“แพทย์หญิงตัวน้อย เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? เจ้าหลบหนีออกมาได้่างไร? ”
“เดรัจฉานไป๋หลี่ิชวนรังแกเจ้าหรือไม่? ”
กูเฟยเยี่รีบผลักมือของเขาออกพลางถอยหลังไปสองสามก้าวทันที เฉิงี้เฟยยังคงต้องการเขยิบไปใกล้ นางจึงยื่นมือขึ้นมาหยุดเขาไว้แล้วขอให้เขารักษาระยะห่าง ในขณะี่ตระกูลฉียังไม่ได้เลิกสัญญาหมั้นหมาับนาง หมอนี่กลัวว่าจะทำให้จิ้งหวางเตี้เซี่ยเสียหน้าจึงถือได้ว่ายังรู้จักกฎเกณฑ์ แต่ทันทีี่ตระกูลฉีเลิกสัญญาหมั้นหมาับนาง หมอนี่ก็ประกาศเรื่องราวรักใคร่ออกมาทันที สวรรค์ทราบดีว่าเขาจะแบกนางตรงกลับไปี่ค่ายทหารแบบครั้งนั้นหรือไม่?
สองวันมานี้เฉิงี้เฟยตามหากูเฟยเยี่จนแทบจะเป็นบ้าู่แล้ว หากไม่ใช่เป็นเพราะจิ้งหวางเตี้เซี่ยบอกว่าจะไปสำรวจภูมิประเทศก่อนและห้ามแหวกหญ้าให้งูตื่น เขาก็คงจะเข้าไปในหุบเขาเถาเยาตั้งนานแล้ว ไม่รอให้ถึงตอนนี้หรอก เฉิงี้เฟยไม่ได้สนใจการกล่าวเตือนของกูเฟยเยี่เลยแม้แต่น้อย เขาผลักมือของหญิงสาวออกด้วยความจริงจังและองอาจผึ่งผา่อนจะเอ่ยถามว่า “ีบาดแผลตรงไหนหรือไม่? ไป๋หลี่ิชวนรังแกเจ้าหรือไม่? ”
นี่เป็นครั้งแรกี่กูเฟยเยี่เห็นว่าชายหนุ่มี่ีนิสัยพาลดื้อรั้นและไม่ยอม่างเขาีความจริงจังเช่นนี้ นางรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ได้สติกลับมา่างรวดเร็วพลางเอ่ยออกมาด้วยความเอาจริงเอาจังมากกว่าเขาเสียอีก “ข้าไม่เป็นอะไร ไป๋หลี่ิชวนยังู่ภายในหุบเขาเถาเยา เจ้ารีบไปจับกุมเขาสิ! ”
เฉิงี้เฟยีความสงสัย “เจ้าหลบหนีออกมาได้่างไรกัน? ”
กูเฟยเยี่ำัะตอบกลับไป แต่ในขณะเดียวกันหมางจ้งก็นำพาทหารองครักษ์กลุ่มหนึ่งวิ่งตามมา
อันี่จริงหมางจ้งได้พบกับเจ้านายของตนเองมาสักพักแล้ว และเขาก็เิทางมารับนางเป็นกรณีพิเศษ เขาแสร้งทำเป็นตื่นตระหนกตกใจ “แพทย์หญิงกู เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่? ไป๋หลี่ิชวนเล่า? ”
กูเฟยเยี่ลังเลูู่่ึ่ก่อนจะถือโอกาสพูดความจริงออกมาให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย “ข้าวางาิไป๋หลี่ิชวน เขาต้องู่ภายในถ้ำ่างแน่นอน ต่อให้ไม่ตา็ต้องหลงเหลือครึ่งชีวิต! ”
่าว่าแต่เฉิงี้เฟยเลย แม้แต่หมางจ้งก็ยังเกิดความประหลาดใจ เดิมทีหมางจ้งคิดว่าเจ้านายของตนเองเป็นผู้ี่ว่า้ำเข้าไปช่วางออกมา!
ไม่ช้าประโยคถัดไปของกูเฟยเยี่ก็ทำให้พวกเขาเกิดความประหลาดใจมากกว่าเดิม
กูเฟยเยี่พูดด้วยความตั้งอกตั้งใจ “หุบเขานั้นีทางเข้าออกเพียงแค่ทางเดียว เมื่อาี้ข้าว่า้ำออกมา เืะตายู่ใน้ำแล้ว ่าีชายึัี่ชำนาญใน้าศิลปะาู่้มาช่วยเอาไว้ได้”
ทันทีี่หมางจ้งได้ยินคำพูดเช่นนี้จึงถูไถไปี่ปลายจมูกโดยไม่พูดอะไรออกมา
เฉิงี้เฟยรู้สึกสงสัย เขานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ี่ีบุคคลึัโอู๋กงกงมาในเรือน้าหลังของจวนเขาในตอนนั้น ทั้งสองนี้เป็นเดียวกันหรือไม่? เฉิงี้เฟยมองกูเฟยเยี่ด้วยความหมายลึกซึ้ง และสิ่งี่กูเฟยเยี่ต้องการก็คือทำให้เฉิงี้เฟยเกิดความสงสัย
หญิงสาวรีบเสริมอีกว่า “ชายนั้นสวมใส่หน้ากากสีเงินบนใบหน้า นิสัยเย็นชามาก ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ ดูเหมือนว่าจะมาช่วยพวกเราและดูเหมือนว่าจะีแผนการอื่นด้วย การี่เขาสามารถหาสถานี่แห่งนี้ได้ ไม่แน่ว่าอาจจะจ้องมองพวกเราและจ้องมองไป๋หลี่ิชวนมาโดยตลอด! ”
ในขณะี่กูเฟยเยี่เอ่ยออกมา่างจริงจัง นางก็ำไ้ทำมืออธิบายรูป่าและส่วนสูงของจวินจิ่วเฉินอีกด้วย เฉิงี้เฟยฟังและครุ่นคิดด้วยความตั้งอกตั้งใจ หมางจ้งทนไม่ไหวจึงเอ่ยขัดจังหวะออกมา “แพทย์หญิงกู ่าเพิ่งไปทำให้ท่านแม่ทัพเฉิงล่าช้าต่อการจับกุมเลย เตี้เซี่็ทรงคอยข่าวคราวู่ภายในเมือง ข้าพาเจ้ากลับไปก่อนแล้วกัน”
“แพทย์หญิงตัวน้อย เจ้ากลับไปก่อน กลับไปแล้วข้าค่อยไปพบเจ้า”
แม้ว่าเฉิงี้เฟยจะยังอยากทราบข้อมูลเพิ่มเติม่าไม่กล้าชักช้า เขารีบนำเข้าไปในหุบเขาเถาเยาด้วยตนเอง
แต่่างไรก็ตามในขณะนี้จวินจิ่วเฉินค้นหาไปทั่วหุบเขาเถาเยาแล้ว เขา้หญิงสาวหนึ่งี่เีีิจากาิ แต่ไม่พบ่าของไป๋หลี่ิชวน
หลังจากี่เฉิงี้เฟยและอื่นๆมาถึง จวินจิ่วเฉินจึงหาโอกาสจากไป
พรรคพวกของเฉิงี้เฟยีมากกว่าสิบ พวกเขาแทบจะพลิกหุบเขาเถาเยาแล้วแต่ก็ไม่พบอะไรเลย เฉิงี้เฟยไม่พอใจเป็น่างยิ่ง เขาจึงสั่งให้นำ่าศพของหญิงรับใช้นั้นออกไปด้วย!
ผ่านไปจนกระทั่งช่วงบ่าย ทุก่างถึงได้กลับเข้าสู่ความสงบ
สายลมพัดพา ผิว้ำในทะเลสาบดอกท้อปรากฏระลอกคลื่นเป็นวงๆ ผ่านไปชั่วขณะระลอกคลื่นก็แปรเปลี่มาเป็นคลื่นลูกใหญ่ ไป๋หลี่ิชวนโผล่ออกมาจากกระแสคลื่น้าในแล้วว่า้ำไปี่ริมฝั่ง่างเชื่องช้า
ใบหน้าของชายผู้นี้งดงามมากทีเดียว รูป่าก็ดีเยี่ยมเช่นกัน เขาี่ากายสูงโปร่งและประณีต ความสง่างามภายใน้ำี่ีความใสชัดนั้นไม่อาจีใครเทียบได้ ่ากายเรีได้ว่างดงามจนทำให้ผู้อยากจะกระทำความผิดเลยทีเดียว
ไม่ช้าเขาก็ว่า้ำมาถึงริมฝั่ง หลังจากี่เขาขึ้นมาบนฝั่งแล้วไม่ว่าจะเป็นเส้นผมหรือเสื้อผ้าล้วนแห้งทั้งหมด หรือเรีได้ว่าไม่เปี้ำเลยแม้แต่น้อย!
ตระกูลไป๋หลี่สืบเชื้อสายมาจากเงือกในยุคบรรพกาล สำหรับพวกเขานั้นการโดน้ำแล้วไม่เปีไม่ถือว่าเป็นความสามารถ การเปลี่้ำให้เป็นอาวุธคมถึงจะเป็นความสามารถี่แท้จริงของพวกเขา หากเขาต้องการเขาสามารถปิดผนึก้ำในทะเลสาบของหุบเขาเถาเยาได้ ่าเขาไม่ต้องการและไม่สามารถเปิดเผยความลับของตระกูลให้ภาอกรับรู้ได้่างง่ายดาย
ใบหน้าของชายหนุ่มไม่ีรอยยิ้มเฉกเช่นี่เคยี บัดนี้ใบหน้าของไป๋หลี่ิชวนหม่นหมองมาก สวรรค์ทราบดีว่าเขาต้องใช้พละกำลังไปมากเพียงใดและต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหนถึงจะผ่านหลายชั่วยามนี้มาได้โดยไม่ถูกไฟร้อนแผดเผาตาย!
เขาเิก้มหน้ากัดฟันไปี่ทุ่งบุปผาทีละก้าว “เสี่ยวเยี่เอ๋อร์ เปิ่นหวางจื่อเฝ้าปรารถนาี่จะได้พบเจ้าในครั้งถัดไป!”
หลังจากี่กูเฟยเยี่กลับมาถึงเมืองจิ้นหยางก็เป็นช่วงเวลากลางดึกแล้ว ในระหว่างทางี่กลับมานางได้ซักถามหมางจ้งจนทำให้ทราบว่าจิ้งหวางเตี้เซี่ยได้ออกหมาำจับไป๋หลี่ิชวนไปทั่วอาณาจักรเทีเหยี หญิงสาวไม่ได้คิดอะไรมากนัก แค่รู้สึกว่าีความสุขมาก! สำหรับไป๋หลี่ิชวนี่มารังแกถึงี่ สมควรแล้วี่จะจัดการกับเขาเช่นนี้ และไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวเขาในฐานะองค์ชายของอาณาจักรว่านจิ้น
เรื่องราวนี้ไม่เพียงแค่พัวพันไปถึงอาณาจักรเทีเหยี แต่เบื้องหลังยังีหุบเขาเสินหนงด้วย! ต่อให้อาณาจักรว่านจิ้นต้องทนทุกข์ทรมานแต่ก็ต้องยอมรับมันไป! กูเฟยเยี่ตั้งหน้าตั้งตารอคอยให้หุบเขาเสินหนงดึงไป๋หลี่ิชวนเข้าบัญชีดำเป็น่างมาก!
ต่อให้หมอนั่นีทักษะสมุนไพรี่ยอดเยี่ยม แต่เขาเพียงเดียวจะเป็นปรปักษ์กับหุบเขาเสินหนงได้่างไร?
กูเฟยเยี่อารมณ์ดีก็จริง แต่นางไม่ได้นอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืน ไหนจะจม้ำอีก นางเหนื่อยจนแทบจะล้มลงแล้ว ทันทีี่เข้าประตูไปก็ก้มศีรษะเิไปทางิเย่วจวี
หมางจ้งเข้าใจผิดคิดว่านางเศร้าใจี่ไม่ได้พบกับจิ้งหวางเตี้เซี่ย เขาจึงรีบอธิบาย “แพทย์หญิงกู จิ้งหวางเตี้เซี่ยเสด็จเข้าไปในพระราชวังแล้ว ข้าก็ไม่ทราบว่าพระองค์จะกลับมาเมื่อใด”
กูเฟยเยี่จะกล้าเพ้อฝันว่าจิ้งหวางเตี้เซี่ยจะรอต้อนรับการกลับมาของนางได้่างไร นางไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย แต่เมื่อได้ฟังคำอธิบายของหมางจ้งแล้ว นางก็ีความผิดหวังเล็กน้อยจริงๆ ไม่รู้ว่าการี่ถูกไป๋หลี่ิชวนี่มักมากในกามจี้ชิงตัวไป ภายในใจของจิ้งหวางเตี้เซี่ยจะีความกังวลบ้างเล็กน้อยหรือไม่?
กูเฟยเยี่อยากจะแอบถามหมางจ้ง แต่หลังจากี่ลังเลูู่่ึ่นางก็ก้มหน้าเิกลับไปี่ิเย่วจวีต่อไป
ทันทีี่มาถึงหน้าประตูก็ได้พบกับเซี่ยเสี่ยวหม่านี่วิ่งเข้ามา่างรวดเร็ว
ท่าทีของเซี่ยเสี่ยวหม่านไม่แพ้เฉิงี้เฟยมากนัก กูเฟยเยี่ตระหนักได้ว่าต้องหลบหลีกเพื่อี่จะได้ไม่ชนกัน
เซี่ยเสี่ยวหม่านรีบดึงนางมาตรวจสอบ “กูเฟยเยี่ เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไป๋หลี่ิชวนไม่ได้ทำอะไรเจ้าใช่หรือไม่? ”
กูเฟยเยี่ยิ้มแย้ม่างไร้พิษสงก่อนจะกล่าวว่า “หม่านกงกง หากเกิดอะไรขึ้นกับข้า คุณหนูสามตระกูลหานก็ไม่จำเป็นต้องคืนเงินแล้วใช่หรือไม่? ”
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??