เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
บรรยากาศเงียบสงัด ุคนต่างรอฟังคำตอบอวิ๋นอี้ผู้ที่ไปไม่เป็น คราวีุ้คนก็ต่างเห็นถ้วยแกงนางกระเด็นไปที่ร่างซูเมี่ยวเออร์ พยานบุค พยานสิ่งอยู่ครบ จะบ่ายเบี่ยง่าไรก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้ว.
อวิ๋นอี้ไปที่ซูเมี่ยวเออร์ รู้สึกไม่ชอบใ่าไมู่ อารมณ์ดีๆนางไม่เืแล้ว นางเอ่ย่าเย็นชาว่า "ขออภัยเพคะ ้าิไ้ตั้งใ ข้าไม่คิดว่าจะมีเรื่องเช่นี้เกิดึ้ แต่เห็นๆ กันอยู่ว่าตอนคุณหนูซูเตะเก้าอี้ข้า คงวางแผนเอาไว้หมดแล้วกระมัง?”
ใครก็ามที่ทำให้นางไม่มีความสุข นางก็จะทำให้มันไม่มีความสุขเช่นกัน ใส่ร้ายเรื่องเื่ครู่ไม่สำเร็จ คราี้เอาอีกแล้ว คิดว่านางรังแกได้ง่ายหรือ่าไร?
หากไม่ให้ชัด เรื่องี้ไ่แ่ ซูเมี่ยวเออร์จะทำัใสสะอาดบริสุทธิ์หรือ ุ ฝันไปเถิด!
ซูเมี่ยวเออร์ตกใอีกครั้ง นางไม่คิดว่าอวิ๋นอี้จะพูดมาเช่นี้
“ข้าไม่ได้ทำนะ!” ซูเมี่ยวเออร์ปฏิเสธทันที “ข้าไม่ได้เตะเก้าอี้ท่าน ท่านใส่ร้ายข้า! ความผิดท่านแท้ๆ ท่านยังจะพูดเช่นี้อีก!”
หลังจากพูดไม่กี่คำ นางก็้ไห้มาอีกแล้ว หัวใอวิ๋นอี้เริ่มร้อนรุ่มมากึ้เรื่อยๆ นางอยากจะเอาพื้นรองเ้ายัดปากซูเมี่ยวเออร์ให้นางเงียบเสียที
บรรยากาศเริ่มแย่ลง องค์ไทเฮาผู้มีอำนาจมากทีุ่ยังคงเ้าข้างซูเมี่ยวเออร์อยู่เสมอ นางไม่ถามว่าเขียวแดงดำหรือขาว [1] ก็กล่าวึ้มาว่า "อวิ๋นอี้! ขอโทษเมี่ยวเออร์เดี๋ยวี้! ถึงแม้ว่าข้าจะแก่แล้ว แต่ข้าไม่ได้าบ เจ้าว่าเมี่ยวเออร์เตะเก้าอี้เจ้า ข้าอยู่ใ้กับเมี่ยวเออร์เช่นี้ จะไม่สังเกตเห็นได้เยี่ยงไรเจ้านี่ช่างปากกล้า ก่อทั้งยังเถียงคำไม่ตกฟาก ไม่รู้จักสำนึกผิด! จงขอโทษเมี่ยวเออร์เสีย! มิเช่นั้อย่ามาหาว่าข้าไม่ไว้้าเจ้า!”
“ท่านย่า!” หรงซิวขมวดคิ้ว พูดเสียงเข้ม
“เจ้าหุบปากเสีย! ” องค์ไทเฮาเืบนาง “เรื่องใตำัี้ ข้าเป็นผู้ตัดสิน! ีเจ้า เจ้าไม่สั่งสอนให้ดี วันี้ข้าจะสอนนางแทนเจ้าเอง ให้นางได้หลาบจำ!”
สถานการณ์ไม่ดีแล้ว อวิ๋นอี้่าชัดเจน`
ท่ามกลางความสนใุคน นางหยัดกายยืนึ้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง นางเอ่ยขอโทษ่าเรียบ้ "คุณหนูซู ้าั ข้าผิดไปแล้ว หากไม่รังเกียจ ข้ายินดีที่จะช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยัเองเพื่อเป็นการขอโทษ ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย”``
ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือ นี่ก็าความว่า นางสามารถใช้งานพระาาเจ็ดผู้สูงส่งเยี่ยงสาวใช้ได้ใช่หรือไม่? ซูเมี่ยวเออร์แอบดีใ พยัก้า่าสงบ "ถ้าเช่นั้ ข้าก็มิใช่คนคิดแค้นอะไร ช่างมันเถิดเพคะ พระาาเจ็ดได้โปรดช่วยพาข้าไปเปลี่ยนชุดด้วย"
อวิ๋นอี้ยิ้มเยาะใใ ติดกับข้าแล้วล่ะ นางโง่
นางพยัก้ารับคำ ขณะทีุ่คนกำลังอยู่ ก็เดินเ้าไปพยุงแขนซูเมี่ยวเออร์่าอ่อนโ จนทำให้ซูเมี่ยวเออร์ได้ใ
“ข้าจะพาพวกเจ้าไปเอง” ิืึ้ เดินไปทางด้านข้างอวิ๋นอี้
ทั้งสามคนเดินไปพลาง ซูเมี่ยวเออร์กำลังจมอยู่ใความปีติยินดีที่อยู่เหนือกว่าอวิ๋นอี้ได้ ทันใดั้อวิ๋นอี้ที่อยู่ข้างๆ ก็้เสียงดังแล้วล้มลงกับพื้นทันที
“อวิ๋นเออร์!” หรงซิวอุทานึ้ทันที
เรื่องเกิดึ้อีกครั้ง ใุคนที่อยู่ที่นั่นแทบจะดังทะลุมา!
ซูเมี่ยวเออร์ยิ่งไม่เ้าใ ทำไมอยู่ดีๆ อวิ๋นอี้ถึงได้ล้มลงล่ะ?
หรงซิวช่วยพยุงอวิ๋นอี้ึ้มา ใบ้านางชื้นแฉะ าเาะ พิงเ้าหาเขา แล้ว้ไห้มา "คุณหนูซู เุใดถึงทำเยี่ยงี้กับข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า? ้าโแล้ว ทั้งยังอาสาช่วยเปลี่ยนชุดเป็นการไถ่โทษ เุใดถึงยัง้ทำร้ายข้า จงใขัดขาข้าอีก?”
หรงซิวก้ม้าอมยิ้ม เจ้าัเล็กนี่ฉลาดเป็นกรด รู้จักสู้าต่อาฟันต่อฟันด้วย แตุ่คนัตกตะลึง นี่มันเรื่องอันใดกันล่ะเนี่ย!
ซูเมี่ยวเออร์อ้าปากค้าง ดูอวิ๋นอี้ด้วยความโกรธจนัสั่น “่า! ข้าเปล่านะ! ท่านจงใล้มลงเอง! ตั้งใจะใส่ร้ายข้า!"
"ซูเมี่ยวเออร์ ข้าก็ยืนอยู่ข้างๆ อวิ๋นเออร์ ข้าเห็นกับาว่าเจ้าขัดขานางให้ล้ม เจ้ายังคิดจะหาข้ออ้างอีกหรือ?” หรงซิวรีบพูดตัด้านาง
ใบ้าซูเมี่ยวเออร์ขาวซีด "ข้า...ข้า...ข้าไม่ได้ทำ!" นางไปที่องค์ไทเฮา "เสด็จย่า ข้าไม่ได้ทำนะเพคะ!"
สี้าองค์ไทเฮาดูัใ
“ท่านย่าคงมิได้ไม่เชื่อใหลานาแท้ๆ คนี้หรอกกระมัง!” หรงซิวจงใเน้นย้ำคำว่า ‘หลายาแท้ๆ ’
เรื่องมาถึงตอนี้ องค์ไทเฮาไม่มีทางเลือกอื่น นางไปที่ซูเมี่ยวเออร์่าเข้มงวด “เมี่ยวเออร์ เจ้าทำเช่นี้ได้เยี่ยงไรกัน? ขอโทษพระาาเจ็ดเดี๋ยวี้!"
ซูเมี่ยวเออร์เห็นว่าุ่าพังหมดแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะูหรงซิวทำให้อับอายจนถึงขนาดี้ นางก้ม้าลง พูดด้วยน้ำเสียงฟึดฟัด “พระาาเจ็ด ้าั เื่ครู่ข้าหลงผิดไป ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย”
หรงซิวอุ้มอวิ๋นอี้ึ้ นาง่าอ่อนโและถามึ้ว่า “เป็นเช่นไร? หายโกรธหรือไม่?”
ไม่แน่นอน
ใอวิ๋นอี้คับแคบ ซูเมี่ยวเออร์้การจะจับแกะมาถอนขน นางไม่ยอมเป็นแกะัั้หรอก
“ขาข้าเจ็บมาก…เื่ครู่เหมือนข้อเ้าจะพลิก… ฮืๆๆ เกรงว่าจะ้นอนพักรักษาันานเลยเพคะฝ่าบาท…” นางเงย้าึ้หรงซิว กล่าว่า่าสงา
เ้าไปใแววาขุ่นๆ นาง หรงซิวเ้าใแล้ว เขาหัน้าไปที่ซูเมี่ยวเออร์ “พระาาเดินเหินมิได้แล้ว ดูเหมือนว่าคุณหนูซูจะ้คอยอยู่ปรนนิบัตินางแล้วล่ะ"
สี้าซูเมี่ยวเออร์ซีดลงทันที
“มิจำเป็นหรอกเพคะ” อวิ๋นอี้พูดด้วยความมีเมตาต่อ่าทันท่วงที “เพียงให้คุณหนูซูช่วยพาข้าส่งัเรือนก็พอเพคะ”
ซูเมี่ยวเออร์ทนกัดฟันจนแทบจะหัก คนที่ขโมยไก่ไม่สำเร็จยังเสียข้าวเปลือก [2] ก็คือนางเองนั่นแล!
แต่นางก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแสร้งยิ้ม "พระาาพระทัยกว้างยิ่งนัก พระทัยสำหรับความกรุณาเพคะ"
อาหารมื้อี้ ุคนกินกัน่ามิใคร่สบายในัก องค์ไทเฮากับซูเมี่ยวเออร์ ้าบูดบึ้งไม่แพ้กัน ใทางักันอวิ๋นอี้และหรงซิวคนัติดกัน หัวเราะคิกคักกันเป็นครั้งครา ดูสนิทสนมกัน รักใคร่กันยิ่งนัก!
หลังจากรับปะทานอาหารแล้ว าไม่เห็นนับว่าสะอาด [3] ตอนที่หรงซิวขอลา องค์ไทเฮาก็รีบโบกมือให้ไป่ารวดเร็ว เขาอุ้มอวิ๋นอี้ึ้ แล้วเดินกรีดกรายไป ามหลังด้วยซูเมี่ยวเออร์ที่้ามไป่าไม่เต็มในัก
หลังจากึ้รถม้าแล้ว อวิ๋นอี้ก็จากอ้อมแขนเขาทันที นางเหยียดมือเพื่อผลักเขาไปจนุทาง ให้พอมีระยะห่างระหว่างทั้งคน
หรงซิวยิ้มเหมือนไม่ยิ้มไปหานาง “ข้ามแม่น้ำแล้วตัดสะพานเลยหรือ?” [4]
“หากไม่เช่นั้เล่าเพคะ?” อวิ๋นอี้พูดย้ำ "ข้าร่วมมือกับฝ่าบาทแสดงละครจนแล้ว ใกล่องนั่นยามี้เป็นข้าแล้ว ฝ่าบาทห้ามัคำนะเพคะ!" นางยังจำเรื่องี้ได้แม่น
หรงซิวพยัก้า "เรื่องที่สัญญากับเจ้า ไม่มีวันัคำ"
"เช่นั้ก็ดีเพคะ” อวิ๋นอี้เปิด้าต่างแล้วไปที่รถม้าด้านหลัง “ให้นางัไปเถิดเพคะ ข้าเห็นแล้วขัดใ”
อวิ๋นอี้พูดถึงซูเมี่ยวเออร์ หรงซิวได้ยินก็เลิกคิ้วึ้เบาๆ แล้วเ้ามาใ้ “อวิ๋นเออร์ เจ้าไม่้เป็นกังวล ต่อไปข้าจะคอยปกป้องเจ้าเอง”
“พอเลยเพคะ!” อวิ๋นอี้กล่าว่าโกรธเคือง “ก็เพราะฝ่าบาทนั่นแหละ ซูเมี่ยวเออร์ถึงวางแผนเล่นงานข้า ถ้าฝ่าบาทอยากจะปกป้องข้าจริงๆ ได้โปรดอยู่ห่างจากข้าไว้เถิดเพคะ"
"เจ้ากับข้าเป็นสวามีาา อวิ๋นเออร์อย่าห่างเหินกับข้าเช่นี้เลย” หรงซิวคว้ามือนางไว้ “ถ้านางรังแกเจ้าอีก ข้าจะทำให้นางกินไม่หมด้ห่อผ้าั [5] ”
พื้นที่ใรถม้าไม่กว้างนัก เขาขยับเ้ามา อวิ๋นอี้ก็กระเถิบถอย เื่หลังสัมผัสโดนเ้ากับ้าต่างรถ ไร้ที่ให้หลบหนี นางทำได้เพียงถอนหายใยอมรับชะากรรม ท่าทางหรงซิว ใใพลันนึกกลัว
ตอนี้หนีไม่ได้ แต่่าไรก็้หลบเขา
หนึ่งก็เพราะกลัวซูเมี่ยวเออร์มีแผนทำอะไรอีก คือกลัวว่าเขาจะหาทางฉวยโอกาสกับนาง!
หลังจากที่อวิ๋นอี้ตัดสินใแล้ว นางก็เริ่มลงมือทันที
เื่ัมาถึงจวน ขณะที่หรงซิวกับพ่อบ้านกำลังสนทนากันอยู่ นางก็รีบัไปที่ห้องและใส่กลอนปะตู้าต่างทั้งหมด เพียงเท่าี้ใยามค่ำนางก็จะนอนได้่าสบายใ มิ้กังวลว่าเขาจะบุกเ้ามาแล้ว หรงซิวไม่รู้ว่าอวิ๋นอี้กำลังคิดสิ่งใด เื่เขาัมาที่ห้องก็พบว่าปะตูเปิดไม่ เขาหันไปผลัก้าต่าง ก็เปิดไม่ได้เช่นกัน
ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิด เขาหันไปห้องตน และทันใดั้ก็ยิ้มมา
่าสนใจริงๆ
วันี้นางูรังแกใวัง เขาจะป่นางไป่ก็แล้วกัน
ใคืนั้ อวิ๋นอี้ได้ครอบครองเตียงหลังใหญ่ทั้งหลังและนอนหลับ่าสบายอกสบายใ นางตื่นึ้มาด้วยความสดชื่น เื่เห็นว่าข้างกายไม่มีใคร นางก็ยิ้มมา รู้อยู่แล้วว่าวิธีี้ย่อมได้ผล
นางเปิดปะตู มีคนรอล้างัและนำอาหารมาให้ หลังจากรับปะทานอาหาร พ่อบ้านก็มาเรียกนาง ว่าองค์ารอนางอยู่ที่ห้องหนังสือ
ไม่ไป
อวิ๋นอี้ปฏิเสธโดยไม่แม้แต่จะคิด “เ้าข้าแพลง เดินไปไม่ได้”
พ่อบ้านเห็นนางเดินไปมาใสวน ดูกระถางต้นไม้รอบๆ เขามุมปากกระตุก ทว่าก็ยังยืนอยู่เช่นั้ไม่ไปไหน
อวิ๋นอี้ไม่สนใเขา
หลังจากยืนนิ่งอยู่นาน พ่อบ้านก็รู้ว่าไม่เป็นผล ุท้ายจึงเดินจากไป่าไม่สบอารมณ์ ใครจะรู้ว่าหลังจากั้ไม่นาน เขาก็ัมาอีกครั้ง เบื้องหลังไม่เพียงแต่จะมีหมอหลวงมาเท่าั้ อวิ๋นอี้ัชำเลืองเห็นหรงซิวด้วย
เื่เห็นนางกระโดดโลดเต้น เดินไปาไ้ ก็ทำเป็นไม่สนใ ่จะกล่าวมาด้วยความกังวลว่า “อวิ๋นเออร์ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเจ็บเ้าจนเดินไม่ได้ ข้าให้หมอมาตรวจดูโดยเฉพาะ"
“......” ้าแ เจ้าแสดง ุคน้ทำการแสดง
เขาสั่งให้คนนำเก้าอี้มา อวิ๋นอี้นั่งลง หมอแสร้งทำเป็นตรวจจนแล้วเสร็จ กำชับให้นางอยู่นิ่งๆ พยายามอย่าลงไปเดินมากนัก
หรงซิวพยัก้า่าเคร่งขรึม "ข้าจะจำไว้"
อวิ๋นอี้นับถือทักษะการแสดงชั้นเลิศเขา หลังจากที่หมอจากไป หรงซิวสั่งใหุ้คนไป จากั้เขาก็อุ้มนางึ้และวางนางบนตักเขา
ทำอะไรน่ะ!
อวิ๋นอี้ขัดขืนจะกระโดดลงมา แต่หรงซิวไม่ยอม ่า่า "ขาพระาาเจ็บอยู่ ลงพื้นเดินไม่ได้"
บ้านท่านสิ!
“ตอนี้ข้าหายแล้ว” นางพูด
“มิได้” หรงซิวปฏิเสธ “หมอแล้วว่าเจ้าลงพื้นเดินไม่ได้”
แขนที่อุ้มนางไว้ค่อนข้างแ็แรง อวิ๋นอี้ขัดขืนไม่ได้ ทั้งดิ้นรน่าไรก็ไม่ร ทำได้แค่นั่งนิ่งๆ ยอมุข์ทน
หลังจากที่หรงซิวอุ้มนางไว้ใอ้อมแขน เขาก็เริ่มจัดการงาน อวิ๋นอี้เห็นัหนังสือยั้วเยี้ยก็ปวดหัว ป่ความคิดตนไปลอยหลุดไป
ใลานอันเงียบสงบ วสันตฤดูแสนสบาย หลังจากั้ปะมาณึ่ชั่วยาม พ่อบ้านก็พาคนกลุ่มหนึ่งเ้ามา เื่มีเสียงการเื่อนไหว อวิ๋นอี้ก็หันไป พลันเห็นเขาสั่งให้กลุ่มคนพวกั้กำลังทำอะไรบาง่ากับปะตู
“เฮ้ย!” อวิ๋นอี้ตีหรงซิว ขัดจังหวะเขา "ฝ่าบาทให้พวกั้ทำอะไรเพคะ"
หรงซิวรับคำ พูดใส่ข้างหูนางด้วยรอยยิ้ม "ข้ากังวลว่าพระาาจะขังข้าไว้ด้านนอกอีก จึงให้พวกเขาถกลอนปะตู"
“......”
ตอนี้นางอยากจะด่ากราด!
ใบ้าอวิ๋นอี้บูดเบี้ยว เปลี่ยนไปมาหลายครั้ง ุท้ายนางก็หัวเราะ "ฝ่าบาทช่างเก่งกาจยิ่งนัก ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดไร้ยางอายเช่นี้มา่"
"พระทัยพระาา" เขากระตุกริมฝีปากึ้่าสง่างาม ยอมรับ่าง่ายดาย
อวิ๋นอี้กัดฟันแน่น "ฝ่าบาทหรงซิวเพคะ ้าิไ้มีใให้พระองค์เลยสักิ ฝ่าบาทดันทุรังทำเช่นี้ พอพระทัยมากหรือเพคะ?”
"อวิ๋นเออร์ก็เคยปฏิบัติกับข้าเช่นี้มา่ ทว่ายามั้เจ้าดันทุรังไม่ยอมถใ ้าไ่ใเจ้า เจ้าก็จะเป็นจะาย คราแรกข้าก็ไม่เ้าใ รู้สึกเบื่อห่าย แต่ตอนี้ข้าได้ปะสบเอง ก็เป็นอีกความรู้สึกหนึ่งเช่นกัน” เขายกมือซ้ายจับเอวนางแน่น เลิกคิ้วเล็กน้อย "อวิ๋นเออร์ ่าไรเจ้าก็หนีมิพ้นอยู่แล้ว เป็นอันดีหากเราทำสัญญากัน"
"สัญญาอันใด?" อวิ๋นอี้สงสัย รู้สึกระแวงใใ
หรงซิวยิ้ม ช่วยปัดปอยผมให้นาง “อย่าเป็นกังวลไป เรามาสัญญาว่าจะให้โอกาสกัน ภายใึ่ปีี้ เจ้าพยายามยอมรับข้า พยายามลองรักข้า หากึ่ปีแล้วเจ้ายังไม่รู้สึกเช่นกับข้า เช่นั้ข้าก็จะเคารพเจ้า ให้อิสระแก่เจ้า "
เชิงอรรถพ
[1] เขียวแดงดำหรือขาว 青红皂白 าถึง ความูความผิด
[2] ขโมยไก่ไม่สำเร็จยังเสียข้าวเปลือก 偷鸡不成蚀把米 าถึง อยากสร้างความเสียหายให้คนอื่น แต่ัเสียหายเอง
[3] าไม่เห็นนับว่าสะอาด 眼不见为净 าถึง เรื่องอะไรที่เห็นแล้วไม่ชอบใ เลือกไม่ไปยุ่ง ไม่เห็นจะดีกว่า
[4] ข้ามแม่น้ำแล้วตัดสะพาน 过河拆桥 าถึง ทำสิ่งใดสำเร็จามใาแล้ว ททิ้งผู้ที่คอยช่วยเื
[5] กินไม่หมด้ห่อผ้าั 吃不了兜着走 าถึง ทำเรื่องไม่ดีไว้ ้รับผลการกระทำั้ไว้เอง
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??