เรื่อง ย้อนเวลากู้กรุงศรี

ฉ่วะะ!!! เสียงของดาบที่ฟันลงบนขาหลังของช้าง

ทันใดนั้นพระเจ้าแปรที่กำลังจะง้างฟันสมเด็จพระสุริโยไทก็ได้เสียสมดุลจึงใช้มือจับที่หัวช้างไว้เพื่อทรงตัว สมเด็จพระสุริโยไทเมื่อนึกว่ากำลังจะสิ้นชีวิตแต่ได้มีเสียงทหารนายหนึ่งได้ชักดาบไปฟันเท้าช้างของพระเจ้าแปรไว้นั้นทำให้สมเด็จพระสุริโยไทโล่งใจเป็นอย่างมาก

“ไส้ศึก!!!!! มันเป็นไส้ศึก ลากตัวมันมาให้ได้” เมื่อทหารของพม่าเห็นดังนั้นจึงรีบตระโกนสั่งให้จับตัวไส้ศึกคนนั้นไว้ แต่ทหารของฝั่งยังตื่นตระหนกกับสับสนจึงทำให้จับตัวไส้ศึกคนนั้นไว้ไม่ทัน

ไม่ใช่แค่ฝั่งพม่าแต่ทหารฝั่งอยุธยาเองก็ยังสับสนทำตัวไม่ถูก แต่ในไม่ช้าก็ได้ยินเสียงหนึ่งตะโกนขึ้น

“นี่พวกมึงจะยืนนิ่งกันทำไม ไปช่วยสหายเราเร็วเข้าสิวะ” ไม่ใช่เสียงใครอื่น มันคือเสียงของแดงที่ได้ตะโกนออกมา

เมื่อได้ยินดังนั่นทหารของอยุธยาก็ได้เริ่มเข้าไปช่วยเหลือและหยุดยั้งทหารของพม่าที่เข้ามาไว้ทำให้สถานการณ์สบสนวุ่นวายเป็นอย่างมาก เกิดการตะลุมบอนกันอย่างจ้าละหวั่น เมื่อเห็นดังนั้นทางแม่ทัพนายกองของทั้ง 2 ฝ่ายจึงได้สั่งให้ถอยทัพเพราะกลัวการบาดเจ็บล้มตายจากฝ่ายเดียวกันเอง

ถอย!!! 

ถอย!!!

ตึ้งๆ-~ เสียงกองรบที่เป็นคำสั่งถอยของแต่ละฝ่ายจึงได้ดังขึ้นส่งผลให้การรบในครั้งยุติลงอย่างรวดเร็ว

.

.

กระโจมฝั่งพม่า

“มันเป็นใครกัน หน่วยสอดแนมไปไหนกันหมด ทำไมถึงมี ไส้ศึกอยู่ตรงนั้นได้”

“พวกมันเลี้ยงเสียข้าวสุกงานแค่นี้ยังป้องกันไว้ไม่ได้หากมันมาข้างหลังมาปาดคอข้าจะทำยังไง”

เหล่าแม่ทัพได้เถียงกันและโยนความผิดไปให้หน่วยสอดแนมที่ไม่สามารถมองหาไส้ศึกของศัตรูได้

“รายงาน! แม่ทัพที่เข้าไปขวางระหว่างสมเด็จพระมหาจักรพรรดิกับพระเจ้าแปรเห็นเล่าอือเล่าอ้างว่าเป็นสมเด็จพระสุริโยไท พะย่ะค่ะ”

“ว่าไงนะ เป็นหญิงงั้นรึ” พระเจ้าแปรกล่าวออกมาด้วยความตกใจ

“พะย่ะคะ” ทหารกล่าวตอบด้วยความกลัว

“หากตอนนั้นข้าสามารถฆ่าพระสุริโยไทได้ ขวัญกำลังใจของฝ่ายอยุธยาจะตกลงเป็นอย่างมากโดยเฉพาะพระมหาจักพรรดิด้วยแล้ว แล้วอ้ายทหารที่มาฟันช้างเล่ามันเป็นใคร!”พระเจ้าแปรกล่าวด้วยความโกรธแค้น

“ดูเหมือนว่าจะมีคนเห็นว่าอ้ายนั่นมันเอาชุดของทหารที่ตายมาใส่เพื่อมาแทรกซึมกับฝ่ายเราพะย่ะคะ”ทหารตอบ

“เอาพวกที่เห็นแล้วไม่รายงานไปประหารแล้วเสียบประจานบัดเดี๋ยวนี้!!”พระเจ้าหงสาวดีตะเบงชะเวตี้ กล่าวออกมาอย่างเรียบๆ แบบเลือดเย็น

.

.

.

ณ ที่ตั้งค่ายของอยุธยา

“เห้ยยอ้ายพัด มึงทำได้ดีมากเลยนะ มึงรู้ไหมคนที่มึงช่วยเป็นใคร พระสุริโยไท พระสุริโยไทเลยนะเว้ย!!

แบบนี้เจ้าได้รางวัลใหญ่แน่ ๆ น้องพัดข้าก็เป็นพี่เจ้า เจ้าควรแบ่งให้ข้าบ้างนะ555555” แดงพูดอย่างดีใจออกหน้าออกตา

“จ่ะพี่แบ่งแน่นอน” ภัทรกล่าวสั้น ๆ พร้อมกับหน้าซีดขาว และคิดในใจว่า แย่แล้วนี่เราทำอะไรลงไป เราเปลี่ยนประวัติศาสตร์ไปแล้วงั้นรึเนี่ยจากที่สมเด็จพระสุริโยไทจะตายที่นี่ แต่กลับรอดมาได้ โอ้ยภัทรแล้วฉันจะเป็นอย่างไรต่อไปวะ หรือข้าจะหายไป รึว่า multiverse ต้องใช่แน่ ๆ แบบอเวนเจอร์แน่ๆ ต้องเป็นแบบนั้น -ภัทรคิดอย่างหนักจนมีเสียงออกมาจากปาก

“มัล มัลอะไรของมึงวะอ้ายพัด พูดไม่รู้เรื่องรู้ความ ตั้งแต่มึงหายเมามึงก็แปลกๆ ละนะ มึงเป็นอะไรของมึงวะ หรือว่ามึงไม่ใช่อ้ายพัด55555” แดงพูดขำขัน

“ห่ะ หะ ห้าา ฉันก็เป็นฉันนี่ล่ะจ่ะพี่” ภัทรหัวเราะแห้งให้แดง

ออกมา! ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังมาแต่ไกล

“อ้ายคนที่ลักลอบเป็นทหารพม่าเมื่อกี้อยู่ไหนมีคำสั่งจากพ่ออยู่หัวให้นำไปเข้าเฝ้า” ทหารที่แต่งตัวดูดีมีสง่าพูดออกมาอย่างห้วนๆ

“อ้ายพัดไปสิวะ รางวัลมาแล้วว อยู่นี่จ่ะเจ้านายคนที่แต่งเป็นทหารอยู่ตรงนี้จ่ะ” แดงพูดแล้วพลักภัทรออกไป

“ตามข้ามาเร็ว” ทหารพูดละหันกลับหลังขึ้นขี่ม้าละเดินออกไป

ภัทรยังกล้าๆ กลัวๆ เพราะสมัยนี้การฆ่ากันง่ายยิ่งกว่าฆ่าหมูอีก เผื่อไปเกิดพูดไม่เข้าหูโดนปาดคอตรงนั้นแน่ๆ ภัทรละหน้าซีดแต่ก็ต้องจำใจตามนายทหารคนนั้นไป

.

.

. 

“เจ้ารึที่เป็นคนช่วยข้าไว้”เสียงที่อ่อนนุ่มแต่ดูอบอุ่นเหมือนกลับแม่ตัวเองกล่าวขึ้นมา ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นคือสมเด็จพระสุริโยไทที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์ก่อนหน้า

ภัทรได้ยินจึงคิดว่าคนสมัยนี้เข้าต้องตอบกันยังไงดีให้มันเหมาะสมกันละเนี่ยย ภัทรจึงตอบแบบกลางๆ ไว้ก่อน”ใช่ขอรับ”

“แล้วทำไมตอนนั้นเจ้าถึงไปอยู่ตรงนั้นได้หรือเจ้าเป็นพวกพม่ารามัญที่คิดจะแปรพักตร์งั้นรึ” มีแม่ทัพนายหนึ่งพูดขึ้นมาซึ่งแสดงว่าตำแหน่งคงสูงไม่ใช่น้อยถึงขนาดพูดต่อจากสมเด็จพระสุริโยไทยังไม่มีใครต่อว่า

“เอาละอย่าพึ่งตีต้นไปก่อน แต่เจ้าจงบอกเหตุผลมาว่าทำไมเจ้าถึงไปอยู่ตรงนั้นได้” นายทหารอีกนายก็พูดขึ้น

ภัทรพง่ะเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า”ข้าเห็นว่าที่ตรงนั้นมันเป็นที่ดินอ่อนมากหากเกิดการสู้รบนานๆ ยิ่งมีช้างตัวใหญ่ 2 ตัวด้วยดินอาจจะยุบตัวจะทำให้เกิดเรื่องที่ไม่ดี ข้าจึงอยากจะเข้าไปอยู่ที่ตรงนั้นหากเกิดเรื่องข้าจะสามารถช่วยเหลือหรือคุ้มกันได้ แต่การจะไปอยู่ตรงนั้นได้หากข้าใส่ชุดของอยุธยาไปข้าคงโดนตัดหัวก่อนที่จะถึงเป็นแน่ ข้าจึงคิดว่าหากข้าใส่ชุดของพม่าคงไม่มีใครสังเกตุขอรับ จะส่วนเสื้อผ้าที่ข้าใส่ข้าเอาจากศพของทหารพม่า” ภัทรตอบกลับอย่างรวดเร็ว แน่ละสิหากข้าบอกว่าที่ไปอยู่เพราะจะได้ช่วยสมเด็จพระสุริโยไทที่จะสิ้นพระชนม์จากพระเจ้าแปร ข้าคงโดนตัดหัวจากพวกแกก่อนนะสิ เห้อออ~

“เจ้าไม่มีศักดิ์ศรีของทหารอยุธยาเลยงั้นรึถึงได้คิดแผนที่น่าอายเช่นนี้ขึ้นมาได้” ทหารที่หาเรื่องนายเดิมก็ได้กล่าวขึ้น

ภัทรคิดอย่างหนักจึงตอบกลับด้วยประโยคเดียวกันที่บอกแดงแต่เปลี่ยนคำพูดให้คนเข้าใจได้ง่ายขึ้น”ในสงครามไม่มีรางวัลสำหรับคนที่แพ้หรอกขอรับ ข้ามีความคิดเช่นนั้น” ภัทรตอบด้วยความหนักแน่น ก็แน่ละสิเพราะยึดศักดิ์ศรีบ้าบอคอแตกแบบนี้ กรุงถึงได้แตกยังไงละ เชอะ!!

“เจ้า!!!” เหล่าแม่ทัพทหารหัวเสียเป็นอย่างมาก

“เอาละ ๆ หลังเสร็จศึกข้าจะมอบรางวัลให้กลับเจ้าที่ช่วยชีวิตพระสุริโยไท เจ้าไปได้แล้ว” เสียงหนึ่งก็ได้ดังออกมาตรงที่นั่งที่สูงที่สุด คือสมเด็จพระมหาจักรพรรดินั่นเอง

“ขอรับ” ภัทรจึงคล่อยๆคลานออกไปอย่างช้า ๆ

“เจ้าจงไปสืบเรื่องของเจ้าหนุ่มนี่อย่าให้ขาดแม้แต่เรื่องเดียว ข้าชักชอบแนวคิดเรื่องเจ้าหนุ่มนั่นข้าอยากรู้ว่าเขาไปเรียนเรื่องแบบนั่นมาจากใคร”

“พะย่ะคะ”นายทหารตอบกลับ

.

.

.

“อ้ายพัดเป็นไงว่ะได้รางวัลอะไรมาา เอามาดูเร็วว”แดงรีบวิ่งมาหาภัทรอย่างรวดเร็ว

“ฉันยังไม่ได้หรอกพี่ เสร็จศึกนู่นแหละข้าถึงจะได้”ภัทรตอบกลับแบบผ่านๆ

“งั้นรึ ดีๆข้าอยากให้มันจบเร็วๆ แต่ว่าอ้ายภัทรมาช่วยข้าจุดไฟได้แล้วมันจะมืดค่ำก่อน เดะก็ได้โดนยุงกัดตายกับหนาวตายหรอก” แดงจึงเปลี่ยนเรื่องให้ภัทรมาช่วยติดไฟ

“มันจะยากอะไรไม้แห้งเยอะขนาดนี้ เอาไฟแช็กมาจุดสิพี่” ภัทรตอบกลับอย่างห้วนๆ

“ไฟแช็กอะไรของมึงว่ะ”แดงงงกับคำตอบภัทร

“ไม้ขีดก็ได้นิพี่”ภัทรก็ยังตอบแบบไม่คิดอะไร

โป๊กกก!!! “โอ้ยยย” แดงเขกหัวภัทรอย่างแรง

“มึงพูดอะไรไม่รู้เรื่อง ถ้ายังไม่มาช่วยข้าจะไม่ให้ข้าวมึงนะ เร็วเข้า” แดงรีบลากภัทรไปอย่างรวดเร็ว

อ๊ากกก นี่ฉันลืมได้ไงเนี่ยยุคนี้มันไม่มีของพวกนั้นนี่ และทันใดนั้นภัทรก็ได้หันไปเห็นปุยนุ่น จริงสิปุยนุ่น ฉันทำไฟแช็กเองก็ได้นิ!!!