เรื่อง ข้าเสแสร้งจนกลายเป็นเซียน
เสียงชายหนุ่มัขึ้น
นี่เป็ครั้งแที่เาพูดออกมาและได้ริเริ่มเชิญชวนให้ต่อสู้
ทันใดนั้นก็เกิดความโกลาหลในทันขึ้นในหมู่ผู้ชมในทันที
“คนๆนี้เป็กระบี่ไร้เทียมทานิๆ”
“ใช่ ชายหนุ่มคนนี้ชนะติดต่อกันแตู่เหมือน่าเาไม่ได้สนใจอะไรมากนัก”
“เป็ความจริงเมื่อเจอยอดกระบี่ก็้เชิญด้วยความเคารพ เาคงสัมผัสได้ถึงเจตจำนงกระบี่จากบุคคลนี้”
“สูดดด ัคิดไว้อยู่แล้วิๆ ก่อนที่ทั้งสองจะปรากฎตัว ัสัมผัสได้ถึงเจตจำนงกระบี่ที่ทรงพลัง กลับกลายเป็เา”
“?? พี่ชาย อย่าส่งเสียงบี๊บได้ไหม ถ้าคุณสามารถสัมผัสถึงเส้นผมได้ัคงจะเชื่อ”
หลังจากฝูงชนคุยกันไปต่างๆนาๆ
ชิงเฉินได้ยินเด็กชายพูด คำกล่าวนั้นทำให้เาตะลึง
‘ไม่ถูก้ ัแค่มองคุณ คุณเริ่มที่จะชวนทะเลาะเหรือ?’
‘คุณเห็นไหมัเพิ่งสร้างรากฐาน?’
‘คุณไม่รู้สึกเจตจำนงกระบี่ในตัวเจ้าสำนักัหรือ?’
‘ไปชวนนายท่านัสิ ชวนัทะเลาะทำไม?’
‘หรือเลือกลูกพลับอ่อน?’
ในขณะนี้เารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างสิ้นเชิง
หากคุณปฏิเสธ คุณจะโดนเจ้านิกายบอก่าไร้ประโยชน์หรือไม่
หรือหากตกลง ชายชุดดำจะโจมตีให้ข้าลาโลกในทันทีหรือไม่
ในที่ชิงเฉินกำลังจะปฏิเสธ
เสียงฉางชิงก็ัขึ้นขัดจังหวะในทันที
“เจ้ารู้หรือไม่ นามเาคือ เย่ ชิงเฉิน ศิษย์ใหญ่นิกายลับเหนือเต๋าอันศักดิ์สิทธิ์ ปรมาจารย์กระบี่ไร้เทียมทานกระบี่สามล้านเล่มบนท้องฟ้า เจ้า้เลิกคิ้วเมื่อพบเา แม้่าเจ้าจะมีฝีมือเล็กน้อยแต่อย่าไปไกลเกินไป”
เากลัวิๆ่าชิงเฉินจะหงุดหงิดและชักกระบี่หลักเาออกมา
ถ้าเป็เช่นนั้นุที่นี่จะตายกันหมด รวมถึงเาด้วย
เสียงลู่ ฉางชิงไม่ัมาก แต่คำพูดเาช่างครอบงำ ทำให้คนอื่นที่ได้ยินจำชื่อ เย่ ชิงเฉินไปจนตาย
ได้ยินเช่นนั้น ชิงเฉินีใจมาก มีความสุขมาก
นั่นเป็ความคิดที่ี
แค่นั้นแหละ
ปล่อยให้ัแสร้งทำส่งเสียงบี๊บอีกสักหน่อย
“ไม่ใช่เรื่องเ้าที่ยังเด็กและมีพลัง แต่ก็ไม่ใช่เรื่องีที่จะคมเกินไป”
เสียงนั้นัขึ้น
ในขณะนี้ ผู้ฝึกหลายหมื่นคนก็ลืมตาขึ้น รอการต่อสู้ในครั้งนี้ในทันที
ท้ายที่สุดการเสแสร้งชิงเฉิน ทำให้ทุกตะลึงอย่างสมบูรณ์
‘จุ๊จุ๊ การเสแสร้งข้าแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆิๆ ถ้าเาไม่รู้จักัเีคงเชื่อไปแล้ว’
เป็อย่างไรบ้าง
เาหันูผู้ฝึกโดยรอบ แ่ัผิดคาด ุรอยการต่อสู้!
‘ข้าขอโทษได้ไหม ข้าเปลี่ยนคำทันหรือไม่’
สารเลว ข้าชอบส่งเสียงบี๊บ แต่ข้าไม่ได้สมองพิการ และรู้่าบุคคลใดส่งเสียงบ๊บได้ และสิ่งใดเสแสร้งไม่ได้!’
หากนายท่านข้าเล่นเอง ข้าสามารถแกล้งทำได้
แต่หากเป็ตัวเา นี่มันเรื่องอุกอาจ!
ัควรทำอย่างไรี
ชิงเฉินตื่นตระหนกมาขึ้นเรื่อยๆ
รู้สึกเหมือนกำลังจะตายรายวัน
เาหันไปมองลู่ ฉางชิงและหวัง่าจะได้รับความช่วยเหลือ
ฉางชิงเห็นันั้น เาก็รู้สึกประทับใจเล็กน้อย
“ชิงเฉิน ข้าเข้าใจแล้ว อย่าลงมือหนักจนเกินไป”
เสียงนั้นจบลง ชิงเฉินเงียบกริบ
คุณเข้าใจัิๆหรือ?
ั้การให้คุณหยุดเรื่องนี้
เจ้านิกาย อย่าไป กลับมาก่อน!
ชิงเฉินตะโกนอย่างบ้าคลั่งอยู่ในใจ
“ผู้อาวุโส โปรดชักกระบี่ท่านออกมา”
เสียงชายหนุ่มบนลานดาบัขึ้น
เาจ้องไปทางชิงเฉิน และดึงดาบยาวในมือออกมากล่าว
เมื่อรู้สึกถึงสายตาฝูงชน ชิงเฉินรู้สึกหดหู่ จนแทบมุดรอยแยกระห่างพื้นดินในนั้น
สถานะการณ์ช่างน่าอับอายิๆ
ข้าก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ หากถอยหลังความลับข้าคงถูกเจ้านิกายล่วงรู้
หากแพ้ก็ไม่เป็ไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่้อับอาย
แต่ดาบไม่มีตา หากข้าทำร้ายัเล่ะ
ข้ามาที่นี่เพื่อส่งเสียงบี๊บ ข่มขู่คนอื่น ไม่ใช่เพื่อตาย!
เากังวลิๆแต่ด้วยโรคประจำตัวทำให้ใบหน้าเาสงบนิ่งเป็พิเศษ
ผ่านไปครึ่งชั่วยาม
“ผู้อาวุโส โปรดแสดงกระบี่ท่าน”
เสียงชายหนุ่มหนักแน่นมาก และเชิญชิงเฉินเข้าต่อสู้
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ชายหนุ่มเริ่มงุนงงเล็กน้อย
‘เป็ไปได้ไหมที่เาคิด่าข้าไม่คู่ควริๆ’
คิดได้ันั้นเาก็กล่าวอีกครั้ง
“รุ่นพี่ไม่ได้ทำอะไรนานเพราะคุณกำลังเลือกกระบี่ที่อ่อนแอที่สุดใช่หรือไม่ หรือกลัว่าเมื่อคุณชักกระบี่รุ่นน้องจะไม่มีโอกาสได้ใช้ดาบใช่ไหม?”
ทันทีที่เาพูดจบผู้ชมก็ตะลึงอีกครั้ง คำพูดนีู้เหมือนจะมีเหตุผล
แต่ทางด้านชิงเฉิน เาสับสนิ่ก่าเดิม
‘คุณกินยาเสริมสมองไปมากมายใช่หรือไม่?’
‘ออกไป อย่ามาจินาการที่นี่’
‘ัขอเวลานอก คิดอีกหน่อยได้ไหม’
ชิงเฉินอยากตะโกนยอมแพ้ในใจ แต่หากทำเช่นนั้น เาได้ล้มลงภายใต้ลู่ ฉางชิงแน่นอน ันั้นเาจึงกล่าว
“คุณคิดผิด!”
ชายหนุ่มชะงักและสงสัย หากไม่ใช่สิ่งที่เาคาดเดา มันจะเป็อะไรได้อีก?
ผู้ฝึกยุทธ ผู้ชม ผู้กินแตงโมนับแสนที่เฝ้าูต่างอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น
หากไม่ใช่เพราะสิ่งนี้ จะมีเหตุผลอะไรได้อีก
เมื่อเห็นการจ้องมองุ ชิงเฉินก็หายใจเข้าลึกๆ คิดคำพูดเสแสร้งส่งเสียงบี๊บอีกครั้ง
“ข้าได้ชักกระบี่แล้ว”
ได้ยินันั้นผู้ชมทั้งหมดเงียบ
มุมปากกระตุก รวมถึงเงาขึ้นบนใบหน้า
???
???
ข้าชักกระบี่แล้ว?
กระบี่อยู่ที่ไหนคุณบลัฟเราอยู่หรือไม่? คุณคิด่าเราโง่ิๆหรือ?
พี่ชาย เรายอมรับ่าคุณมีความสามารถ แต่คุณแกล้งเราแบบนี้ไม่ได้ โอเค?
คุณเล่นแรงเกินไป ัจะอาเจียน
ผู้ฝึกทั้งหลายรู้สึกกระดากในใจโดยไม่มีเหตุผล
แม้แต่ชิงเฉินยังรู้สึกอายในคำพูดเา
ิ่เข้ารู้่าเาอ่อนแอเพียงใดิ่ทำให้น่าอับอายขึ้นไปอีก
‘ัที่บรรพบุรุษกล่าวไว้ิๆ เมื่อเสแสร้งแล้ว ้เสแสร้งตลอดชีวิต’
ผู้ฝึกทั้งหมดไม่เชื่อเย่ ชิงเฉิน มีเพียงคนเียวเท่านั้นที่เชื่อเา
ใช่ นั่นคือ ลู่ ฉางชิง!
มนุษย์จะเข้าใจกระบี่อมตะได้อย่างไร?
คิดได้ันั้นเาก็ถอยหลังออกไปให้ห่างจากชิงเฉินเล็กน้อย เพราะเราาะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน
อย่างไรก็ตามเสียงชายชุดดำก็ัขึ้นอีกครั้ง และหนักแน่นิ่ก่าเก่า
“กระบี่ผู้อาวุโสอยู่ที่ใด?”
ชายหนุ่มหายใจเข้าลึกๆและกัดฟันถาม
ชิงเฉิน ไม่ตอบสนองใดๆบนใบหน้า เาหายใจเข้าและถอนหายใจออกมาัๆ
“เห้อ มันอยู่ทุกที่!”
เสียงไม่ัมากนัก แต่ผู้ฝึกฝนได้ยิน
ุเงียบกริบ
ใช่ เงียบมากจนได้ยินเสียงเข็มตก
ชิงเฉินนี้เา้การตาย ณ จุดนั้นเ
*****(จบบท)*****
Layman อยากเีต่อิๆ แต่ิ่เีิ่โง่เขลา ัเพิ่งัเป็เรื่องแ!
่ายยยยยย ัคิด่านักเี้พัฒนาัเทุกและเ้ามาก
ำััไม่่ชอบ่าช่วงิาที่าาเกินไป ัเเีได้ไม่่ี มันาะกลายเป็ิาสั้นๆ
แต่ัอยากเีิๆเพราะนี้ัไม่มีิาแที่ชอบให้่า
⁄(⁄ ⁄ ⁄ω⁄ ⁄ ⁄)⁄^
สุภาพบุรุษมุ่งมั่นพัฒนาเอง!
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??