เรื่อง ข้าเสแสร้งจนกลายเป็นเซียน

“อาจารย์ ทางซ้ายจริงหรือ ข้ารู้สึกไม่ดีเลย”

ศิษย์หญิงคนที่5 นาม อวิ๋นซี หน้าตางดงาม ไร้ที่ติ อารมณ์อ่อนโยน ขี้อายต่างจากศิษย์หญิงใหญ่โดยสิ้นเชิง 

“ซีเออร์ อาจารย์คำนวนแล้ว เหรียญทองแดงออกหัว สวรรค์บอกถึงความโชคดี!”

ศิษย์ทุกคนมุมปากกระตุก

‘อาจารย์ขอร้องอย่าส่งเสียงบี๊บได้ไหม’

‘ตั้งแต่อยู่กับท่านมาท่านหักเหรียญทุกวันไม่เบื่อหรือ?’

‘วันไหนไม่โชคดีบ้าง?’

‘หัวหรือหางก็ดีทุกวันจะโอ้อวดเพื่อ?’

ขณะเดินไปเรื่อยๆ จู่ๆพื้นที่ก็สั่นสะเทือน 

“วิ่ง!! ข้าไม่คำนวนแล้ว ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ข้าจะรั้งให้พวกเจ้าเองและไม่ต้องกลับไปที่สำนัก เราโดนยุบสำนักไปแล้ว!”

สิ้นเสียงทุกคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ ใบหน้ามืดคล้ำมุมปากกระตุก

ศิษย์คนโต ‘บิดาเถอะ!’

ศิษย์หญิงใหญ่ ‘สารเลว ตาเฒ่าจิ้งจอก’

ศิษย์ทุกคน ‘….’

“ข้าดูแล้วรูปแบบนี้เป็นค่ายกลเคลื่อนย้าย ไปตายดาบหน้าด้วยกันเถอะ”

ศิษย์คนที่4 หลิว ชิงเฟิง กล่าวพร้อมกับหาตารูปแบบเพื่อหยุดค่ายกลราวกับเซียนค่ายกล 

ถ้าทุกคนไม่รู้จักชิงเฟิงดีทุกคนเกือบจะเชื่อว่าเขาเป็นเซียนค่ายกลของนิกายศักดิ์สิทธิอันดับ1ของทวีป 

“อนิจจา ศิษย์สำนักระดับ9ที่ไม่มีใครรู้จัก”

ใช่แล้วนักพรตเฒ่ารับคนพวกนี้มาเป็นศิษย์เนื่องจากเขาว่าง แต่ไม่มีทรัพยากรมากนัก เขาไร้ซึ่งครอบครัวก่อนไปเจอเด็กหลง เด็กขอทาน ไร้ซึ่งญาติพี่น้อง และเงื่อนไขที่เขาเข้มงวดมากที่สุดคือ หน้าตาดี! เพื่อส่งเสียงบี๊บกดดันชาวยุทธทั่วไปได้ เขาหลอกรับเด็กมาเลี้ยงโดยใช้เทคนิคหักเหรียญล่อลวง ‘เจ้าอนาคตเซียนดาบ เจ้าปรุงยาไร้ที่ติ ฯลฯ’ หวังชุบมือเปิบถ้ามันเป็นอัจฉริยะสักคน แต่ความจริงช่างโหดร้าย ตอนนี้เขาหมดแล้ว ไม่มีหินวิญญาณจ่ายให้ทางการ สำนักโดนยุบยึดทรัพยากรทั้งหมด เลยจบลง ณ จุดนี้

บูม!!! 

ค่ายกลพังทลายทุกคนหายไปในอากาศ เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องโถงแห่งหนึ่ง 

“อาจารย์! ที่นี่มันที่ไหนกัน”

“พาข้าออกไปเถอะ ข้าจะปรุงยาอมตะให้พวกท่านทุกคน”

“หรือจะให้ข้าใช้กระบี่เปิดมิติเพื่อเสี่ยงดวง”

หญิงใหญ่มุมปากกระตุกอีกครั้ง เด็กขยะพวกนี้คำพูดดีมาก 

‘ขอร้องอย่าส่งเสียงบี๊บต่อหน้าข้าได้ไหม’

‘ฝึกฝนฉีหลอมยาอมตะ กระบี่เปิดมิติ’

“ฝันเอาเถอะพวกเจ้าแค่ฝึกฉีเท่านั้น ผายลมโอ้อวด!”

“ดี ดีมาก เจ้ากล้า!พูดแบบนี้กับศิษย์พี่ใหญ่!”

นักพรตเฒ่าหน้ามืด พร้อมคิดหาวิธีออกจากสถานที่บ้าๆนี่

“เงียบ!”

“ตรงนั้นมีประตูอยู่ เราควรออกไปสำรวจดูว่ามีสมบัติหรือบุคคลอื่นอยู่ที่นี่ แล้วเราจะได้ออกไป”

ทุกคนพยักหน้าตกลง

ในขณะนั้นเสียงฟ้าร้องดังลั่นไปทั่วพื้นที่ สั่นสะเทือนจนยืนไม่อยู่ 

และมีเสียงปริศนาดังมาจากนอกห้องโถง

“ขออภัย! ข้าใจร้อนไปเอง อย่าเสียใจเลยสวรรค์ ในเมื่อข้ามาแล้ว ในโลกนี้คนของข้าทุกคนล้วนเป็นดั่งมังกร!!!”

สูดดด!

ฟ่ออออ! 

ทุกคนล้วนตกตะลึง 

‘โน้มน้าวโอ้อวดสวรรค์เลยหรือ’

‘ไม่กลัวเหตุและผลเลยหรือ’

‘ข้าคิดว่าข้าส่งเสียงบี๊บได้ยอดเยี่ยมแล้วต่อหน้าเทียนเจียวคนอื่นๆ สรุปข้าคือสวะงั้นหรือ’

‘ท่านยังมีพื้นที่ให้คนอื่นรอดหรือไม่?’

ทางด้านของหลี่เย่ หลังจากสายฟ้าตกลงมา-่าใหญ่ราวกับน้ำตกนั้น เขากลัวแทบตาย คิดว่าชีวิตใหม่นี้คงจบลงแล้ว แต่ทันใดนั้น ก่อนสายฟ้าจะถึงก็ปรากฏโล่ค่ายกลป้องขนาดใหญ่ล้อมรอบสถานที่ครอบคลุมสิ่งปลูกสร้างไว้ทำให้เขารอดมาได้โดยไร้รอยขีดข่วน

“เกือบไปแล้ว เกือบไปแล้ว สารเลว นิสัยพ่นคำพูดเท่ๆออกมาโดยไม่คิดนี่อยู่ยากจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเส้นทางสวรรค์ของโลกนี้ยังตื่นอยู่” 

“นี่ไม่ถูกต้อง ปกติต้องเดินเรื่องไปจนท้ายเรื่องมิใช่หรือ ถึงจะปลุกเต๋าสวรรค์?”

“ไม่เลว ดูเหมือนจะสนุกเล็กน้อย”

ทันใดนั้นก็มีเงาปรากฎขึ้นในมุมหางตาของหลี่เย่ เห็นรูปร่างคล้ายมนุษย์6ร่าง เดินเข้ามาหาเขาอย่าช้าๆ ทุกคนหน้าตาดีหาที่เปรียบไม่ได้ แต่อารมณ์ของแต่ละคนช่างแตกต่างกันออกไป 

‘พวกเขาคือคนที่สวรรค์ส่งมาช่วยข้าสร้างสำนักหรือ ถ้าไม่ใช่ข้าควรจะทำอย่างไร วิ่งหนี? พวกเขาควรจะเป็นผู้ฝึกยุทธแล้วข้าเป็นคนธรรมดา มันจะตายก่อนวิ่งไหม?’

‘ข้าเข้ามาในโหมดนรกซะแล้ว’

ทันในนั้นเสียงของนักพรตชราแต่ดูแข็งแรงถือพัดขนนกสง่างามก็ดังขึ้น

“ขอถามสหายเต๋า ท่านเป็นใคร”

หลี่เย่ผงะ แต่ใบหน้าหล่อเหลายังสงบ ราวกับไม่แยแสมนุษย์ยังคงเข้มขรึม เขาใช้สมองอย่างรวดเร็วนึกถึงพวกตัวเอกอัจฉริยะที่หยิ่งยโสที่เขาเคยรู้จักดีตั้งแต่ต้นจนจบหลายต่อหลายคนและพรั้งปากพูดตอบอย่างรวดเร็ว

“เจ้าสมควรถามหรือ?”

สูดดด!! 

ฟ่อออ!!

“ขออภัยท่านสหายเต๋า พวกเป็นผู้ฝึกฝนสันโดษและไม่รู้ว่าพวกเรามาโผล่ที่นี่ได้อย่างไร”

ทั้งสองฝ่ายต่างก็อยู่ในสถานะตึงเครียด นักพรตเฒ่าเลยพูดทำลายบรรยากาศกลิ่นดินปืนนี้เพราะกลัวอีกฝ่ายจะลงมือโดยไม่พูด

“ข้านามว่า เสวี่ย ชิงไท่ ผู้ฝึกฝนสันโดษ ไร้สังกัด”

หลี่เย่ใช้สมองอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

‘ฉันไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับโลกใบนี้เลย จะทำเควสอย่างไร ฐานการบ่มเพาะก็ยังไม่มี จะออกจากที่นี่ได้อย่างไรคนพวกนี้ต้องเป็นผู้ช่วยเริ่มต้นของฉันแน่! เห็นได้ชัดว่าปรากฎตัวขึ้นหลังฟ้าผ่า ก่อนหน้านี้ทุกที่ไม่มีใครในที่แห่งนี้’

‘ใช่แล้ว ผู้เยี่ยมยุทธ ผู้ช่วยเริ่มต้นของฉัน พวกเขาคงจะเหลือความทรงจำเพียงน้อยนิดแล้วมาช่วยสร้างสำนักสินะ ไม่เลวๆ เสี่ยงชีวิตเพื่อดุด่าสวรรค์ยังได้รับผลตอบแทน เยี่ยมมาก!’ 

หลี่เย่ยิ้มออกมา ทำให้ผู้พบเห็นตกตะลึง ราวฤดูใบไม้ผลิหลังวสันตฤดู 

‘หล่อเหลาอะไรอย่างนี้! มีคนแบบนี้ในโลกได้อย่างไร’

นักพรตเสวี่ย ชิงไท่และคนอื่นๆคิด

“พวกท่านคือคนที่เต๋าสวรรค์ส่งมาช่วยข้าสร้างสำนักสินะ งั้นข้าจะยอมรับด้วยความไม่เต็มใจ ถ้าหักหลังข้าก็อย่าหาว่าข้าไม่สุภาพเลย”

หลี่เย่แสร้งทำส่งเสียงบี๊บมากขึ้นด้วยท่าทางที่สงบโดยอ้างไปถึงสวรรค์เพิ่มกดดันผู้ฝึกยุทธเข้าไปอีก เพราะตอนนี้เขายังไม่แน่ใจ100%ว่าเป็นของขวัญมือใหม่หรือไม่

‘มารดาเถอะ’

นักพรตเสวี่ยชิงไท่คิดในใจ

‘ศิษย์ข้า มาเสแสร้งกับข้าเถอะ ไม่งั้นเราจะตายแบบไร้ที่ฝัง’

นักพรตส่งกระแสจิตให้ศิษย์ทุกคนของเขาทราบสถานะการณ์

“ข้ามีความทรงจำไม่แน่ชัดนัก แต่ข้าจำได้เลือนลางว่า ก่อนนี้ข้าเคยเป็นเจ้าสำนักอันดับ1ในแดนสวรรค์ชั้นฟ้าแต่ภาพก็ตัดไป ข้าจำอะไรได้ไม่ดีนักต้องขออภัยสหายเต๋าแล้ว”

ศิษย์ทุกคนของเขามุมปากกระตุกอย่างรุนแรง 

‘ท่านจะรุนแรงเพื่อ?’

‘ข้ายอมรับในการส่งเสียงบี๊บของอาจารย์จริงๆ รูปลักษณ์กับพัดขนนกในมือข้าเกือบเชื่อแล้วอนิจจา’

‘โอ้ ข้าเชื่อท่าน’

‘หากผู้เยี่ยมยุทธคนนี้ไม่เชื่อ ข้ากลัวว่าท่านจะตายโดยไร้ศพแทนไร้ที่ฝัง’

“ไม่เลว! แล้วคนที่มากับท่านเล่า มีเช็ตติ้ง หรือสำรองข้อมูลไว้บ้างหรือไม่?”

หลี่เย่ถาม เขาเชื่อ100%แล้วว่านี่คือของขวัญมือใหม่ ที่ส่งมาให้เขาเพราะจอมยุทธอื่นๆหากไม่ใช่ของขวัญคงเยาะเย้ย โจมตีเขาไปนานแล้วแทนที่จะฟังเขาส่งเสียงบี๊บ

‘มารดาเถอะ เซ็ตติ้งคืออะไร’

‘ข้อมูล ใช่แล้ว น่าจะถามว่าจำคนที่มาด้วยได้หรือไม่ ข้าเข้าใจแล้วๆ’

‘ศิษย์แนะนำตัวให้ท่านผู้อาวุโสทราบทีละคน โอ้อวดเพิ่มเติมให้เหมาะสมกับที่เต๋าสวรรค์ส่งมา!’

นักพรตอธิบายให้ศิษย์ทราบโดยเร็วและรีบตอบหลี่เย่

“ใช่แล้ว พวกเขากับข้าลงมารอท่านหลายปีแล้วเพื่อตรวจสอบข้อมูลของทวีปนี้ เพื่อท่าน คนพวกนี้คือศิษย์ของข้าเองให้พวกเขาแนะนำตัว”

“คาราวะผู้อาวุโส ข้า เย่ ชิงเฉิน วิถีกระบี่อันดับ1 ในใต้หล้านี้ วิชาของข้าค่อนข้างใช้งานไม่ได้อยู่บ้าง แต่ข้าจะทำตามคำสั่งผู้อาวุโสอย่างดี!”

‘สารเลว เจ้าพูดอะไรใช้งานไม่ได้’

‘ข้าไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะโอ้อวดและบอกความจริงทีหลังด้วย’

‘ถ้าผู้อาวุโสไม่ชอบเพราะใช้งานไม่ได้เล่า มารดาเถอะ ชิงเฉิน!’

‘เจ้าาาาา’

“โอ้ เหตุใดถึงใช้งานไม่ได้ช่วยบอกข้าผู้นี้ได้หรือไม่ เย่ ชิงเฉิน”

“กลับไปที่ผู้อาวุโส มีข้อต้องห้ามบางอย่างเมื่อข้าชักกระบี่ของข้าแล้วภูเขาจะขาด ทะเลจะแหวก มิติจะเปิดออกข้าเลยไม่อยากจะรุนแรงมากนัก”

นักพรตชิงไท่และทุกคนมุมปากกระตุกรัวๆ 

“ถ้าอย่างนั้นก็ดี ไว้ข้าจะสอบถามพวกเจ้าทีละคนเมื่อมีเวลา แนะนำตัวต่อไป”

“ข้า แทนไท ชิงเสวียน”

“ข้า กู่ หมิงตี้ วิถีปรุงยาใต้หล้าหามีใครเทียบได้ไม่”

“ข้า หลิว ชิงเฟิง ภายใต้ค่ายกลสรรพสิ่งล้วนเท่าเทียม!”

“ขะ ข้า อวิ๋นซี ข้ารักษาท่านได้เจ้าค่ะ”

“ยอดเยี่ยมมาก เต๋าสวรรค์ส่งพรสวรรค์ที่ครบถ้วนมาให้ข้า ข้าจะทำให้ทั้งโลกเลื่อมใสไม่ได้อีกหรือ”

หลี่เย่พูดพยักหน้า ยินดีกับของขวัญมือใหม่ ถึงแต่ละคนจะถูกจำกัดความทรงจำ และมีข้อห้ามการใช้พลังบ้างแต่ในช่วงเริ่มต้นควรอยู่ยงคงกระพันแล้ว ข้าจะให้พวกเขารู้ไม่ได้ว่าข้าอ่อนแอเหมือนไก่!

‘ข้าควรส่งเสียงบี๊บเพิ่มไหม เล่นใหญ่ดีไหม ถ้าให้พวกเขาไปหาที่พักเฉยๆคงไม่ดีเท่าไร’

อืม พอคิดได้แล้วเขาก็คิดคำพูดได้ทันที 

“หึหึ ข้าแด่เต๋าสวรรค์ถ้าโลกนี้ไม่รู้จักนามข้า ข้าไม่ขอเป็นเซียน!”

บูม!!! 

อาจจะด้วยสภาพอากาศ ฟ้าร้องราวกับตอบสนองความต้องการของหลี่เย่ 

สูดดดดด!!!

‘พวกข้ามาเจอกับอะไรกันแน่!?!!’

“กลับไปที่ผู้อาวุโสขอทราบนามอันทรงเกียรติ์ของท่านผู้อาวุโสได้หรือไม่ แล้วนิกายของเราชื่ออะไร โปรดอาวุโสแจ้งให้ทราบด้วย”

 หลี่เย่ ’ …… ‘