เรื่อง ชู่ว์... พระชายา ท่านซ่อนสิ่งใดไว้บนคาน!
เสียงลมพัดดังขึ้นมาหนึ่งเสียง องครักษ์เงารุดจากไปอย่างรวดเร็ว
ฮวาเีหรี่าลงเล็กน้อย ยามที่นางขโมยดอกบัวพันปีของเจียงจื่อเฮ่า นางมิได้เผยพิรุธใดๆ ดังั้แม้ว่าีสักประเดี๋ยวเจียงจื่อเฮ่าจะามมา นางเพียงแต่ต้องปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาายก็พอแ้
ใ่แ้ ให้เป็นเช่นั้
ตราบใดที่นางไม่ยอมรับก็ไม่มีใครสามารถทำอะไรนางได้
ในขณะที่คิดเกี่ยวกับเรื่องี้อยู่ั้ ก็ได้ยินเสียงของตี้หลิงหานกล่าวขึ้นีครั้ง “มู่อันเี เจ้าสามารถปฏิเสธได้ แต่จงอย่าได้แสดงพิรุธใด เปิ่นกงจะสืบถามจากบุตรชายของเจ้าด้วยตนเอง่ แต่หากเปิ่นกงรู้ว่า เจ้าบังอาจหลอกลวงเปิ่นกง เปิ่นกงจะทำให้เจ้าได้รู้ซึ้งถึงชะากรรมของผู้ที่บังอาจหลอกลวง”
น้ำเสียงของตี้หลิงหานั้นิ่งเรียบยิ่งนัก แต่กลับทำให้ผู้รู้สึกเย็นยะเยือก เมื่อบวกรวมกับกลิ่นเลือดรุนแรงที่ลอยอยู่ในาา และชายทีู่ถลกหนังก็ยังูแขวนอยู่ตรงั้ นางลืมไปได้อย่างไรว่าตี้หลิงหานที่อยู่ตรงหน้านางี้เป็นบุรุษที่หัวใจที่วิปริตผิดเพี้ยน
หยวนเป่าอยู่ในมือของพวกเขา ตอนที่แบ่งดอกบัวพันปีให้หยวนเป่ากิน นางเป็นบอกกับหยวนเป่าเองว่าเจียงจื่อเฮ่ามอบดอกบัวพันปีให้ เพียงแค่ตี้หลิงหานเริ่มซักถามเรื่องราวกับหยวนเป่า าจริงก็จะูเปิดเผยทันที
สีหน้าของฮวาเีมืดครึ้มลงทันที าแสดงออกของตี้หลิงหานเผยให้เห็นว่าเขามั่นใจยิ่งนัก ว่าดอกบัวพันปีูนางขโมยไป
ดังั้ นางไม่สามารถนั่งรอต่อไปได้แ้และต้องคิดหาวิธีหยุดยั้งตี้หลิงหาน เพื่อที่นางจะไมู่ลากเข้าสู่จุดจบแห่งาพ่ายแพ้
แต่จะทำอย่างไร?
นางเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธ์ระดับปรมาจารย์ขั้นที่หนึ่งแต่เขาเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ระดับจอมยุทธ์ขั้นเซียน ไม่ต้องพูดถึงกำลังในาต่อสู้ นางไม่มีาหวังที่จะชนะได้เลย
แ้รูปลักษณ์างามล่ะ? แม้ว่านางเองจะงดงามยิ่งนัก แต่ตี้หลิงหานี้ก็เป็นบุรุษที่หล่อเหลาจนน่าทึ่งเช่นกัน เขาหล่อเหลาจริงๆ เขาแค่ตัวเองในกระจกก็ูดึงดูดพอแ้ ดังั้ใช้เล่ห์างามย่อมไม่เกิดผล!
เทียนสีแดงค่อยๆ มอดไหม้ไปทีละนิด ฝ่ามือของฮวาเีมีเหงื่อผุดซึม ทันใดั้พลันเกิดแสงแวบเข้ามาในหัวของนาง...
“องค์รัชทายาทเพคะ”
“ทำไม เจ้าจะยอมรับแ้อย่างั้หรือ? ”
ตี้หลิงหานถาม
ฮวาเีส่ายหัว "เรื่องที่ไม่ได้ทำ จะให้ยอมรับอะไรเล่าเพคะ? "
ตี้หลิงหานเม้มริมฝีปากบาง เขารู้สึกว่าฮวาเีที่อยู่ตรงหน้าเป็นปากเป็ดที่ายแ้จริงๆ [1]
“หม่อมฉันแค่มีเรื่องที่ต้องาจะบอกพระองค์...”
"พูด"
ตี้หลิงหานกล่าวคำที่แสนจะเย็นชาออกมาเพียงคำเดียว
"คือว่า ที่นี่มืดยิ่งนัก าาก็ไม่ค่อยน่าอภิรมย์เท่าไร พวกเราออกไปรอข้างนอกกันดีหรือไม่เพคะ? "
น้ำเสียงของฮวาเีั้สมานฉันท์ยิ่งนัก นางพูดอย่างระมัดระวังและอ่อนโยน าหยิ่งผยองที่เคยกางเล็บ แยกเขี้ยว [2] ใส่่หน้าี้ล้วนูเก็บไว้อย่างหมดจด
"ไม่ได้"
น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยออกมาสองคำ และปฏิเสธออกมาโดยตรง
ฮวาเีก่นด่าผู้ี้ในใจ ทว่าครู่ต่อมานางกลับเบิกากว้าง พลางชี้มือไปทางชายเลือดท่วมตัวที่แขวนอยู่ข้างัตี้หลิงหาน นางกรีดร้องด้วยาหวาดกลัวทันที "กรี๊ด..."
แน่นอนว่าตี้หลิงหานต้องหันศีรษะกลับไป ทำให้เกิดเป็นช่องโหว่ ดวงาของฮวาเีเฉียบคมและเห็นภาพตรงหน้าอย่างชัดเจน นางพลันใช้มีดในมือโจมตีโดยตรงไปที่ตี้หลิงหานทันที
แต่ดูเหมือนว่าตี้หลิงหานจะสังเกตเห็นาเคลื่อนไหวของฮวาเีมานานแ้ เขาหันศีรษะกลับอย่างรวดเร็ว ่จะยื่นมือออกไปและคว้าข้อมือของฮวาเีเอาไว้
าลอบโจมตีูจับได้ทันที ฮวาเีเบิกากว้าง ไปยังดวงาสีเข้มที่สั่นไหวของตี้หลิงหาน!
ฮวาเีสูดลมหายใจเต็มปอด นางไม่ต้องคิดอะไรต่อ นางพุ่งเข้าหาตี้หลิงหานและใช้แรงที่มีกดเขาลงไปที่พื้นด้วยางรุนแรง...
ไม่ว่าอย่างไรตี้หลิงหานก็คาดไม่ถึงว่าฮวาเีจะกล้าทำเช่นี้ ร่างาของเขาแข็งทื่อ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาราวกับน้ำแข็งั้พลันแสดงารังเกียจออกมาให้เห็น
"ไสหัวออกไป"
เสียงที่คำรามแผดออกมาด้วยากรุ่นโกรธ ัคาคุกมืดสั่นสะเทือนรุนแรงทันที
ัจากั้ลมปราณในร่างาของตี้หลิงหานก็หลั่งไหลออกมาทันควัน พลังรุนแรงระเบิดโต๊ะและเก้าอี้โดยรอบ ผนังพลันลอกออกและมีเสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ฮวาเีตกใจ นางเป็นผู้เคราะห์้าที่โดนแรงปะทะเข้าโดยตรง ตอนี้นางรู้สึกว่าอวัยวะภายในของนางกำลังูบีบอัด ร่างาของนางูแรงกระแทกจนแทบจะปลิวกระเด็น ทว่านางกลับกอดตี้หลิงหานเอาไว้แน่นโดยไม่ยอมวางมือ
"ไม่เจียมตัว"
ตี้หลิงหานโกรธยิ่งนัก
มือคู่ั้กำลังจะยกขึ้นแต่าของฮวาเีั้ไวกว่า นางคว้าแขนของเขาเข้าเอาไว้ พุ่งเข้าไปข้างหน้าและกดเขาลงกับพื้นทันที าเคลื่อนไหวั้รุนแรงยิ่งนัก แรงที่พุ่งเข้าไปข้างหน้าและกดตี้หลิงหานไว้ใต้ตัวนางั้พาให้ใบหน้าั้สองชนกัน ริมฝีปากสีแดงของนางประกบเข้ากับริมฝีปากของตี้หลิงหานทันที
ฮวาเีตื่นตะลึง นี่เป็นอุบัติเหตุ! จูบแรกของนาง ฮือฮือฮือ...
ทว่าาตอบสนองของแม่นางฮวาเีผู้ี้รวดเร็วยิ่งนัก พอลิ้นเล็กเริ่มขยับ ในวินาทีั้นางสอดลิ้นตัวเองเข้าไปในปากของตี้หลิงหาน อาจจะเพราะว่าเขาได้รับาตื่นตระหนกตกใจจนมากเกินไป จึงไม่ได้กัดลิ้นของนาง ัจากั้...
ฮวาเีส่งน้ำหวานจากปากของนางเข้าไป...
ใ่แ้ ในยามั้ตี้หลิงหานตกตะลึงโดยสมบูรณ์
เขารู้สึกได้เพียงร่างเล็กบอบบางร่างหนึ่งหล่นกระแทกเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ามด้วยริมฝีปากนุ่มๆ ที่แนบชิดติดเข้ากับริมฝีปากของเขา จากั้ลิ้นเรียวก็สอดแทรกเข้ามา สิ่งที่เย็นเฉียบกว่าัู้ส่งเข้ามา ่จะละลายอยู่ในปากของเขา!
ั้ร่างพลันแข็งทื่อ!
หัวสว่างเปล่า
เกิดอะไรขึ้น?
แสงเทียนฉายวาบ ทำให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาของตี้หลิงหานที่ในยามีู้ย้อมจนกลายเป็นสีแดง เป็นาเขินอายหรือขุ่นเคืองกัน? แต่ที่สำคัญคือเขาลืมที่จะต่อต้านนาง
องค์รัชทายาทผู้สูงส่งสง่างาม ูล่วงเกิน? ูบีบบังคับจุมพิต?
หน้าอกของตี้หลิงหานสั่นกระเพื่อม เขาได้ยินเสียงของสตรีที่ดังอยู่ข้างหูของเขา
“อย่าขยับเชียว สิ่งที่หม่อมฉันส่งเข้าไปคือยาพิษลำไส้ มีเพียงหม่อมฉันเดียวเท่าั้ที่มียาแก้พิษ ถ้าพระองค์อยากายก็ลงมือจัดาหม่อมฉันได้เลยเพคะ”
ฮวาเีนอนอยู่บนร่างของตี้หลิงหาน ริมฝีปากสีแดงก่ำของนางขยับไปมา
นางภาคภูมิใจในตนเองเป็นอย่างยิ่ง คำเรียกที่ว่าสตรีผู้มีพรสวรรค์ัู้เรียกอย่างเสียเปล่าหรือ? แม้ว่านางจะเสียจูบแรกไปแต่ตี้หลิงหานก็รับน้ำลายของนางเข้าไปเช่นกัน นางจะไม่ยอมูเอาเปรียบ ีั้ยังสามารถใช้เรื่องี้เพื่อข่มขู่ตี้หลิงหานได้ ตราบใดที่เขายังไม่อยากาย ีิของนางก็จะไม่เป็นอันใดเช่นกัน
ในที่สุดตี้หลิงหานหายจากอาาตกใจแ้ ดวงาที่เย็นชาของเขาเต็มไปด้วยสีของโลหิต
คุกมืดที่ไร้แสงมืดสลัว มีเพียงแสงเทียนที่สั่นไหวไปมา
สตรีที่นอนอยู่บนร่างของเขาั้งดงามมีเสน่ห์ยั่วยวนชวนเคลิบเคลิ้ม ดวงาของนางราวกับสุนัขจิ้งจอก เปล่งประาด้วยเฉลียวฉลาดแต่มีเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ในยามที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา นางไม่กลัวเลยแม้แต่นิด ีั้นางยังแสดงามั่นใจออกมาเต็มเปี่ยม
นั่นเป็นเพราะนางสามารถป้อนยาพิษให้เขาได้สำเร็จ ยาพิษที่เป็นของเหลวเย็น ไร้สี ไร้กลิ่น!
ชายผู้สง่างามสูงส่งแห่งต้าโจวูสตรีผู้ใช้อุบายกับเขาทันทีที่เขาหันกลับมา วันี้ในคุกมืดแห่งี้ ชื่อเสียงของเขาูทำลายด้วยจุมพิตเมื่อครู่
ใบหน้าของตี้หลิงหานั้ดูไม่ได้เลยสักนิด ยามี้มันเยือกเย็นกว่าน้ำแข็งในฤดูหนาว ดวงาคู่ั้ดุ้าราวกับหมาป่า เต็มไปด้วยาลึกลับพิศวง ทันใดั้เขาพลันเงยหน้าขึ้น กัดเข้าที่คอของฮวาเีครั้งหนึ่ง
“โอ้ย... เ็ เ็นะ ป่นะ ตี้หลิงหาน ไอ้สารเลว พระองค์เป็นหมาหรือ ป่สิ...! ”
ฮวาเีไม่ทันได้ป้องกันตัวจากาโจมตีในครั้งี้ของตี้หลิงหาน ผู้ทีู่กัดร้องเสียงดัง นางรู้สึกเพียงหลอดเลือดแดงใหญ่กำลังจะูกัดขาด ไม่อาจทนเรียกฝ่าบาทได้ีแ้ นางโพล่งชื่อออกไปตรงๆ ทันที
าลงมือของตี้หลิงหานโหดเหี้ยมยิ่งนัก ฮวาเีทุบตีเขา หยิกเขา ทว่าชายผู้ี้กลับไม่ยอมป่ ราวกับว่าเขากำลังดูดกลืนเลือดของนางอยู่อย่างั้ จนกระทั่งคอของนางชาไปครึ่งซีก ตี้หลิงหานที่อยู่ข้างใต้ถึงยอมป่นางออกมา เขาถอนหายใจและจ้องมาที่ฮวาเีอย่างเย็นชา
“เจ้า เจ้ากล้ากัดข้า...”
ฮวาเีจ้องด้วยาโกรธเคือง ตอนี้นางมีอาาปวดที่ข้อมือและคอซ้ายเป็นอย่างยิ่ง แต่่ที่นางจะพูดจบ นางเห็นตี้หลิงหานดึงแขนทีู่นางบีบออกมาอย่างรวดเร็ว เขาคว้าจับเข้าที่ัคอของนางและออกแรงโยนร่างของนางพุ่งขึ้นไปในาาทันที
ย้ำีครั้ง มันคือาโยนออกไป
ฮวาเี รู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังโบยบิน...พ
เชิงอรรถ
[1] ปากเป็ดที่าย อุปมาหมายถึงปากแข็งที่ไม่ยอมรับในาผิดของตนเอง ีั้เป็ดที่ายแ้แม้ว่าจะเอาไปต้ม ั แกง ทอดก็ไม่อาจเปลี่ยนรูปร่างได้ เป็นปากแข็งจนถึงที่สุด
[2] กางเล็บ แยกเขี้ยว าบรรยายถึงสัตว์้าที่ดุ้าและน่าสะพรึงกลัว อ้าปาก โบกกรงเล็บของมัน นอกจากี้ยังเป็นคำอุปมาสำหรับาบ้าคลั่งและาชั่ว้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??