เรื่อง พลิกเกมล่า ท้ามฤตยู
ขุนเีสันหลังาค่อยๆหันกลับมาาเสียงนั้น "จะรีบไปไหนกันคะ เพิ่งเข้าู่เมื่อเช้านี้เอง" เป็นสองผัวเมียเจ้าของห้องเช่า "พอดีเพื่อนอาการไม่ค่อยดีครับ ต้องรีบพากลับโรงพยาบาลด่วน" ขุนหยุดพูดนิดหนึ่งก่อนที่ส่งกุญแจห้องให้ "ห้องนี้ปล่อยให้คนเช่าได้เลยนะครับ ผมคงต้องเฝ้าไข้เพื่อนนานจนกว่าจะหาย" เจ้าของห้องเช่ารับกุญแจไว้ "เงินมัดจำทางเราคงไม่ได้คืนให้นะคะ าสัญญาู่ไม่ครบหกเดือน" ขุนพยักหน้า "ครับไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวก่อนเดี๋ยวหมอจะรอ" แล้วรถรับจ้างก็ขับออกจากที่นั่นมุ่งสู่กรุงเทพฯาทีู่่ที่ระบุไว้ ขุนขับบิ๊กไบค์แซงอย่างรวดเร็ว เพื่อจะเอาเซิร์ฟเวอร์ไปให้เพื่อนถอดเนื้อหาที่บันทึกไว้ดูให้รู้ชัดว่า ใครบ้างที่ร่วมกันวางระเบิดในรถของจุ๋ม
ชัยได้รับข้อมความจากขุนว่าคนที่วางระเบิดในรถคือจ่าสิน เารีบโทรหาผู้กองเดชาเรื่องของจ่าสิน คำตอบคือจ่าสินถูกย้ายเข้าไปประจำที่กรุงเทพฯเรียบร้อยแล้ว ชัยวางหูแล้วกดโทรหาจ่าแช่มให้มาหาในสวนทุเรียนอย่างด่วน "พี่กำลังคิดถึงใครู่คะ" เสียงใสๆของอาหมวยเด็กมัธยมต้นลูกสาวอาเฮียเจ้าของร้านคาร์แคร์ "คิดไปเรื่อยเปื่อยจ้ะ" เาตอบแล้วยิมให้สาวน้อยวันแรกแย้ม ทำเอาสาวหมวยหน้าแดงก่ำท่าทางขวยเขิน ชัยรู้ดีว่าอาหมวยชอบแอบมองเาทุกครั้งที่มาที่นี่ แต่เธอยังเด็กเกินไปที่จะคิดเป็นอย่างอื่น "หมวยขอนั่งด้วยได้มั้ยคะ" เธอถามด้วยท่าทางเอียงอาย "พี่กำลังจะไปธุระพอดี นั่นไงรถมารับแล้ว" ชัยชี้ไปทางรถของจ่าแช่มที่กำลังขับเข้ามา อาหมวยทำหน้าเซ็งอย่างเห็นได้ชัด "พี่ไมู่่ห้ามทุกคนออกไปไหนนะ ไอ้พวกนั้นัู่แถวๆนี้หลายคน กำลังาหาตัวหมวยและพ่อแม่หมวยู่ ถ้าโดนัจับไปครั้งนี้คงไม่มีใครรอดกลับมาแน่" ชัยแกล้งพูดให้กลัวแล้วก็ได้ผลอาหมวยรีบเดินเข้าบ้านทันที ชัยเดินไปขึ้นรถของจ่าแช่มแล้วบอกให้ไปที่บ้านอีกหลังในสวน ชัยเล่าเรื่องของจ่าสินาข้อมูลที่ได้จากขุนและผู้กองเดชา "ัต้องย้ายเข้ากองบัญชาการแน่ๆครับหมวด" จ่าแช่มบอก "ผมก็คิดแบบนั้นครับอาจ่า ยังไงอาจ่าช่วยสอดแนมให้ทีว่ามาเป็นลูกน้องของใครในนั้น" จ่าแช่มรับปากว่าจะสืบให้ได้ข้อมูลอย่างชัดเจน อดีตสายสืบนครบาลอย่างจ่าแช่มเคยมีผานมากมาย เรื่องแค่นี้คงไม่ยากสำหรับเาแม้จะู่ใกล้วัยเกษียณก็า
บรรดาลิ่วล้อของนายอำนวยสีหน้าไม่สู้ดี เพราะกำลังถูกเจ้านายด่ากราดแบบไม่ไว้หน้าใคร "พวกมึงัโง่ๆๆ ไม่ทันเกมไอ้พวกนั้นสักอย่าง แม้แต่ของที่ไอ้บรรจงเอาไปซ่อนก็ยังไม่รู้ว่าู่ที่ไหน แต่เรื่องคุยโวโอ้อวดนี่เก่งกันจริงๆ..ถุย" นายอำนวยโมโหหน้าดำหน้าแดงด่ากราดหมดทุกคน "จ่าสินไหนมึงคุยนักคุยหนา ว่าฝีมือการวางระเบิดของมึงไม่เคยพลาด" จ่าสินก้มหน้ายอมรับเพราะระเบิดที่วางไว้ไม่สัมฤทธิ์ผล "กูอยากรู้นักว่าัเป็นใครที่ช่วยนังจุ๋ม ใช่ไอ้หมวดนั่นหรือเปล่าวะ" เป็นคำถามที่ไม่เจาะจงใครก็ตอบได้ถ้ารู้ "ัไม่ใช่ไอ้หมวดนั่นหรอกครับนาย ตอนที่รถออกไปจากคาร์แคร์ไอ้หมวดคนนั้นัยังู่ที่กองบังคับการ ักำลังยื่นหนังสือลาออกอยุ่ครับ" ชาติ มหาชัย ลูกน้องคนสนิทของนายอำนวยอีกคนตอบขณะเดินเข้ามาพอดี "แล้วัเป็นใครกันวะ" นายอำนวยอารมณ์พลุกพล่านถามทุกคนในนั้น "เท่าที่รู้มาัเคยไปสมัครเล่นดนตรีที่ร้านนายบรรจง แต่ัก็ไม่ได้ไปเล่นดนตรีให้เพราะมัวนอนกอดนอนกกนังจุ๋มู่" จ่าสินก้มหน้าไม่พูดอะไรเหมือนเดิม ในใจก็คิดว่าน่าจะเป็นขุนเพื่อนชัย อยากจะบอกออกไปแต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากบอก ขืนบอกไปไอ้คนทีู่่ใกล้ชิดก็เอาความดีความชอบไปกินกันหมด จึงนั่งก้มหน้าู่เฉยๆไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว
อิ๋วพยายามประคองรินลุกขึ้นนั่งพิงผนังห้อง โดยใช้หมอนหนุนหลังพอให้นั่งได้ถนัด "มีบุหรี่มั้ยครับ" อิ๋วก็เดินไปิบุหรี่ที่ขุนซื้อเตรียมไว้มาให้ รินนั่งสูบบุหรี่เข้าปอดอย่างช้าๆจนหมดมวน อิ๋วก็เดินไปต้มโจ๊กร้อนๆมาให้ รินนั่งกินโจ๊กอย่างเชื่องช้าเจ็บทั้งหน้าและท้อง กินเสร็จก็ดึงสายน้ำเกลือออกอิ๋วพยายามห้ามแต่ไม่เป็นผล รินขอเสื้อและกางเกงอิ๋วิของขุนมาให้เพราะรูปร่างพอๆกัน ใส่เสื้อผ้าอย่างทุลักทุเลจนเสร็จได้ รินขอให้อิ๋วไปซื้อสมุดปากกาและซองจดหมายให้ เธอก็ไปซื้อมาให้าที่ขออย่างครบถ้วน รินนั่งเขียนอะไรสักพักก็พับใส่ซองผนึกแล้วเซ็นชื่อทับตรงรอยปิดปากซอง "ผมฝากให้ขุนด้วย หวังว่าคุณจะให้ถึงมือัและไม่เปิดอ่านก่อน" อิ๋วยื่นมือไปรับอย่างงงๆ "คุณจะไปไหนคะ หมอสั่งไว้ให้คุณนอนพักผ่อน จนกว่าน้ำเกลือหมดทุกกระปุกที่หมอเตรียมไว้ให้"เธอทำได้เพียงพูดห้ามแต่ก็ไม่สามารถห้ามได้ รินเดินไปที่ประตูช้าๆอิ๋วรีบเอาเงินที่มีู่ยื่นให้ "ไม่มีเงินไปไหนไม่ได้หรอกค่ะ อิ๋วพอมีู่แบ่งไปใช้ก่อนนะคะ" รินก็รับเงินที่อิ๋วให้มาใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเดินออกไปจากบ้านเช่าอิ๋วยืนมองาหลังจนลับตา
ขุนกลับมาถึงบ้านเช่ามองไปที่เตียงคนเจ็บไม่เห็นริน อิ๋วก็ยื่นจดหมายที่รินฝากไว้ให้ เาเปิดอ่านข้อความในจดหมาย กูเคยทำงานให้หน่วยงานหนึ่งถ้าสำเร็จ ก็กลับไปทำงานาเดิมได้แต่ถ้าไม่สำเร็จก็เป็นผู้สาบสูญ กูจะบอกมึงว่าตอนนั้นกูทำงานสำเร็จ แต่กูก็ต้องกลายเป็นผู้สาบสูญ และคนที่สั่งให้กูทำงานตอนนี้ัก็ยิ่งใหญ่จนยากที่จะล้มได้ มึงจะเป็นใครมาจากไหนยังไงกูไม่รู้แต่กูแค่ดูออก ที่เหลือแล้วแต่มึงจะคิดเอาเองให้รอบคอบ ว่าแม่พิมพ์แบงก์ที่มึงเจอมึงควรจะเก็บไว้ก่อนโดยไม่บอกใคร หรือมึงจะแจ้งให้ใครต่อใครทราบมึงต้องคิดเองเอง จริงๆแล้วกูไม่ได้ชื่อ ริน เผาทิ้งเมื่ออ่านจบ" ขุนอ่านจบก็เผาทิ้งาคำบอกในจดหมาย "เาเขียนว่ายังไงบ้างคะ เาจะไปอยุ่ที่ไหน" อิ๋วอยากรู้จึงถามออกไป "ัยังไม่บอกว่าจะไปไหน แต่เรื่องแม่พิมพ์แบงก์ที่ผมได้มาคุณอย่าได้บอกใครนะครับ ัจะเกิดอันตรายกับทุกคนรวมทั้งคุณด้วย" เธอพยักหน้ารับทราบ ขุนเปลี่ยนแผนใหม่พาอิ๋วไปฝากไว้กับป้าแก้วน้องสาวหลวงตาแก่นที่บ้านนานครนายก ขากลับขุนแวะไปหาเพื่อนที่เคยเรียนมัธยมด้วยกันแถววัดทองหลาง ไม่เจอเพื่อนก็แวะนั่งกินน้ำอัดลมร้านค้าข้างทาง นั่งกินน้ำู่หน้าร้านคิดอะไรไปเพลินก็มีรถมาจอดที่หน้าร้าน มีชายอายุเกือบๆห้าสิบเดินจากรถมาที่ร้านค้า "แม่ค้าซื้อเบียร์สองขวด" เสียงชายคนนั้นดังกังวานจนขุนต้องหันไปมอง เามองแล้วมองอีกดูคุ้นหน้าว่าเหมือนเคยเจอที่ไหน นั่งนึกู่นานสองนานจนชายคนนั้นขับรถออกไปจากร้าน ใช่แล้ว .. คนนี้เองที่ไล่ยิงเรากับหลวงตาตอนนั้น พอนึกออกแล้วก้รีบขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์ขับาไปทันที เาบิดจนสุดไม่นานก็าทัน เาชะลอรถให้ช้าไม่ยอมแซงขึ้นไป ขับาไปเรื่อยๆจนกระทั่งรถคันนั้นตบไฟเลี้ยวขวาเข้าซอย สักพักก็เลี้ยวซ้ายเข้าไปจอดที่หน้าบ้านชั้นเดียวสภาพเก่าพอสมควร ขุนขับเลยไปเลี้ยวเข้าป่าละเมาะจอดแล้ว เอาต้นหญ้าสุมไว้แค่พอพรางตาคนได้ ซ่อนรถไว้แล้วเาก็เดินย้อนกลับไปทางบ้านหลังนั้น เาซุ่มมองู่นานจนฟ้าเริ่มมืดไปเรื่อยๆ ก่อนที่ฟ้าจะมืดมิดเด็กวัยรุ่นอายุประมาณสิบแปด เดินออกจากบ้านแล้วขับรถคันนั้นออกไป ขุนจึงลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปที่บ้านหลังนั้นอย่างรวดเร็ว เาเดินไปยืนตรงประตูหลังบ้านที่ค่อนข้างมืดมากแล้ว เาไ้ิเสียงคนอาบน้ำในห้องน้ำ ซ่า ๆ ขุนเดินเข้าไปในบ้านที่โล่งไม่มีห้องนอนมีแต่ห้องน้ำ เานั่งรอคนในห้องน้ำจนอาบน้ำเสร็จ แกร๊กเสียงกลอนดังขุนรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงที่ห้องน้ำ ชายคนนั้นเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ อึ้ก หมัดขวาฮุคเข้าลิ้นปี่เต็มแรง คนที่โดนไม่ทันได้ตั้งตัวเกร็งท้องก็ตัวงอด้วยความจุก ขุนเข้าล็อคคอเอาลากชายคนนั้นออกหลังบ้านไปที่ต้นหูกวาง ซึ่งห่างจากตัวบ้านประมาหกถึงเจ็ดสิบเมตร "คุณเป็นใครทำผมทำไม"ชายคนนั้นถามด้วยเสียงลนลาน "พี่ชาย ยังจำเรื่องเมื่อสิบแปดปีก่อนได้ไหม ที่พวกพี่ไล่นยิงคนในป่าแถวท่าขี้เหล็กเชียงราย" ขุนชักมีดออกมา "ยิงสองผัวเมียกลางป่าตายแล้วก็ไล่ยิงเสือแก่นด้วย จำได้หรือไม่ถ้าตอบาความจริงก็รอด" ชายคนนั้นหน้าซีดกลืนน้ำลาย "ผมไม่ได้ฆ่าพี่แก่นสองผัวเมียนั่นด้วย ผมไม่ได้ฆ่าและไม่ได้ยิงปืนเลยสักนัด"ตอบด้วยน้ำเสียงที่ลนลานอย่างที่สุด "แสดงว่าพี่ชายเบื่อโลกนี้แล้ว ที่ตอบแบบนี้" เสียงแข็งๆของเาทำให้ชายคนนั้นหนาวไปทั้งร่าง "วันนั้นไปกันห้าคนคือผม คุณอำนาจ คุณอำนวย ไอ้แป และชะแวคนพื้นที่ที่นั่น ในนั้นไม่มีใครยิงปืนเลยในตอนแรก มีนายอำนวยคนเดียวที่ยิงสองผัวเมียกลางป่า เายังหันมาด่าพวกผมที่ไม่ช่วยเายิง ชะแวบอกห้ามยิงคนในพื้นที่ก็โดนคุณอำนวยยิงตายวันนั้น คุณอำนาจก็เลยตำหนิคุณอำนวยแล้วเดินออกจากป่านั้นไปก่อน คุณอำนวยสั่งให้ผมกับไอ้แปาไปยิงพี่แก่น แต่พี่แก่นหลบู่ในพุ่มไม้ใกล้ๆบ้านผมก็เห็นเลยไปยืนบังไว้ คุณอำนวยก็สั่งให้ไอ้แปแกะรอยาพี่แก่น ไอ้แปก็เลยพาเดินไปทางอื่นให้พ้นที่พี่แก่นซ่อนู่ ซึ่งไอ้แปก็รู้ว่าพี่แก่นซ่อนู่ตรงไหนเหมือนกัน เดินหากันจนทั่วก็หาไม่เจอก็เดินกลับมาทางเดิม เห็นกองไฟที่จุดเผาสองผัวเมียนั่นแต่ไม่เห็นมอเตอร์ไซค์แล้ว ทำให้คุณอำนวยโมโหมาก พอรู้ว่าพี่แก่นหนีไปแล้วก็พากันกลับไปพักที่ปางไม้เพื่อนคุณอำนาจ คุณอำนวยจะยิงผมทิ้งหาว่าผมหักหลัง แต่คุณอำนาจห้ามไว้เาก็เลยยิงขาอ่อนผม ส่วนไอ้แปโดนจับมัดเหยียดยาวแล้วเอารถแทรคเตอร์ ขับเหยียบจนัต้องตัดขาทิ้งทั้งสองข้าง โทษฐานพาเดินผิดทาง" ขุนมองหน้าชายคนนั้นแล้วบอกว่า "โอเค พี่ชายไปเถอะเดี๋ยวถ้าผมสืบรู้ว่าโกหก พี่ชายคงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร" ชายคนนั้นส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่ได้โกหก "ลองไปถามไอ้แปดูได้ครับ ัพักู่หลังอำเภอบ้านนา ถามชาวบ้านแถวนั้นเารู้จักัเกือบทุกคน" ขุนเดินจากไปทันทีแล้วมุ่งหน้าไปหลังอำเภอบ้านนา เจอนายแปแล้วก็ทำการสอบถามเรื่องราวทั้งหมด ใจความเดียวกันกับชายคนนั้นไม่ผิดเพี้ยน เาก็ขับรถกลับไปที่บ้านริมคลองออเงิน
จ่าสินเดินเข้าไปในห้องของ พ.ต.ต.ไชยยันต์ สารวัตรประจำกองบัญชาการ ตำรวจตระเวณชายแดนที่จ่าแช่มย้ายมาู่ที่นี่ด้วย จ่าสินหายเข้าไปในห้องพักใหญ่ๆก็ออกมาแล้วขับรถออกไปทันที จ่าแช่มย้ายเข้ามาู่ที่นี่สองเดือนแล้วเพิ่งเห็นจ่าสินสองครั้ง ไม่เคยแต่งเครื่องแบบและไม่ต้องเข้ามาบ่อยๆ แสดงว่าต้องเป็นเด็กของนายตำรวจคนใดคนหนึ่ง ถ้าเป็นเด็กของสารวัตรคงจะไม่มีอภิสิทธิ์ขนาดนี้ คนทีู่่ข้างหลังของจ่าสินต้องระดับนายพลแน่ๆ "นั่งคิดอะไรู่ครับจ่า" หมู่เลิศถามด้วยความคุ้นเคยและอยากรู้ "กำลังอิจฉาคนู่ล่ะสิหมู่" จ่าแช่มตอบอย่างคนคุ้นเคยเหมือนกัน "จ่าคิดอิจฉาใครู่หรือครับ" หมู่เลิศถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น "เราย้ายมาทำงานแทบตาย แต่บางคนย้ายมาเหมือนกัน ขับรถร่อนไปร่อนมาสบายใจ" จ่าแช่มพูดอย่างมีเชิงให้คนถามพูดต่อ "ถ้าจ่าหมายถึงจ่าสินละก็อย่าไปคิดมากเลยวาสนาเาดี ที่สารวัตรไชยยันต์ขอตัวเามาเป็นลูกน้อง" จ่าแช่มไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลยกับคำว่าวาสนาดี ที่ได้ย้ายมาเป็นลูกน้องสารวัตรแล้วทำอะไรก็ได้ "อ้าวแล้วพวกนายๆเาไม่ว่าเหรอ ที่จ่าสินแทบไม่ได้ทำอะไรเลย" จ่าแช่มงงหนักจะว่ามาู่เพื่อสืบคงไม่ใช่ เพราะสืบนครบาลก็มีู่แล้ว "จ่าอย่าเสียงดังไปสารวัตรเส้นบิ๊กกว่าใครในนี้ เพราะเาเป็นเด็กของอดีตรัฐมนตรีคนหนึ่ง ดูสิอายุยังไม่เท่าไหร่ก็เลื่อนมาเป็น พ.ต.ต.แล้ว เพื่อนๆร่วนเดียวกับเามีผานโดดเด่นมากมาย ยังเป็นได้แค่ ร.ต.อ. เท่านั้นเอง ที่ไ้ิมาแว่วๆว่าจะเลื่อนขั้นเป็น พ.ต.ท.เร็วๆนี้แหละ" คำบอกเล่าเพียงเท่านี้ก็พอที่จะให้จ่าแช่มาสืบต่อได้อีก จ่าแช่มนั่งคิดู่พักหนึ่งก็เดินเข้าห้องน้ำ แช็ทบอกกับชัยกับข่าวใหม่ที่เพิ่งได้มา
ชัยได้รับแจ้งจากจ่าแช่มล่าสุดว่าจ่าสินกำลังจะเดินทางไปเชียงราย เาจึงโทรหาขุนบอกเรื่องจ่าสินและชวนไปเชียงรายด้วยกัน ขุนก็กำลังาจ่าสินเรื่องวางระเบิดู่แล้วก็รับปากทันที ครั้งนี้ทั้งสองคนขับบิ๊กไบค์ไปกันเองเพื่อนความสะดวกและรวดเร็ว ก่อนไปชัยได้บอกกับจ่าแช่มให้ติดาสารวัตรไชยยันต์ต่อไป ขุนกับชัยก็ขับบิ๊กไบค์แข่งกันไปจนถึงบ้านที่พงศ์พักู่กับลูกเมีย "คุณอาเพิ่งโทรมาว่ะขุน ว่าจะมีกลุ่มลำเลียงของเข้ามาอีกล็อตใหญ่" ชัยบอกกับขุนหลังจากที่วางหูจากผู้การภาค6 ขุนก็เลยชวนวางแผนเพื่อจะจัดการทั้งพวกลำเลียง และแค้มปฺผลิตยาาที่พงศ์สืบมาได้ โดยชัยจะไปขอความร่วมมือจากทหารชุดที่ชัยคุ้นเคยด้วย จัดการกับพวกที่ลำเลียงของข้ามมา ขุนไปกับผู้กองเดชาช่วยกันถล่มแคมป์ผลิตยา พงศ์มีหน้าที่นำทางไปแค้มป์ผลิตยา แล้วกลับไปจัดการกับกำนันโนชย์ทีกำลังนอนกบดานบ้านเมียน้อย "งานหินทั้งสองด้านเลยครับพี่หมวดทั้งสองหมวด" พงศ์นึกภาพดูแล้วจึงพูดออกมา "แกก็อย่าประมาทนะพงศ์ ยังมีลูกเมียคอยู่" ชัยบอกด้วยความเป็นห่วง "ผมรู้ว่าไอ้เลี๊ยบ เวียงพิง ัมาคุมการผลิตยาที่แคมป์ไอ้นี่ตัวแสบเลยนะครับหมวด ส่วนทางพวกลำเลียงเมื่อครั้งก่อนไอ้ส่างโต่งัคุมมา ถ้าครั้งนี้ัคุมมาอีกก็ต้องระวังให้ดีครับ เพราะไอ้ส่าวโต่งับ้าระห่ำหนักมาก" พงศ์บอกคร่าวๆาที่รู้มาพอประมาณ "ช่างัเถอะถ้าระห่ำมากนักก็คงจะไม่มีการจับเป็นแล้วหล่ะ" ชัยพูดออกไปอย่างไม่สะทกสะท้านอะไร หลังจากที่พงศ์โดนจับได้ครั้งนั้น ก็ทำงานช่วยชัยอย่างลับๆมาโดยตลอดค่าใช้จ่ายชัยก็ส่งให้ไม่ขาดมือ ทำให้พงศ์รู้สึกมีความสุขมากกว่าการส่งยาเหมือนที่เคยทำ ถึงแม้จะได้เงินน้อยกว่าแต่ไดู้่กับลูกเมียทุกวัน
สำรับอาหารเช้าแม้เป็นอาหารที่ขุนกับชัยไม่คุ้นเคยเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับสองหมวดต่างสังกัด "กินเสร็จแล้วก็ต้องเดินทางเลยเดี๋ยวไม่ทันการณ์" ชัยบอกกับขุนที่กำลังนั่งกินข้าวู่ "เออ ส่วนกูกับไอ้พงศ์จะออกไปช่วงบ่ายๆาที่นัดไว้กับผู้กองเดชา มึงก็ระวังตัวดีๆอย่าประมาทก็แล้วกัน" ขุนตอบแล้วกินข้าวต่อ "มึงสองคนก็เหมือนกัน ห้ามประมาทเด็ดขาด" ชัยกำชับเพื่อน พอกินข้าวเสร็จชัยก็เดินทางไปยังจุดนัดหมายกับผู้กองทหารราบทันที ขุนนั่งวางแผนเพิ่มเติมกับพงศ์เพื่อความไม่ประมาท "นี่ปืนที่กูยึดไปจากไอ้ศักดิ์ตอนนี้ มึงเอาไว้ใช้เหอะ" ขุนยื่นปืนขนาด 9มม.ส่งให้ พงศ์รับปืนมาพลิซ้ายพลิกขวาดู "เหมาะมือมากเลยครับหมวด" ได้ปืนกระบอกใหม่พงศ์ก็ชักปืนที่เอวส่งให้เมีย "เมียมึงใช้เป็นหรือวะ" ขุนถาม "เป็นครับหมวด ตั้งแต่กลับมาู่ด้วยกันทุกวัน ผมก็สอนให้ยิงตลอดแม่นกว่าผมเสียด้วยซ้ำไป" ขุนพยักหน้าพงศ์ก็หันหน้าบอกให้เมียพาลูกไปหลบในหลุม ที่ทำไว้ให้ซ่อนตัวเวลาพงศ์ออกไปสืบข่าว เธอิน้ำและขนมพาลูกเดินไปที่หลุมหลบภัย แล้วเธอก็ออกมาเอาข้าวและกับถือไปอีกรอบ เผื่อหิวแล้วผัวกลับมาช้าจะได้ไม่ต้องเสี่ยงเดินออกมา เธอคลานมาทางปากหลุมจะดึงกิ่งไม้ที่ทำไว้ปิดปากหลุม แต่ต้องหดมือกลับอย่างเร็วเมื่อไ้ิเสียงคนเดินผ่านไปทางบ้านของเธอ เสียงเ้าย่ำใบไม้แ้กรอบแกรบหลายคนเดินากันไป เธอเอามือปิดปากลูกชายห้ามส่งเสียง
มัจจุราจกำลังคืบคลานเข้ามาขุนกับพงศ์เอนตัวนอนเอาแรง เพราะอีกหลายชั่วโมงจึงจะออกเดินทาง กำลังเคลิ้มๆู่นั้นขุนไ้ิเสียงเ้าย่ำใบไม้แ้ทีละ้าช้าๆ ัผิดปกติเาหรี่าองิัหันไปิปืน "มึงอย่าเชียวนะโว้ย ไม่เช่นนั้นหัวมึงจะทะลุโดยไม่รู็ว่าโดนใครยิง" พงศ์ได้ยิงเสียงก็เด้งตัวลุกขึ้น โครม เสียงของล้มส่วนพงศก็เซหงายท้องไปด้วยแรงถีบ พงศ์หันกลับมามองคนที่ถีบัอย่างเต็มตา "ไอ้ศักดิ์" พอสิ้นเสียงพงศ์ เปรี้ยงงง ลูกปืน .38 ก็เฉียดหูไปนิดเดียว "ว่าไงเพื่อน มึงทำกับกูได้เยี่ยมยอดมากเลยนะไอ้สัตว์ มึงก็รู็ดีไม่ใช่หรือวะ ใครหักหลังกู ัไม่เคยรอดได้สักคน" ไอ้ศักดิ์เอาตีนเหยียบหน้าพงศ์ที่นอนหงายู่ "มึงออกจากคุกมาได้ยังไง" พงศ์พยายามคุยเพื่อถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด ความหวังของัู่ที่ขุนคนเดียวแล้วตอนนี้ "ใครบอกมึงว่ากูติดคุก ไปยังไม่ทันถึงตัวจังหวัดเาก็ปล่อยกูข้างทาง เดี๋ยวจัดการมึงสองคนเสร็จแล้ว กูมีโบนัสให้เมียมึงด้วยว่ะ มึงไม่ต้องเป็นห่วงนะโว้ย กูรับรองว่าเมียมึงจะได้รับความสุขจากพวกกูทุกคน ขึ้นสวรรค์ทั้งวันทั้งคืนแล้วค่อยส่งไปหามึงในนรก ฮ่าๆๆๆ" ัพูดยั่วแบบยียวนหัวเราะแบบกวนส้น-ีนอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ "มึงก็หักหลังนายมึงเหมือนกันไม่ใช่เรอะ" ขุนถามเบี่ยงเบนความสนใจของั "คนอย่างกูไม่เคยหักหลังเจ้านายโว้ย" ไอ้ศักดิ์ตวาดเสียงดังแล้วชี้หน้าขุน "มึงอีกตัวไอ้สัตว์ ขู่กูได้ขู่กูดี วันนี้แหละมึงจะรู้ซึ้งถึงความหวาดผวาจากกูบ้าง"ขุนยิ้มที่มุมปากแบบยียวนกวนบาทาไม่แพ้กัน "มึงมีปัญญาเหรอ มึงอาจไม่ได้หักหลังเจ้านายมึง แต่มึงใช้วิธีการใส่ร้ายพี่ชายของเจ้านายมึงนี่ สุดยอดว่ะ" ขุนพูดกระแซะทำให้ัแยกเขี้ยวใส่ "มึงไม่ต้องเสือกมาอำกู วิธีการเก่าๆแบบนี้กูรู้ทันแล้ว มึงไม่มีทางรู้จักเจ้านายกูได้หรอก" ัสบถออกมาแต่ขุนยิ้มเยาะตอบ "นั่นัก็แล้วแต่ว่ามึงจะเชื่อหรือไม่ แต่คุณอำนวยเากระซิบบอกกูมาว่า ลูกกระจ๊อกอย่างมึงทำงานพลาดแล้วพลาดอีก เก็บไว้ไม่ได้" คำพูดของขุนทำให้ัหน้าเปลี่ยนสีไปเมื่อไ้ิชื่อของเจ้านายั พงศ์เห็นหน้าัชัดกว่าใครว่าักำลังใจเสีย "ใช่ มึงไม่มีทางรอดหรอกไอ้ศักดิ์" เหมือนโดนยั่วโมโหัมองหน้าพงศ์ด้วยความโกรธ ัหันปากกระบอกปืนจ่อไปทางหัวของพงศ์ "งั้นมึงไปรอกูก่อนก็แล้วกัน" พูดจบัง้างนกปืนขึ้น กริ๊ก ..เปรี้ยงงง..!!?
โปรดติดาตอนต่อไป ตอนที่ 11
.
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??