เรื่อง ศึกสองนางพญา

"นังชีโสโครก ดูลำ-วยของเต้าเอี้ย เป็นไง"

เช็งเซียนจื้อกำลังเงี่ยนสุดขีด ครั้นลืมตาเห็นท่อนควยของป้กติ้งกระดกหัวหงึกหงัก เส้นเลือดเป็นสีม่วงคล้ำนูนเป็นเส้นหงิกงอ มีขนาดใหญ่กว่าของเอี้ยชงอย่างเทียบไม่ติด

ต้องเสียวจนขมิบหีปล่อยน้ำเงี่ยนออกมาจนชุ่มโชกโพรงสวาทของตัวเอง ร่ำร้องว่า

"ท่าน...เอา...เข้ามาในรูหีเราเถอะ"

พูดแล้วลุกขึ้นจะจับลำควยของป้กติ้ง แต่พรตโฉดผลักนางล้มลงแล้วหันไปทางป้กเฮี้ยง

"ซือเจ็ก อย่างนี้ไม่ดีแน่"

"ทำไม" นักพรตคิ้วขาวขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย

"หากให้นังชีโสโครกลิ้มรส-วยของเรา กลับจะเป็นการให้ความสุขแก่นางแพศยาไป ไม่สมกับความแค้นที่ทำไว้"

ป้กเฮี้ยงกล่าวว่า

"อย่างนั้นก็ให้ซือเจ็ก สกัดจุดทำลายพลังฝีมือนาง แล้วให้นางกินยาขจัดพิษ รับรู้ความอัปยศที่ถูกพวกเราข่มขืน"

ป้กติ้งมีสีหน้าลิงโลด โน้มตัวคารวะนักพรตคิ้วขาวกล่าวว่า

"รบกวนซือเจ็กแล้ว"

นักพรตคิ้วขาวยิ้มอย่างชั่วร้าย กระโดดขึ้นไปคล่อมร่างของเช็งเซียนจื้อ

"ท่าน ถอดกางเกงออกเถอะ"

เช็งเซียนจื้อร้อง ยื่นมือไปหมายช่วยปลดกางเกงของนักพรตคิ้วขาวด้วยความเงี่ยน แต่นักพรตโฉดแสยะยิ้มตวาด"นังชีแพศยานอนลง"

มือยกขึ้นจี้ไปที่ทรวงอกอวบอูม และท้องน้อย เช็งเซียนจื้อรู้สึกตัวอ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรง นอนหงายผึ่งลงบนเตียง ตากลมโตมองหน้านักพรตคิ้วขาวอย่างเลอะเลือนไม่เข้าใจ

นักพรตคิ้วขาวล้วงมือเอาห่อผ้าออกจากอกเสื้อตนเอง แล้วคลี่ออกหยิบยาสีเขียวมาหนึ่งเม็ดยัดเข้าปากของเช็งเซียนจื้อ แล้วบีบกรามบังคับให้นางกลืนลงไป จากนั้นกระโดดลงจากเตียง ตวาดสั่ง

"ป้กติ้ง เย็ดนางให้สะใจเลย"

ยังไม่ทันที่ปุกติ้งจะขยับตัว ยาขจัดพิษก็ออกฤทธิ์อย่างรวดเร็ว เช็งเซียนจื้อพลันรู้สึกตัวขึ้น ดวงตาเปลี่ยนจากเคลิบเคลิ้มเลอะเลือนเป็นสดใสปานน้ำค้างกลางหาว แต่พอเห็นบรรดานักพรตโฉดชั่วยืนกันเต็มห้อง บางคนเปลือยท่อนล่างเห็นลำ-วยขนาดต่างๆกัน สภาพของตัวเองก็เปลือยเปล่าทั้งตัว !

เช็งเซียนจื้อกรีดร้อง กระโดดลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้นตกใจ รีบเกร็งพลังกลับรู้สึกว่าไม่สามารถรวบรวมลมปราณได้ ใจหายวาบ แต่ด้วยสัญชาตญาณทำให้พยายามวิ่งหนีออกจากห้อง....

ฉางผงกงจู้ในชุดขาว ปกเสื้อปักรูปหงส์คู่สีฟ้า นั่งดูหนังสืออยู่ข้างโต๊ะกลางห้องนอนของพระขนิษฐา

นางกำนัลเฟยจินเอ๋อยืนปรนนิบัติอยุ่ด้านข้าง สีหน้าอดปรากฏแววร้อนรุ่มกระวนกระวายมิได้

พลันเห็นม่านมุกเลิกวูบ เจาเหยินกงจู้เดินเข้ามาโดยมีแนเสี่ยวเชี่ยนตามติดอยู่ด้านหลัง

เฟยจินเอ๋อรีบสะอึกเข้าหา คิดกล่าวกระไร เจาเหยินกงจู้ชิงบอกใบ้ห้ามปรามไว้ เดินถึงเบื้องหน้าฉางผิงกงจู้ กล่าวอย่างยิ้มแย้ม

"พี่ท่าน ไฉนมาเยือนอย่างกะทันหัน"

ฉางผิงกงจู้เงยหน้าจากหนังสือ กล่าวว่า

"เนื่องเพราะปฎิบัติการของเจ้าวันก่อน เป็นที่ห่วงใยกังวลของเรา"

"ผู้น้องเพียงคิดช่วยหยั่งตื้นลึกหนาบางของเฉาฮั่วฉุนให้กับท่าน"

ฉางผิงกงจู้ยีดกายขึ้นช้าๆ กล่าวเสียงราบเรียบ

"อย่างนั้นเรายังต้องขอบใจเจ้าแล้ว"

"นั่นกลับไม่ต้อง เพียงแต่ภายหน้าพวกท่านควรอนุญาตผู้น้องเข้าร่วมปฏิบัติการด้วย"

"น้องเรา เราที่ไม่บอกเจ้าเพราะไม่ต้องการให้เจ้าเสี่ยงอันตราย"

เจาเหยินกงจู้กระแทกนั่งลงบนเก้าอี้ กล่าวอย่างดื้อดึง

"เพียงจัดการกับเฉาฮั่วฉุน มีอันใดเสี่ยงอันตราย"

"เจ้ายังกล่าวอีก ครั้งนี้เจ้าชิงลงมือ ก่อกวนทำลายแผนการของเรา ทั้งแทบถูกเฉาฮั่วฉุนคร่ากุมไป เจ้าหากเป็นอะไรไป เรากับพระบิดาจะทำอย่างไร"

เจาเหยินกงจู้รีบกุมมืออ่อนนุ่มของผู้เป็ยเจ้เจ๊ไว้ กล่าวว่า

"พี่ท่าน ผู้น้องจะไม่หุนหันพลันแล่นอีก"

"น้องเรา ตอนที่พวกเจ้าอยู่ในห้วงคับขัน ใช่ปรากฏยอดฝีมือเข้าช่วยเหลือหรือไม่"

"ถูกแล้ว หนึ่งคือกระบี่ดอกท้อเหวียนยั่วเฟยอีกผู้หนึ่งคือแม่ชีเทพยดาเช็งเซียนจื้อ"

ฉางผิงกงจู้ซักถามว่า

"ตอนนี้อยู่ที่ใด"

เจาเหยินกงจู้หน้าแดงซ่านกล่าวเบาๆว่า

"เหวียนยั่วเฟยอยู่ที่ตึกหอมหวน ส่วนแม่ชีเทพยดาผู้น้องไม่ทราบ"

ฉางผิงกงจู้ผงกศีรษะช้าๆ ดวงตาทอประกายวูบ

ภายในหอห้องเขตตึกหอมหวน อบอวลด้วยบรรยากาศชวนวาบหวาม เหวียนยั่วเฟยร่ำสุราชมดูระบำรำฟ้อนคลอเคลียกับเอี๋ยนอู๋ซวง และเหล่านางคณิกา ที่ห่างไปยังนั่งด้วยนักดนตรีตาบอดผู้หนึ่ง

ตึกหอมหวนเป็นซ่องคณิกาชั้นสูง สตรีทุกนวลนางมีรูปโฉมงดงาม จัดเจนวิชาระบำรำฟ้อน เพียงขายเสียงไม่ขายตัว

เหวียนยั่วเฟยกับเอี๋ยนอู๋ซวงคลอเคลียกันอยู่หลังโต๊ะเตี้ย ยกจอกดื่มสุราโบกพัดจับด้วยท่าทีงามสง่า มองดูนางระบำห้านางกรีดกรายรำอยู่ตรงหน้า

นางระบำทั้งห้า หนึ่งโบกพัดขนนกสีชมพู หมุนตัวร่ายรำอย่างอ่อนช้อยงดงาม อีกสี่นางถือถาดดอกไม้ประดิษฐ์ กรีดกรายวนเวียนอยู่รอบข้าง จนผู้คนตาละลานพร่าพราย

เหวียนยั่วเฟยชมดูจนปรบมือ ร้องชมเชยว่า

"วิเศษแท้ นับเป็นการเริงรำอันอ่อนช้อย ชั่วชีวิตยากที่จะพบพาน"

นางรำบำที่โบกพัดขนนกสีชมพูพอฟังย่อกายคารวะอย่างชดช้อย กล่าวว่า

"กงจื้อชมเชยเกินไป"

เหวียนยั่วเฟยไม่ทันกล่าว พลันได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ แม่เล้าตึกหอมหวนมือขวากุมต้นแขนซ้าย วิ่งกระหืดหระหอบเข้ามา กล่าวว่า

"เหวียนกงจู้ เบื้องนอกมีโกวเนี้ยดุร้ายรุดมาสองนอง บอกว่าต้องการพบท่าน แต่กงจื้อสั่งว่าไม่รับแขก เราจึงออกปากปฎิเสธ มิคาดพวกนางกลับทุบตีแขนของเราข้างนี้แทบหักไป"

เหวียนยั่วเฟยเลิกคิ้วอันเรียวงามกล่าวว่า

"เป็นผู้ใดดุร้ายปานนี้"

"เป็นพวกเรา"

สุ้มเสียงสดใสสองเสียงดังพร้อมเพรียง หน้าประตูเพิ่มดรุณีสาวสองนาง กลับเป็นแนเสี่ยวเชี่ยนและเฟยจินเอ๋อ

เหวียนยั่วเฟยจดจำออกว่า พวกนางเป็นนางกำนัลคนสนิทของเจาเหยินกงจู้ ดังนั้นยิ้มออกมากล่าวว่า

"ที่แท้เป็นโกวเนี้ยทั้งสอง เราเข้าใจว่าติดค้างหนี้รักของผู้ใดเสียอีก"

เฟยจินเอ๋อกล่าวอย่างขุ่นเคือง

"ท่านอย่าได้กล่าวเหลวไหล องค์หญิงพวกเราทั้งสองขอเชิญท่านเข้าวังไปหารือเรื่องราว"

"ขออภัย เราไม่มีเวลา"

"ไม่ได้ องค์หญิงเมื่อสั่งมา ท่านต้องไปให้จงได้"

เหวียนยั่วเฟยกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

"องค์หญิงพวกท่านทั้งสองดุร้ายปานนี้?"

"อย่าได้พร่ำไร้สาระ ท่านที่แท้จะไปหรือไม่?"

เหวียนยั่วเฟยส่ายหน้าช้าๆ กล่าวว่า

"ไม่ไป"

แนเสี่ยวเชียนร้องว่า

"อย่างนั้นอย่าได้โทษว่าพวกเราเสียมารยาทแล้ว

เสียงดังร่างถึง สะอึกถึงเบื้องหน้าเหวียนยั่วเฟยยื่นมือตะปบใส่หัวไหล่อีกฝ่ายหนึ่ง

เหวียนยั่วเฟยยังนั่งแน่วนิ่ง เพียงยกพัดจีบในมือจี้วูบ ก็จี้ใส่จุดชาของนาง แนเสียวเชียนหมุนขวับไปตามแรงจึ้ จากนั้นยืนแข็งทื่อกับที่

เฟยจินเอ๋อชมดูจนหน้าแปรเปลี่ยนไป สะอึกเข้ามาสมทบ ฟาดฝ่ามือใส่เหวียนยั่วเฟยอย่างหักโหม

เหวียนยั่วเฟยตวัดพัดจีบปิดสกัดสภาวะฝ่ามือของนาง จากนั้นจี้พัดออก ก็จี้สกัดจุดชาของเฟยจินเอ๋อ เฟยจินเอ๋อก็หมุนกลับไป ยืนแข็งทื่ออีกผู้หนึ่ง

เหวียนยั่วเฟยยีดกายขึ้นช้าๆ พอดีอยู่หว่างกลางของแนเสี่ยวเชี่ยนทั้งสอง กล่าวกับแม่เล้าตึกหอมหวนว่า

"โกวเนี้ยทั้งสองทำร้ายแขนท่าน จะลงโทษนางอย่างไรดี"

แม่เล้าไม่ทันตอบ คณิการ่างอ้อนแอ้นผู้หนึ่งพลันยิ้มอย่างซุกซนพูดว่า

"โกวเนี้ยทั้งสองงดงามน่ารัก มิสู้ถอดกางเกงพวกนางออกมาชมดูว่าถ้ำหยกของพวกนางจะสวยงามแค่ไหน"

เหล่านางคณิการับคำกันเซ็งแซ่ เหวี่ยนยั่วเฟยยังไม่ทันตอบคำ พวกนางก็ฮือกันเข้าหา มือกระตุกสายรัดเอววูบ ทำให้กางเกงของทั้งคู่ร่วงลงไปกองกับเท้า เหวียนยั่วเฟยรีบหันหลังให้ จำเดิมตั้งใจจะขัดขวางแต่นึกถึงนางถือดีในอำนาจทำร้ายคนอย่างไม่มีเหตุผลสมควรได้รับการสั่งสอนแล้ว

เหล่าคณิกาแค้นใจแทนแม่เล้า จึงพากันลูบคลำโคกหีของทั้งคู่ แล้วแกล้งกล่าวลวนลามกันอย่างสนุกสนาน

"โอ้โฮ ถ้ำหยกของโกวเนี้ยทั้งคู่ช่างงดงามเหลือเกิน"

"พี่โบตั๋น ท่านว่าของคนไหนสวยกว่ากัน"

"ยากจะบอก แต่ของโกวเนี้ยท่านนี้ดกดำอวบอูมดีแท้"

"เจ้าว่าพวกนางเคยผ่านมือชายมาก่อนหรือไม่"

"ให้เราลองสำรวจดูก็รู้"

เสียงหัวเราะคิกคักดังลั่นห้อง คณิกาบ้างก็ลูบคลำเนินเนื้ออวบอูม บ้างก็ยัดนิ้วเข้าไป  แนเสี่ยวเชี่ยนทั้งสองเพียงถูกจี้สกัดจุดชา ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว แต่ยังมีสติแจ่มใส รับรู้เหตุการณ์ทั้งมวล ล้วนร้อนรุ่มขุ่นแค้นแทบสิ้นสติไป

เอี๋ยนอู๋ซวงพลันกล่าวกับนักดนตรีตาบอดว่า

"เรานึกออกแล้ว ให้นักดนตรีร้องเพลงสิบแปดลูบคลำเถอะ"

นักดนตรีตาบอดงงงันวูบใหญ่ ที่แท้สิบแปดลูบคลำเป็นเพลงลามก บรรยายถึงการลูบไล้ทุกส่วนสัดสรีระ ดังนั้นทักท้วงว่า

"สิบแปดลูบคลำเป็นเพลง..."