เรื่อง เกี้ยวรักท่านอ๋อง ฉบับชายาข้ามมิติ
ม้าเร็วที่อยู่ใต้ร่างวิ่งราวกับบินไปตลอดทาง อวิ๋นอี้กลัวจะถูกสลัดลงมา จึงนั่งตัวเกร็งตลอดทาง นางจับคอม้าไว้ด้วยมือทั้งข้างแน่น.
ท่าทีนางทำให้หรงซิวอดหัวเราะมามิได้
อวิ๋นอี้กลอกตา ต่อว่าเขาอย่างโกรธเคือง “ฝ่าบาท ท่านป่วยหรือเพคะ? ผู้อื่นกำัต่อสู้กันอย่างดุเื ท่านยังมีอารมณ์มาวอนขอารัก หรือว่าท่านอยากจะเอาไข่เป็ดไปทำคะแนนใวันล่าสัตว์วันแรกกันเล่าเพคะ?”
“เหตุใดจะ้รีบร้อนด้วย?” หรงซิวโอบแขนรอบเอวนาง “ใสายตาข้า ชื่อเสียงเกียรติยศพวกนั้นล้วนจอมปลอม มีเพียงเวลาที่ได้ใช้กับอวิ๋นเออร์เท่านั้นที่เป็จริง”
เปิดปากทีก็พูดคำหวาน ชักจะเิไปแล้ว อวิ๋นอี้แทบทนมิไหว
นางหัวเราะเฮอะเฮอะ กลบาเขินอาย "ข้าถูกท่านบังคับให้มาแล้ว ท่านล่าดีๆ เถิดเพคะ"
"ได้" หรงซิวยิ้มอย่างสง่างามและจ้องมองมาที่นางทันที "อวิ๋นเออร์ มีเจ้าอยู่ ข้ารู้สึกมีพัเหลือเิ รู้สึกราวกับว่าหากยิงร้อยนัดก็โดนร้อยนัด"
โอ้อวดนักี พูดโอ้อวดไปเรื่อย!
อวิ๋นอี้ไม่เคยเห็นทักษะการขี่ม้าล่าสัตว์หรงซิว แต่จากการที่ได้พูดคุยกับกู่ซือฝานเื่วานนี้ ก็ได้รู้ว่าผู้ที่ทรงม้าและยิงธนูเก่งที่สุดใราชวงศ์ก็คือ์รัชทายาท
ส่วนหรงซิว คาดว่า่าจะอยู่ให้าัดับแรก
ยิงร้อยนัดโดนร้อยนัดะไรั่ ่าไ็ตาม นางรู้สึกว่ามันไม่มีจริง`
ทั้งขี่ม้าเข้าไปใป่าัเขียวชอุ่ม เต็มไปด้วยภาพาเขียวขจี เหมือนจะได้แต่กลิ่นหญ้า``
กีบม้าที่เหยียบย่ำบนหญ้าสีเขียวส่งเสียงแผ่วเบา
พวกเขาผ่านเข้าไปอย่างช้าๆ
ทั้งมีสมาธิ ตาทั้งี่พวกเขาเบิกกว้างมองไปรอบๆ แต่ก็ยังไม่พบเหยื่อแม้แต่ตัวเี
อวิ๋นอี้อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ูสิ เป็าผิดฝ่าบาทั่แหละเพคะ ไม่รู้เป็บ้าะไร ตอนนี้ไม่เหลือัใดสักอย่าง ุคน้แย่งไปหมดแล้วแน่ๆ!”
“อยากูข้าล่าสัตว์ขนาดนั้นเชียวหรือ?” ิิ เลิกคิ้วมองนาง
เื่เห็นนางยังคงหน้ามุ่ย ไ่ใจ เาึเหน้าึ้ หางตาเขายังคงระมัดระวังสายลมทุ่งหญ้าที่อยู่รอบตัว เขาพูดกับนางว่า “อวิ๋นเออร์อยากให้ข้าชนะหรือ?”
ถามแต่ละอย่างช่างไร้สาระ
ใเื่เข้า่แล้ว ก็้คิดอยากจะชนะสิ
อวิ๋นอี้ไม่เข้าใจาคิดหรงซิว ี้เีจะตอบเขา นางจ้องไปที่ด้านหน้าไม่ว่อกแว่ก ทันใดนั้นก็เห็นหญ้าเคลื่อนตัว
“ั่ ั่ ั่!” นางตบแขนหรงซิวอย่างแรง “ตรงนั้นเพคะ อยู่ตรงนั้น!”
หรงซิวยิ้มกริ่ม เขาหยิบลูกธนูึ้อย่างไม่ัเล ใส่เข้าไปใคันศร แขนยาวเขาเหยียด อวิ๋นอี้ยังไม่ทันได้มองท่าทีเขาให้ชัด ข้างหูก็เกิดเสียงฉึบดัง ั่จนนางปวดหู
“อื้อ” นางร้องเบาๆ เสียงัแผ่วเบานางเข้าหูหรงซิว เขาถามด้วยาเป็ห่วงทันที “เป็ัใดไป?”
อวิ๋นอี้เอามือปิดหู หรงซิวเห็นเช่นนั้น แววตาเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เข้าใจใทันที
เขาดึงมือนาง เให้เห็นใบหูที่เล็กและบอบบางนั้น ่ารักจนอยากจะเข้าไปกัด
ชายหนุ่มอดกลั้นต่อแรงะตุ้นใใจ เขานวดหูเบาๆ ให้นาง “ยังเ็อยู่หรือไม่?”
“...…”
อวิ๋นอี้พูดไม่ แค่โดนมือเขาแล้วาเ็ก็มลายหายไปได้เชียวหรือ?
“ข้าจูบให้ จูบเสียหน่อยก็หายแล้ว” เื่เห็นนางูไ่ใจ หรงซิวจึงรีบแนะนำ
อวิ๋นอี้รีบผลักเขา และพูดขัดจังหวะ "ไม่้เพคะ ดีึ้แล้ว ล่าต่อเถิดเพคะ"
เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ธนูทำนางบาดเ็ี หรงซิวก็ให้อวิ๋นอี้นั่งอยู่บนหัม้าคนเี ส่วนเขาลงม้ามาูรอบๆ
สัตว์ที่ยิงได้เื่ครู่คือะต่ายป่าตัวสีเทา
เหยื่อมิได้ใหญ่า แต่ก็นับว่าเปิดฉากได้แล้ว จากนั้นใระหว่างทางสถานการณ์ก็ยิ่งดีึ้เรื่อยๆ
หรงซิวยังยิงไก่ป่ากับะรอกได้หลายตัว เีได้ว่าเหยื่อตัวใดเข้ามาใสายตาก็ไม่อาจจะเล็ดลอดไปได้
ยิงร้อยนัดโดนร้อยนัดัใดั่ ก็ไม่ใช่ว่าจะเชื่อถือมิได้
เื่ึเวลาที่ดวงอาทิตย์อยู่กลางหัว อวิ๋นอี้คำนวณคร่าวๆ ก็พบว่ามีเหยื่อราวๆ ห้าิกว่าตัว
นางไม่รู้ว่ามันดีหรือไม่ เื่เห็นว่าหรงซิวกำัหยิบขนมจากะเป๋ามา จึงถามเขาว่า “ห้าิกว่าตัวนี่ถือว่าดีหรือไม่เพคะ?”
“อยากรู้หรือ?” หรงซิวหยิบขนมส่งเข้าปากนาง
หญิงาที่ะหายารู้ไม่ทันได้สนใจ นางก็กลืนมันลงไปใคำเี แต่ปลายลิ้นนางก็ยังเลียนิ้วเขาเบาๆ อย่างไม่รู้ตัว
หรงซิวขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาก้มหน้าลง หยิบขนมีชิ้นอย่างใจเย็นแล้วใส่เข้าปาก
ทั้งมองหน้ากัน เขาจึงนึกคำถามนางึ้มาได้ ตอบว่า "ค่อยูตอนบ่ายีครา บางทีอวิ๋นเออร์อยู่กับข้าวันนี้ ข้าอาจจะโชคดี ล่าเหยื่อได้าึ้"
เดิมทีคิดว่ามันเป็แค่คำพูดธรรมดาๆ แต่ใตอนบ่ายกลับกลายเป็เรื่องจริง
หรงซิวถือว่าโชคดีนัก!
พวกเขาล่าเหยื่อได้อย่างง่ายดาย เดินึเข้าไปตามป่าทึบ เิๆ หยุดๆ ได้พบเหยื่อเกือบจะุครา
อวิ๋นอี้ชอบอกชอบใจ ชี้สั่งให้เขายิงธนูไปุที่ เื่ตอนใ้ค่ำ ทั้งคู่ก็เริ่มหมดแรง
เื่ตอนกลับมาตะกร้าลูกธนูบนหัม้าก็ว่างเป่าเสียแล้ว หัจากลูกธนูหมด หรงซิวก็นวดคอที่ปวดแล้วึ้หัม้าีครั้ง
เขาเอาแขนโอบนางจากด้านหั และเอาหน้าถูกับคอนาง “ตัวอวิ๋นเออร์ หอมเสียจริง”
“ทำัใดเพคะ?” อวิ๋นอี้ขยับตัว ดิ้นอย่างไ่ใจเล็กน้อย “ไม่ล่าแล้วหรือเพคะ?”
"ลูกธนูใช้หมดแล้ว ไม่ล่าแล้ว" ิู "ีอย่าง ฟ้ากำัมืดลง อยู่ใป่าไม่ปลอดภัย เราจะกลับกันแล้ว"
“แล้วสัตว์ที่ล่าได้เล่าเพคะ จะทำเช่นไร?” อวิ๋นอี้ใสซื่อบริสุทธิ์ นางถามอย่างไม่รู้
หรงซิวยิ้มมองดวงตาที่สดใสนาง รู้สึกีครั้งว่าการที่นางสูญเสียาทรงจำช่างเป็เรื่องที่ดี
ใอดีตนางไม่ถามเรื่องเช่นนี้แน่
แต่ว่าถ้าใอดีตล่ะก็ เขาก็ไม่่าจะพานางมาล่าสัตว์ด้วยเช่นนี้เหมือนกัน
เื่ตระหนักึาเปลี่ยนแปลงใาคิดตน หรงซิวก็หยุดยิ้มไป ทันใดนั้นเื่เขาได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะอวิ๋นอี้ เขาก็ค่อย ๆ เกลี้ยกล่อมนางว่า “ไม่้ห่วง จะมีคนมานับคะแนน พวกเรารีบกลับไปพักกันเถิด”
ทั้งก็ขี่ม้ากลับมา ตามี่ิบอก ท้องฟ้าเริ่มมืดลงอย่างรวดเร็ว
ตอนที่พวกเขาเพิ่งพ้นมาจากป่า ก็เห็นว่าท้องฟ้ามืดลงหมดแล้ว
ที่ที่อยู่ไม่ไกลจากะโจม มีดวงดาวสว่างไสว ท้องฟ้ากว้างใหญ่เป็พื้นหั เป็างดงามราวกับภาพเขียนสีน้ำมันธรรมชาติ
หรงซิวพานางเข้าไปใะโจม บอกเีเให้เตรียมน้ำร้อนให้นางอาบ
หัจากนั้นเขาก็จัดเสื้อผ้าและไป
อวิ๋นอี้งุนงง จึงรีบพูดมาว่า "ฝ่าบาทจะไปที่ใดหรือเพคะ?"
"ะไรกัน? มิอยากให้ข้าไป คืออยากจะอาบน้ำกับข้าหรือ?" เขาใช้สายตามองนางยิ้มเสมือนไม่ยิ้ม
เขาูมีเสน่ห์ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เวลาเงียบไปก็เย็นชาและเฉียบแหลม ใเวลาอ่อนโยนก็เหมือนสระน้ำใสารทฤู เื่มองูนางใเพลานี้ แววตาช่างกลมเหมือนพระจันทร์เต็มดวง แต่ราศีกลับแข็งแกร่งจนนางไร้ที่หลบซ่อน
อวิ๋นอี้ยิ้มแป้น กลัวจะโดนแกล้งี ยืนึ้ผลักเขาไป “ไปเถิดเพคะ ข้าไม่ถามก็ได้เพคะ! ฝ่าบาทไม่กลับมายิ่งดี!”
“แม่าน้อยปากไม่ตรงกับใจ" เขาโน้มตัวลงาระซิบข้างหูนาง ทำให้นางรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
ช่วยด้วย
หยุดหาเรื่องเป่าหูนางสักทีจะได้หรือไม่?
ไม่รู้หรือว่าตรงนั้นนางอ่อนไหวยิ่งนัก!
อวิ๋นอี้ที่ไ่ใจอยู่ ก็มีเีเมารายงานว่าน้ำร้อนพร้อมแล้ว
หัจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน นาง้การการผ่อนคลายอย่างเร่งด่วน หญิงาร่าเริงึ้ทันทีและะโลงไปใอ่าง
หัจากอาบน้ำอย่างสบายตัวเสร็จแล้ว หรงซิวก็ยังไม่กลับมา
พอดีกับที่กู่ซือฝานส่งคนมาชวนนางไปทานอาหารเย็น อวิ๋นอี้กำัหิวได้ยินเช่นนั้นก็ดีใจนักรีบวิ่งเหยาะๆ ตามไป
กู่ซือฝานได้เตรียมอาหารไว้เต็มโต๊ะแล้ว สิ่งที่ทำให้อวิ๋นอี้แปลกใจก็คือ มีเหล้าองุ่นที่หมักเอาไว้ด้วย
์ชายเก้าหรงหลินไม่อยู่ อวิ๋นอี้สบายใจและผ่อนคลายา นางนั่งลงอย่างเกียจคร้านเหมือนบุรุษ
“น้องี่ รู้าเหมือนกันนะเราเนี่ย เหล้าเตรียมพร้อมเชียว วันนี้ไม่เมา พวกเราไม่กลับ"
"ฮ่าฮ่า ดีเลยเพคะ" กู่ซือฝานยิ้มแป้น ยื่นตะเกียบให้นาง แล้วทั้งก็คุยกันระหว่างทานอาหาร
แต่ว่า อวิ๋นอี้หิวยิ่งนัก เป็คนดีๆ แต่รู้สึกราวกับผีหิวโหย ใตอนแรกนางเอาแต่ทาน กู่ซือฝานพูดไปเยอะแยะแล้ว นางึตอบแค่เพียงสามคำ
ใช่วงหัเื่ดื่มกินจนได้ที่แล้ว การพูดคุยที่แท้จริงค่อยเริ่มต้นึ้
หัวข้อสนทนาบุรุษมักจะเกี่ยวกับการงานการพัฒนาทรัพย์สินใดๆ กลับกันใขณะที่หัวข้อสนทนาสตรีมักจะเกี่ยวข้องกับบุรุษ
ใช่วงกลางวันหรงซิวอยู่ภายใต้การจับตามองุคน เขาพาอวิ๋นอี้ึ้หัม้า ตอนที่ล่า ทำให้เกิดเสียงฮือฮาามาย
กู่ซือฝานะตือรือร้นยิ่งนัก “ฝ่าบาททรงปฏิบัติต่อท่านแตกต่างจากอดีตจริงๆ ะเะ! ก่อนหน้านี้ พวกเราเห็นพวกท่านคนปรากฎตัวพร้อมกันใสถานที่สาธารณะน้อยนัก!”
คำพูดประมาณเีกันนี้ อวิ๋นอี้ฟังมาจนชินแล้ว
นางเอนหัพิงเก้าอี้แล้วถอนหายใจด้วยาโล่งอก “ข้าคิดว่าเขาจงใจที่จะแกล้งข้า เจ้าไม่รู้ัใด ข้าเกือบจะถูกม้าตัวนั้นดีดจนก้นฉีกไปหมดแล้ว”
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” กู่ซือฝานหัวเราะอย่างไม่สนภาพลักษณ์ "มิรู้สิเพคะ แต่ที่ข้ารู้คือ มีคนโกรธจนตัวจะระเบิดเลยเพคะ"
ทั้งคนรู้อยู่แล้วว่ามันหมายึผู้ใด
นอกจากซูเมี่ยวเออร์นางคนขี้ริษยาั่ แล้วจะเป็ผู้ใดไปได้?
อวิ๋นอี้มิได้ใส่ใจ ใสายตานาง ซูเมี่ยวเออร์เป็เพียงแค่ตัวประกอบตัวเล็กๆ ที่คิดต่อ้า เป็นักแสดงจริงบนเวทีมิได้หรอก
ุคนต่างยุ่งอยู่กับีิตัวเอง มีเพียงนางเท่านั้นที่หาเรื่องเล่นตอนเบื่อไม่มีงานการทำ ไม่รู้จักเหน็ดไม่รู้จักเหนื่อย
กู่ซือฝานมองูสีหน้ารังเกียจนาง จึงรินเหล้าแล้วยื่นให้นาง "ี่สะใภ้เพคะ วันนี้ข้าเห็นบางอย่างเข้า อยากจะเตือนท่านเพคะ"
น้ำเสียงนางูจริงจัง ทำให้อวิ๋นอี้อยากรู้ึ้มา นางนั่งตัวตรง "เจ้าพูดมาสิ"
"วันนี้ข้าเห็น ใตอนบ่าย ซูเมี่ยวเออร์ส่งาใช้ผู้ึ่ถือะเป๋าเข้าไปใะโจมท่าน หัจากนั้นไม่า าใช้คนนั้นก็มาจากะโจมด้วยสีหน้าตื่นตระหนก" กู่ซือฝานสีหน้าวิตกกังวล “ท่านกลับไปที่ะโจมมาแล้วใช่หรือไม่เพคะ? ัเกตเห็นัใดผิดปกติหรือไม่?"
ผิดปกติหรือ...
อวิ๋นอี้ระดมสมองนึกย้อนกลับไป แต่ว่ากลับจำัใดมิได้เลยจริงๆ
ประการแรกคือตอนที่กลับไปตอนนั้นนางหอบเหนื่อยเป็หมา อยากจะอาบน้ำเพียงอย่างเี ประการที่คือหรงซิวก็อยู่ที่ั่ หากมีัใดผิดปกติ เขาควรเป็คนแรกที่ัเกตเห็นได้
สีหน้าอวิ๋นอี้ทำให้กู่ซืออี้ฝานเข้าใจได้ นางพูดอย่างระมัดระวัง "่าไ็ตาม คืนนี้ท่านี่้ระวังตัวให้านะเพคะ"
จากนั้นพวกเขาก็คุยกันเรื่องอื่นๆ แต่อวิ๋นอี้ก็ยังคงวางใจไม่ลง
หัจากที่หรงหลินกลับมาที่ะโจม อวิ๋นอี้ก็ลุกึ้บอกลา
นางคิดว่าหรงซิวกลับมาแล้ว แต่กลับกลายเป็ว่าะโจมยังว่างเป่า
พ
เื่มองไปที่ะโจม าไ่าใจ จึงเีเีเมา
อวิ๋นอี้ไม่ได้ปิดบัง ถามเีเตรงๆ "บ่ายนี้มีผู้ใดเข้ามาบ้างหรือไม่?"
"ไม่นะเพคะ" เีเส่ายหน้า เื่เห็นอวิ๋นอี้มองจ้องมาที่นาง นางแลบลิ้นมา “ใตอนบ่าย ์ชายกับพระชายาไปล่าสัตว์ เีเจึงแอบไปหลับอยู่พักึ่ พระชายา...เีเสำนึกผิดแล้วเพคะ ลงโทษทุบตีข้าได้เลยเพคะ”
ลงโทษทุบตีัใดเล่า!
อวิ๋นอี้โบกมือ แอบหัวเราะางี่เง่าและ่ารักนาง นางปลอบเีเ "ข้าไม่โทษเจ้าหรอก ดึกาแล้ว กลับไปพักผ่อนเถิด ข้าจะรอ์ชายกลับมา"
สร้างโอกาสให้์ชายกับพระชายาอยู่ด้วยกัน เีเยินดีให้บริการ
นางจากไปโดยไม่พูดัใดสักคำ
เีเเดินไป อวิ๋นอี้ก็คอยมองไปรอบๆ ะโจมอยู่หลายรอบ แต่ไม่พบสิ่ง่าสงสัยัใด
จนะทั่งนางรู้สึกเหนื่อยล้า นั่งลงบนเตียง ึได้ตกใจเื่รู้ว่ามีบางอย่างบิดไปมาอยู่ใต้ผ้าห่ม
อวิ๋นอี้ขนลุกไปหมด ะโไปไกล มองไปทางเตียงอย่างหวาดกลัว
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??