เรื่อง สองหื่นนักล่าฟาดเรียบเจ้าฮาเร็ม18+

ตอนที่ 16 เสียท่าเสือสมิง​

​กฤษณพันธ์นั่งทานกาแฟ​ในห้องรับรองรีสอร์ท

ที่พนักงาน​มาเสิร์ฟหลังจากเรื่องวุ่นวายเมื่อคืน

เขานอนเต็มอิ่มและตื่นแต่เช้า​​

"กฤษณะค่ะ!!!"

เสียงเรียกของพัดชาดังมาไกลๆ​พร้อมกับชายสองคน

เดินตามหลังเธอมาด้วย!นี่เขาคิดว่าเขาตื่นแต่เช้าแล้ว

แต่ยังช้ากว่าพัดชาอีกเธอออกไปไหนแต่เช้า!​

เธอเตรียมพร้อมใส่ชุดเดินป่าทะมัดทะแมง​

"ทานกาแฟครับพัดชา​!!"

ชายหนุ่มเอ่ยปากชวน​

"ขอบคุณคะพัดทานตั้งแต่เช้าแล้ว!!!"

พัดชา​​นั่งลง๜้า๲ๆกฤษณะ​

"พัดชาติดต่อพรานพื้นเมืองมาเพื่อนำทางเราเข้าไปที่ป่าพญาโขมดค่ะ!

พัดชา​ได้สืบทราบมาว่าที่นั่นมีต้นไม้โบราณ

และเครือเขาหลงอายุพันปีอยู่ที่นั่นด้วยค่ะ!

แต่ไม่ค่อยมีใครเข้าไปนนักเพราะเขากลัวป่าอาถรรพ์ที่เรียกว่าปากโขมด"​

"พรานสดเล่าให้ดอกเตอร์​กฤษณพันธ์ฟังซิว่าข้างในป่าเป็นยังไงบ้าง​"

"คือมันเป็นอย่างนี้ครับเจ้านายเมื่อประมาณซักเจ็ดแปดวัน

ที่แล้วผมได้ถูกว่าจ้างเข้าไปในป่ากับกลุ่มอดีตทหารคนหนึ่งครับ

และผมไม่รู้นะครับว่าเขาเข้าไปหาอะไรกันผมไปส่งที่ชายป่าพญาโขมด

แล้วก็กลับเพราะว่าผมถูกผีโป่งค่างเล่นงานกับเพื่อน

จึงไม่กล้าเข้าไปต่อหัวหน้าผมพราน​สินพากลุ่มผู้ว่าจ้าง

เดินต่อไป​ตอนนี้ก็เจ็ดวันแล้วกลุ่มนั้นยังไม่ออกมาเลยครับ​"

"แล้วพราน​สดจะพาผมเข้าไปได้ไหม"

กฤษณพันธ์ถาม​

"ได้ครับแต่ผมจะพาไปส่งแค่ชายป่าพญาโขมด​เท่านั้นนะครับ

ซึ่งมันเป็นรอยต่อระหว่างฝาขวดน้ำมันที่ลึกพอสมควรครับ​"

ณัชชาลูกขึ้นยืน​

"กฤษณะคะเดี๋ยวพัดชาจะไปบอกทีมเราให้เตรียมตัว

ทานอาหารเสร็จเราจะได้เดินทางกัน

เพราะพราน​เตรียมเสบียงอาหารมาพร้อมแล้วค่ะ​"

ชายหนุ่มรับคำ​

"ครับเดี๋ยวผมไปหยิบกระเป๋าเครื่องใช้สัมภาระ

ที่เตรียมมาแล้วเราจะขึ้นรถเข้าไปในป่ากันเลย"

​รถของกฤษณะพันธุ์มุ่งตรง​เข้าไปทางน้ำตกปากรอง

ขึ้นไปผ่านหมู่บ้านน้ำคับน้ำจวงเข้าเขื่อนเขตป่าดงดิบ

ที่เริ่มจากป่าขวดน้ำมันทุกคนต้องจอดรถทิ้งไว้ที่นั่น

แล้วเดินทางต่อไปในเขตปากขวดน้ำมัน

​ลัดเลาะริมธารน้ำขึ้นตรงสู่ยอดเขาเขต​ป่าพญาโขมด

​เกือบจะพ้นป่าขวดน้ำมันฝนฟ้าก็เริ่มตกอย่างหนัก

เป็นเหมือนเดิมกับพรานสดมาครั้งที่แล้วก็มีลักษณะเป็นแบบนี้

คือเลยเขตปากขวดน้ำมัน​เมื่อไหร่ฟ้าก็มีเมฆจะตั้งเขา

และฝนตกแฉะแฉะ​อยู่ตลอดเวลา​ยังไม่พ้นชายป่าโขมด

​ทุกคนก็เหนื่อยล้าเดินเชื่องช้าลง​

"เราก็คงจะต้องตั้งเต็นท์พักกันแถวนี้นะครับ"

กฤษณพันธ์ก็สั่งให้นายพรานและลูกหาบ

ประมาณเจ็ดแปดคนรวมกับพรรคพวกของตนก็เป็น

สิบสามคนจะตั้งเต็นท์พักแรมที่ชายป่าโล่ง​โล่ง​แห่งนี้​

"ฝนตกอย่างนี้เราไม่สามารถต่อไปได้เราจะทำยังไงดีคะกฤษณะ​"

หลังจากทุกคนวางสัมภาระพร้อมที่จะตั้งเต็นท์พักแรม

แล้ว​กฤษณพันธ์ก็เดินป่ามานับครั้งไม่ถ้วนหลายที่หลายแห่ง

ในโลกเพื่อหาพืชพันธุ์โบราณต่างๆแต่เขาไม่เคยเจอ

กับสถานการณ์เช่นนี้เลย

"เข้ามาในเขตป่าแล้วฝนตกไม่หยุด​นายพรานสด

มีที่ไหนจะให้พวกเราพักได้บ้างแถวนี้​"

กฤษณะพันธ์ถามนายพรานสด​

"​มีทางเดียวครับนายสถานการณ์แบบนี้

เราจะต้องขัดห้างส่องสัตว์​ขึ้นบนต้นไม้

เพราะมันอันตรายมากๆถ้าไม่มีไฟ

พวกสัตว์ร้ายมันจะเข้าโจมตีเรากลางคืน

เราไม่สามารถป้องกัน"

ชายหนุ่มหันมาถาม

"หมวดฮันนี่คิดยังไง"

เขาหันไปถามเพื่อนร่วมทาง​ของเขา

"เห็นดีด้วยเราขัดห้างไว้ที่สูงย่อมปลอดภัยกว่าบนดิน

ที่ไม่มีกองไฟ​รู้สึกแถวนี้มันยังไงแปลกๆ"

ลูกครึ่งไทยอเมริกันรำพึงขึ้น

"​ฮันนี่!แสง!หนาวมากเลยวันนี้"

หมวดฮันนี่​มองหน้าแสงระวี​

"เราบอกเธอแล้วว่าไม่ให้มาไม่ให้มาก็ไม่เชื่อ​"

พัดชาบอกเพื่อนรัก​

"ก็เค้านึกว่าตัวเองจะมาหาพืชพรรณไม้ในป่าประเทศไทย

มันจะมีอะไรก็อยากมาเที่ยวพักผ่อนสมองบ้างจะรู้ไหมเนี่ย

ว่าป่าที่นี่ฝนมันจะตกแบบไม่ลืมหูลืมตาเลย

แปลกมากๆตอนเข้ามาก็ฟ้าโปร่งทำไมมาถึงที่นี่

แล้วมันช่างมืดครึ้ม​ฝนตกไม่หยุดดูข้างหน้า

เหมือนฟ้าแลบฟ้าร้องอีกต่างหาก"

​

แสงระวีบ่นนิดนิดลูกหาบเลือกต้นไม้

ที่อยู่ใกล้กันห้าหกต้นแล้วตัดต้นไผ่เป็นลำๆ

ขึ้นขัดห้างบนไม้ในบริเวณนั้น​กว่าจะเสร็จ

ก็ใช้เวลาเกือบมืดแปลกมาก​พอเริ่มมืดฝนก็หยุดตก

แต่ข้างล่างแฉะไปด้วยน้ำ​ในลำธารใกล้ๆ

ห้างที่ถูกสร้างบนต้นไม้ก็ไหลแรงเสียงดังซู่ซู่​

ทุกคนกินอาหารกระป๋องแล้วก็ขึ้นพักผ่อน

บนห้างส่องสัตว์ถ้าพวกเขาสังเกตดีๆ

พวกเขาจะรู้ได้ทันทีว่าข้างหลังห้างที่บังเอิญสร้างขึ้นนั้น

มันเป็นดินโป่งอีกนิดก็เป็นลำธารที่ไหล​กระโชกแรง​

หมวดฮันนี่ได้วางเวรยามโดยให้นายพรานและลูกหาบนั่งเฝ้า

แสงระวีและพัดชาได้ซุกกายนอนในใต้ถุงนอน​

สำหรับเดินป่าหลับอย่างสบายอยู่ใต้หลังคา

ที่พวกลูกหาบทำแบบหยาบหยาบ​แต่มันสามารถกันฝนได้

​พวกเขาตอกทอยเป็นบันไดขึ้นไปข้างบน

จึงไม่กลัวสัตว์ร้ายปีนขึ้นมาหาเค้าได้

กฤษณพันธ์ตื่นขึ้นมากลางดึกถึงเวลาที่เขา

จะต้องนั่งเฝ้ากับหมวดซันนี่​มันเงียบวังเวง

เสียงสิงสาราสัตว์เงียบกริบทำให้เค้ารู้สึก

แปลกใจเป็นอย่างมากมันผิดธรรมชาติ

"ช่วยด้วย!!!!ช่วยฉันด้วย!!!!ลูกฉันจะตกน้ำตายแล้ววววว..ช่วยฉันด้วย!!!!​"

ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น​ข้างลำธาร

เขาตกใจอย่างมากเรียกพรานสดขึ้นมา​ทุกคนตกใจตื่น

มองไปยังต้นเสียง​หมวด​ฮันนี่​ใช้ไฟฉายส่องตามเสียงข้างลำธาร​

เห็นน้ำป่าไหลหลากท่วมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

น้ำท่วมกินเป็นวงกว้างจนเกือบจะมาถึงต้นไม้ใหญ่

ที่พวกเขาขัดห้างส่องสัตว์สิ่งที่ทุกคนเห็นทำให้ตกตะลึง

มีผู้หญิงชาวบ้านหน้าตาดีคนหนึ่งมือขวาจับกิ่งไม้​

มือซ้ายชูแขนลูกขึ้นเหนือศีรษะไม่ให้ถูกน้ำท่วม​

กฤษณพันธ์​เห็นอย่างนั้นเขารีบขยับตัวจะลงไปช่วยผู้หญิง

ที่ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างน่าเวทนา

"ไม่ได้ครับนายมันเป็นเสือสมิง!!!!?"

เสียงนายพรานสดร้องขึ้นด้วยความตกใจ​​ทุกคนชะงัก

รวมทั้งกฤษณพันธ์ที่เตรียมตัวจะลงไปช่วยแม่และเด็ก

ฮันนี่​ก็ขยับที่จะตามไปพัดชาหยิบ​แมลงภูคำ

ของศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวออกมา​

"พัดชาจะส่งมาลงไปมัน​ดูว่าเจ้าตัวที่อยู่ข้างล่าง

เป็นคนหรือเป็นเสือสมิงกันแน่​!!!"

กฤษณพันธ์ร้องขึ้นว่า

"ไม่ทันหรอกครับถ้าเป็นแบบนี้เด็กจมน้ำตายแน่ๆ​​!!!?"

พัดชาชะงักกับคำพูดของกฤษณพันธ์

เธอมองผู้ชายคนนี้ไม่ผิดเลยเขาเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน

และเป็นผู้ที่ห่วงใยผู้อื่นมากกว่าตัวเองจริงๆ

"เด็กตกน้ำตายแน่นอนกว่าจะรู้ว่ามันเป็นคน

หรือเสือสมิงถ้าคนผมจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต​"

กฤษณพันธ์ละล่ำละลักบอกพัดชา​

"พัดชาจะส่งแมลงภูคำลงไปป้องกันคุณและกันนะคะ

นายพรานลงไปช่วยคุณกฤษณะด้วยนะคะ!"

พัดชาขอร้องพราน​สด

"คงไม่ล่ะครับผมไม่กล้าครับเพราะผมถูกสอนมาว่า

จะไม่ลงจากห้างเด็ดขาดในเวลากลางคืน

ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่เมียพี่น้องมาเรียก​เพราะเสือสมิงที่นี่

มันร้ายจริงๆนะครับคุณกฤษณะคุณโดนหลอกแล้ว​!!!?"

กฤษณะพันธุ์ไม่มีเวลาคิดเขาหันไปมองฮันนี่

ซึ่งตอนนี้ลังเลไม่กล้าตัดสินใจว่าจะทำอย่างไง

​แสงระวีจับแขนของฮันนี่ไว้

"อย่าลงไปเลยนะคะอันตรายฮันนี่​แสงกลัวอย่า​ลงไปเลยนะคะ​!!!"

กฤษณะพันธุ์​ไม่มีเวลาคิดอะไรทั้งสิ้นเขาไม่สนใจว่าคนอื่น

จะตามเขาลง​ไปหรือไม่เขารีบไต่ลูกทอย​บันไดลงมาทันที​

ยอดคว้าปืนไรเฟิลกระโดดตามเจ้านาย

ทั้งสองวิ่งตรงไปที่สองแม่ลูกที่กำลังจับกิ่งไม้อยู่

กฤษณพันธ์เอื้อม​มือไปรับเด็กและยื่นส่งให้ลูกน้อง​

ยอดรับเด็กไปไว้ในอก​กฤษณพันธ์ดึงร่างของหญิงสาว

ที่ท่อนบนเปลือยเปล่าด้วยแรงกระแสน้ำพัดมาติดอยู่ที่นี่​

นางมากอดลูกไว้ในอก​อย่างหมดแรง​ทันใดนั้น

!!!!โฮกกก​!!โฮ-กกก!!!!โฮกกก!!!!!!!

เสียงดังโฮก​เสือสมิงตัวใหญ่มหึมาสูงเท่าควาย

กระโดดลงมาจากเนินหินด้านซ้ายมือตรงเข้าหากฤษณพงศ์ทันที

เปรี้ยง​!!!!!

ยอดไวเหมือนปรอทยกปืนยิงสวนออกไป

ทางเสียงตามสัญชาตญาณที่เขาเดินป่า

มาหลายครั้งหลายหนกับกฤษณะพันธ์​

พร้อมบิดตัวกระโดดหลบหลังต้นไม้

กฤษณพันธ์เหลือบไปมองเห็นเสือตัวขนาดใหญ่​เสือลายพาดกลอน

พุ่ง​ตรงกระโจนเข้ามาหาเขา​แมลงภูคำของพัดชา

พุ่งเข้าต่อต้านเสือสมิงตัวนั้นทันที​

หึงๆๆ!!

ปักๆๆ!!

ควับ!!

มันใช้อุ้งมือขนาดใหญ่​ตะปบแมลงภูคำตัวหนึ่ง​

กระเด็นตกน้ำไป​สามตัวพุ่งเข้ากัดต่อยเจ้าเสือสมิงร้าย

เพื่อปกป้องกฤษณะพันธ์​เขายิ่งตกตะลึงยิ่งกว่านั้นอีกสองแม่ลูก!

กลับกลายเป็นเสือลายพาดกลอนขนาดใหญ่​​

ลูกของมันกระโดดเข้าป่าทางขวามือตรงข้าม

กับลำธารส่วนตัวแม่กระโดดคาบ​เป้สะพาย

ของกฤษณพันธ์ลากเขาเหนือพื้น​วิ่งหายตามลูกมันไปอย่างรวดเร็ว​

ยอดไวเหมือนปรอทตามเคยทะลึ่งพรวด​ทิ้งปืน

วิ่งขึ้นต้นไม้กลับไปรวมกับคนบนห้างส่องสัตว์

แมลงภู่คำทั้งสามตัวบินกลับไปหาพัดชาเจ้านายของมัน

​เสือสมิงตัวใหญ่วิ่งไล่ตามหลังตัวเมียหายไปอย่างรวดเร็ว

​

(((((โปรดติดตามตอนต่อไป​))))))