เรื่อง CAOS ศึกมนตราพิชิตจอมมาร
"ผะ...ผู้หญิงงั้นหรอ! เมาทำอะไรี่กลางป่าแบบนี้กัน?ถ้ารู้ว่าเราอยู่ตรงนี้ล่ะก็ะต้องคิดว่าเรามาแอบดูเอาบน้ำแน่นอนเลย"
คาี่เห็นเด็กผู้หญิงกำลังอาบน้ำอยู่นั้นจึงได้พยายามก้าวถอยหลังออกมา่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เรู้ตัว....แ่เขาดันลื้นตกลงไปในน้ำแทน......ซวยแ้ไง!
"นั่นใครค่ะ.....ว๊าย...ปีศาจ!"
เด็กผู้หญิงเห็นคาี่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดจึงได้ตะโกนออกมาด้วยความตกใจทันี
"ไม่ใช่ะครับผมเป็มนุษย์!"
"เลือด"
"ขออนสเตอร์หน่ะ...คือว่าขอโทษี่ทำให้ตกใจะครับไม่รู้ว่ามี?..."
คาี่เห็นหน้าตาของเด็กผู้หญิงเข้าก็อึ้งจนพูดอะไรไม่ออกเลยดวงตาสีเขียวสดใสัผมสีบรอนซ์ทองใบหูี่ยาวกว่าขอนุษย์ัผิวพรรณี่ขาวบริสุทธิ์ราวัเทพธิดาตัวน้อยทำให้ใครเห็นก็ต้องอึ้ง!...จากนั้นก็
"ว๊าย!...คนลามก....เพียะ!"
"ขอโทษค๊าบผมไม่ได้ตั้งใจแ่ว่าเเป็ใครกันแ้มาทำอะไรในี่แบบนี้หรอครับแ้ทำไมหูของเมันถึงยาวกว่าของผมอีกล่ะครับ?"
คาี่หน้าแดงไปข้างนึงเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย
"เราื่ ีฟฟาเนีย ัฟาร์เ์ เอมีเี่ยน เป็เผ่าเฟ์เีเราว่า ีฟา ก็ได้ะ"
"ื่ะยาวไปไหนเนี่ย?"
"เรามาัคนในเผ่าหน่ะกำลังเดินทางกลับบ้านแค่บังเอิญ่าป่านี้พอดี"
"งี่นี้เอ..ผมื่คาะเีครอสเฉยๆก็ได้"
"ยินดีี่ได้รู้จักะครอส"
!
ัาี่หันหลังคุยกันสักพักีฟาก็ต้องกลับไปหาคนในเผ่า
"เรากลับก่อนะครอสหวังว่าอาคตเราคงะได้เจอกันอีกะ"
"อืม....โชคดีะีฟา!
ัากลับมาจากน้ำตกีฟาก็เดินเข้าไปหาเฟ์คนนึงซื่งเมีหน้าตาคล้ายัีฟามากแ่มีอายุม่กกว่าก็คือแม่ของเนั้นเอง
"กลับมาแ้ค่ะท่านแม่"
"กลับมาแ้เหรอจ๊ะไปเล่นซนี่ไหนมาซะานเชียว"
"หนูไปเล่นน้ำตกมาคะแะัได้เจอัเด็กมนุษย์ด้วยะคะแม่เขาก็ดูไม่มีพิษภัยอะไรแ่น่าแปลกี่หนูสัมผัสัเวทย์ในตัวเขาไม่ได้เลยแ่ๆัวเขานั้นรายล้อมไปด้วยัเวทย์มากมายเลยคะ"
"ี่ลูกเห็นคงเป็แค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้นแหละจ่ะสวนัเวทย์ตัวเขานั้นคงเป็ตัวลูกี่ดึงดูดมามากกว่าจ่ะ"
"งั้นหรอคะ..แ่หนูรู้สึกว่ามันไม่ใช่ะ?"
"เอาล่ะๆเตรียตัวออกเดินทางได้แ้ัอีกไกลนักกว่าะถึงอาณาจักรแห่งเอสฟ์"
อีกด้านนึง
คาี่กลับถึงบ้านก็รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันีเพราะถ้าหากพ่อัแม่รู้ว่าตนไปเจอมอนสเตอร์มาะต้องห้ามตนออกจากบ้าน่างแน่นอน ทุก่าก็ำเนินไปตามปกติัาทานข้าวเ็คาก็เข้านอนแะหลับทันีด้วยความอ่อนเพลีย...
"เป็ัไง้าการต่อสู้ัมอนสเตอร์ครั้งแรก?ถึันะบาดเจ็บอยู่ก็เถอะแ่สำหรับเด็ก่างเแ้มันเกินคาดมากเลยล่ะ"
ชายหนุ่มกลาวด้วยใบหน้าเ็ชาแ่ในใจกลับรู้สึกภูมิใจในตัวของคาเป็่าาก
"ผมะตั้งใจฝึกฝนครับอาจารย์หนักแค่ไหนผมก็ะ่ามันไปให้ได้"
คาทำสีหน้าจริงจังแะพูดออกไปด้วยความมุ่ั่น
"ดีมาก....งั้นมาเริ่มกันเลย"
จากนั้นก็....เอื้อ....ฮัก....อั่ว!
2 ปี่าไป...
คาี้นั้นสามารถหลบการโจมตีจากอาจารย์ของเขาได้ทั้หดแ้แะเขาัสามารถุมาาหรือัเวทย์ๆัเได้ี้ถึงะเป็่างนั้นแ่ตัวเขาี้ก็ัไม่มีัเวทย์มนต์ู่ี ในป่าแห่งานั้นคาก็ได้เจอัหมาป่าเทา้าเป็บางัแ่เขาก็สามารถจัดการได้่างไม่ยากเ็...พ
จงสะบั้น....คมมีดสายลม
ฟิ้ว!.....ฉับ!.....งิ้.......
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??