เรื่อง ผม เจ้าแมว สายฝน และเธอ

'เฮ้อ...อีกแล้วเหรอ'

หยดน้ำบนหัวกำลังไหลลงมารวมกันที่ปอยผมหน้าม้า และค่อย ๆ รับน้ำหนักไม่ไหว จนตกกระทบกับพื้นเสียงดังแผ่วเบา

เหมือนตอนนี้ผมจะอยู่ในคาเฟ่ที่ไหนสักที่หนึ่ง ผมมองออกไปข้างนอกผ่านกระจก ภาพที่เห็นก็แค่-่าฝนใหญ่ ไม่ชัดเจน และเลือนราง

ผมจำได้แค่ว่า ตัวเองวิ่งหักเลี้ยวมุมจากทางกลับบ้านที่ไหนสักที่ เพื่อหาที่หลบฝน และคาเฟ่ในมุมลึก ๆ นี้ดูจะสะดุดตาผมเป็นพิเศษ

ภายในร้านดูสว่างไสว เต็มไปด้วยหลอดไฟสีวอร์มไวท์ที่ส่งความอบอุ่นไปทุกพื้นที่ที่แสงตกกระทบ

ดูแล้ว เจ้าของร้านคงจะชอบแมวเป็นพิเศษ เพราะนอกจากแสงอบอุ่นพวกนั้นแล้ว รอบ ๆ ก็เต็มไปด้วย ภาพแมว สติ๊กเกอร์แมว เก้าอี้แมวแม้แต่แก้ว จาน ช้อนส้อม ก็เป็นแมวแทบจะทั้งหมด

เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญที่แมวกับฝนเหมือนจะเกี่ยวข้องอะไรกับผมเสียสักอย่าง ผมคำนึงถึงวัน ๆ นั้นอีกครั้ง

'ถ้าเจอเธออีกครั้ง...'

ผมมองไปรอบ ๆ เห็นโต๊ะที่ผู้ใหญ่วัยกลางคนคนหนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มเล็กเล่มหนึ่งและโต๊ะที่มีกลุ่มของชายชรากำลังถกประเด็นอะไรกันสักอย่าง

มองไปแล้วน่าจะมีลูกค้าแค่นี้ ซึ่งผมจะรู้สึกสบายใจมากกว่า ถ้าไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยสักคน

ผมมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง จนสายตาไปประสานตรงกับชายแก่คนหนึ่งตรงเคาร์เตอท์บาร์ที่กำลังจ้องตอบสายตาผมด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย

ชายคนนั้นน่าจะเป็นมาสเตอร์ของที่นี่ และกำลังหงุดหงิดที่ผมยืนตัวเปียกโชกอยู่ตรงนี้นานเ๯ิ๤ไป

ผมจึงรีบเดินเข้าไปเอ่ยขอโทษ และสั่งกาแฟร้อนถ้วยหนึ่ง ก่อนจะรีบจ้ำเข้าไปหาโต๊ะว่าง เพราะสายตาของชายแก่คนนั้นจ้องกดดันอยู่ตลอดเวลา

แต่แล้วฝีเท้าผมก็ต้องหยุดลงเหมือนติดกับดักกาวหนู เมื่อได้ยินเสียงเเผ่วเบา "นี่ ๆ " มาจากหลืบสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ขนาดที่มีโต๊ะและเก้าอี้นั่งได้สองคนที่ถ้าไม่เข้ามาใกล้ อาจมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ

สายตาผมจ้องตรงไปที่ใบหน้าสวมแว่นตาหนาเตอะนั่น

"บังเอิญจัง เจอกันอีกแล้วเนอะ"

"ในที่สุด..."

ในขณะที่เสียงของเธอยังไม่สิ้น ผมก็ลั่นวาจาออกมาทันใด แล้วเสียงที่จะเปล่งออกมาตามหลังก็หายไป๮า๷๯ั๡ถูก๩๣ุ๦๸ำกลืน๯ิ๤