เรื่อง กรุงเทพกระหายเลือด 18+
หลังจากืที่ไ่าได้เิึ้กับ
ขย่มเ็ดบรรดาเมียทั้ง 4 อย่างเสียวสุขทุกวัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง...
ก็ได้รู้ว่า...
เวลาโปรโมชั่นของ
ได้หมดลงแล้ว...
กรี๊ดดดด!!!!
เสียงพี่แป้งกรีดร้องมองดู
ผิวหนังของกำลังเหี่ยวแห้งลง
จนเห็นมัดกล้ามชัดขึ้น
แต่ดูเหมือนกับหนังแห้งๆหุ้มเนื้ออย่างน่ากลัว
นัยตาขาวของก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ด้วยเลือดคั่งไหลหลั่งออกมาจากเส้นเลือดฝอย!
เขี้ยวของยาวโง้งออกมา
และเริ่มคำรามราวสัตว์ป่า
โฮกกกกก!!!
อ๊าาาาาากกกก!!!!
เสียงร้องแบบมนุษย์ของดังขึ้น
เมื่อจิกเล็บที่งอกยาวลงบนแขนตัวเองเพื่อดึงสติ
มันเิึ้ตอนที่เอาพี่แป้งเสร็จ
แล้วนั่งพักอู่ตรงขอบเตียง
โชคดีมากที่ไม่ได้กลายร่าง
ตอนขย่มเ็ดกันอู่
ไม่งั้นทั้งเล็บทั้งเขี้ยว
คงทำให้เธอบาดเจ็บไม่น้อย
"ถึงเวลาของเจ้าแล้วสินะ?"
"ดีรอสโซ่!!"
ร้องเรียกอย่างดีใจมาก
นอกจากจะด้วยเริื่องปัญหาของที่กำลังเกิดแล้ว
ยังคิดถึงอาจารย์คนนี้ เพราะเขาไม่โผล่มาเลยเป็นเื
คงเพราะไม่มีปัญหานั่นล่ะ
"ดีรอสโซ่เหรอ? เจ้าผีน้อยแคสเปอร์สีดำนั่นอะนะ?"
พี่แป้งอุทานออกมาตาโต
"แป้งเห็นดีรอสโซ่ด้วยเหรอครับ?"
เมียสาวคนสวยพยักหน้าหงึกๆ
เธอยังงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่ถึงเกิดอะไรขึ้น เธอก็คงไม่ตกใจไปกว่านี้แล้วล่ะ!
"ข้าก็แค่เงียบๆ แต่ก็ตามดูพวกเจ้าอู่ตลอด
เห็นแม่งหญิงตกลงปลงใจเป็นผัวเมียกับเจ้าแล้ว
ข้าเลยคิดว่าให้นางเห็นเพื่อทำความรู้จักเอาไว้เลยดีกว่า"
พูดพลางหันไปมองพี่แป้งแบบยิ้มๆ
ด้วยหน้าผีแคสเปอร์สีดำอย่างน่ารัก
"โห้วว!
พอดูใกล้ๆ หีเจ้าบานกว่าืแรกเอะเลยนะเนี่ย
ใช้หีคุ้มจริงๆ!"
"ว้ายยยย!!!!!"
พี่แป้งที่อายหี รีบเอาผ้าห่มมาคลุมปิดหีปิดนมพัลวัน
ก่อนจะถามต่อหน้าแดงๆ
"งั้นคุณก็อู่กับเก่งตลอด ไม่ได้ตายไปในืนั้นน่ะสิคะ?"
"ฮื่อ!
ผู้ที่โดนคำสาปนี้
ไม่ว่ายังไงก็จะไม่มีวันตายไปจริงๆหรอก
หากส่งต่อพลังให้คนอื่น
ก็จะต้องเป็นเมนเทอร์(ที่ปรึกษา)
ให้กับคนคนนั้นไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะหวนืไปสู่จุดกำเนิด
ที่ๆหากพวกเราตายก็จะต้องไปกัน"
"เดี๋ยวก่อน? หมายความว่า
คุณจะไม่อู่กับไปตลอดงั้นเหรอ?"
ถามอย่างใจเสีย
ทั้งห่วงเรื่องขาดที่ปรึกษา และรู้สึกผูกพันกับเขาไม่น้อย
"อย่าห่วงไปเลย
มันไม่เร็วแบบนั้นหรอก
แต่ละคนจะมีเหตุให้กลับต่างกัน
บ้างก็เมื่อรู้สึกว่าลูกศิษสามารถสู้ได้ด้วยตัวเองแล้ว
มันเหมือนกับหมดห่วงอะไรแบบนั้น
เมนเทอร์ของข้า
กว่าจะจากไปใช้เวลาเป็นปี
เห็นจะได้!"
"ปีเดียวเองเหรอครับ?"
พูดด้วยน้ำเสียงตระหนก
"ไอ้ทึ่มเอ๊ย!
เห็นใจกันบ้างเหอะ
ให้ข้าเกาะติดอู่กับเจ้า
ดูเจ้าเ็ดหีสาวแป้งอย่างเมาส์มันส์ทุกวัน
ข้าก็เงี่ยนอยากเ็ดบ้างหมือนกันนะ
ปล่อยข้าไปดีซะเหอะ เมื่อถึงเวลาน่ะ"
ได้แต่มองเขาอย่างเศร้าๆ
เมื่อนึกถึงวันที่จะต้องจากลา
ส่วนที่แป้งซุกหน้างุดๆในผ้าห่ม
อย่างอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
เมื่อรู้ว่าการเ็ดกันสุดลามก
ที่เธอทำกับทั้งอินดอร์เอาท์ดอร์
ทางหีตูดหรือปาก
ล้วนมีดีรอสโซ่เฝ้าดูอู่ด้วยตลอด!
"ฮี่ฮี่ แม่หนูไม่ต้อง
เขินไปหรอกน่า
ข้าอู่มาหลายร้อยปี
เ-็ดหีมาแล้วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ
ข้าไม่อุตริขนาดมาเฝ้าดูเจ้า
โดนเ็ดตูดจนน้ำแตกทุกวันหรอกน่า!"
"กรี๊ดดดดดด!!!!
นั่นไม่ช่วยให้สบายใจขึ้นสักนิดเลยค่ะ!!!"
เธอกรี๊ดตอบงอนหน้าคว่ำ
ใส่ผีน้อยดีรอสโซ่
อย่างน่ารัก!
"แล้วจะทำยังไงกับผิวหนังนี่ล่ะครับ?"
ชูมือให้ดูถึงผิวหนังที่แห้งเหี่ยวเหมือนแก่ลงหลาย 10 ปี
"นั่นแค่ขั้นแรกเท่านั้น
มันเป็นอาการขาดเลือดปีศาจ
อย่างที่บอกว่าพวกเรามีชีวิตเพื่อล่าปีศาจ
ทุกครั้งที่ดื่มกินเลือดเนื้อของปีศาจ
พวกเราจะแข็งแกร่งขึ้น
แต่ก็ใกล้เคียงพวกมันขึ้นไปด้วย!
ปีศาจที่เจ้าฆ่าไปวันก่อนเป็นระดับสูงพอดู
ถึงขนาดฆ่าข้าได้
เจ้าถึงได้สเวยสุขปี้สาวทุกวันมาได้เกือบเื
โดยไม่มีอาการอะไร
เพราะยิ่งปีศาจที่กินไประดับสูง
อาการคลั่งและทำลายตัวเองนี่
ก็จะถูกระงับได้นานไปด้วย"
"หมายความว่าวันนี้เป็นวันแรก
ที่เริ่มลงแดงเพราะไม่ได้ดื่มเลือดปีศาจ?"
"ใช่
มันจะเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ
จากผิวหนัง เป็นกล้ามเนื้อ
เป็นประสาท
จนสุดท้ายเจ้าจะกลายเป็นพวกมัน!"
"เอ๋?
กลายเป็นพวกมัน?"
"ใช่แล้ว
เจ้าจะอยากกินเลือดมนุษย์
เหมือนกับพวกมัน
เพื่อฟื้นฟูร่างกายที่กำลังจะตาย"
"งั้นก็ต้องออกไปล่าปีศาจสินะ
แล้วจะรู้ได้ยังไงล่ะ
ว่าจะไปหามันได้ที่ไหน"
"โอ้
เรื่องนั้นไม่ยาก
ง่ายนิดเดียว!"
วู้มมมมม!
ดีรอสโซ่เปิดอินเตอร์เฟซเวทย์มนต์ขึ้นมา
มันเป็นแผนที่โลก ที่เห็นจุดแดงเป็นจุดๆ
กระจายไปทั่วโลก
"ยะ...อย่าบอกนะว่าพวกนั้นคือ
ปีศาจทั้งหมด"
ตกใจเพราะมันมีกระจายแทบทุกประเทศในโลก
บางประเทศมีเป็นพันจุด
และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ!
"ใช่แล้ว
ระหว่างที่เจ้าเสวยสุข
เ-็ดหีเมียสาวทุกวัน
ก็จะมีคนตายเพราะ
ปีศาจทุกๆชั่วโมง"
"สมัยข้าเป็นแรกๆ
เป็นยุคมืด
ปีศาจมีมากกว่านี้
และนักล่าก็มีน้อย
พวกข้าถูกบังคับให้ต้องล่า
ทุกวันืเลยล่ะ
แต่นั่นก็ทำให้นักล่าตายมากขึ้น
เพราะสู้ไม่ได้บ้าง
เพราะยอมตายไปเองด้วยความเครียดสะสมบ้าง
เทพมารที่ให้คำสาปนี่แก่พวกเรา
ถึงได้เปลี่ยนกฏ
ให้พวกเรายืมชีวิตความเป็นอมตะได้
เป็นระยะเวลาตามระดับของปีศาจที่เราล่าได้!"
"เดี๋ยวนะ คุณบอกว่าเทพมารเปลี่ยนกฏ?
แสดงว่าเขาเฝ้าดูพวกเราอู่ตลอด?"
"โอ้...มันเลวร้ายกว่านั้นอีกไอ้หนู"
ถึงกับตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินคำพูดที่เขาพูดต่อมา
"เทพมารนั่นแหละ
ที่เป็นคนสร้างทั้งนักล่า
และปีศาจพวกนี้
ให้มาห้ำหั่นกันเอง
เขาอยากรู้ว่าสิ่งมีชีวิตที่เขาสร้าง
จะสามารถพัฒนาไปถึงได้แค่ไหน
ขณะเดียวกันก็จำกัดปริมาณมันด้วยนักล่า
โดยให้ผลตอบแทนคือชีวิตอมตะ
ที่เจ้ารู้แล้ว
ที่ตลกร้ายก็คือ
เจ้าทำสัญญากับตัวการที่แท้จริง
ที่ทำให้เจ้าตาย และทำร้ายคนที่เจ้ารักไงล่ะ!"
ความจริงทั้งหมดที่เขาเล่ามันทำให้ปวดแปลบในอก
หันไปมองพี่แป้งอย่างนึกสงสาร
ที่เธอต้องมาข้องแวะกับเรื่องราวพันนี้
แต่เธอก็ส่ายหน้ายิ้มให้
แล้วขยับร่างมาเกาะกุมมือเอาไว้
อย่างกับจะบอกว่า
เธอพร้อมจะอู่เคียงข้าง
ไม่ว่าข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร
...
..
.
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??