เรื่อง Short Erotic

“พี่แบล็ค! ม-มาแล้วค่ะ แฮ่กๆ!”

เสียงเรียกตะกุกตะกักของฉันดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าที่รีบวิ่งตามไปยังหน้าหอพักหญิง พี่แบล็คที่ยืนรออยู่ที่รถตรงหน้าหอหันมาเหล่มองก่อนจะหยุดยืนกอดอก เห็นชัดว่าคิ้วเขากระตุกนิดๆ เหมือนหงุดหงิดอะไรอยู่

“รีบวิ่งออกมาแบบนั้นอยากสะดุดหน้าทิ่มตั้งแต่เช้ารึไง?”

วันนี้ฉันกับพี่แบล็คมีนัดไปดูหนัง ตอนแรกก็กะไปเจอกันที่ห้างแต่เขาบอกว่าจะมารับที่หอเองแล้วฉันก็ไม่ได้ติดอะไรเลยตอบตกลงไป

“ก็หนู…กลัวพี่รอนาน”

พี่แบล็คมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาคมกริบจ้องมาหยุดอยู่ตรงเสื้อยืดโอเวอร์ไซซ์สีเทาตัวโคร่งที่ฉันใส่อยู่กับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย

ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่าเสื้อตัวนี้ไม่ใช่ของตัวเอง และก่อนที่ฉันจะคิดหาคำแก้ตัวได้เสียงต่ำของเขาก็ดังขึ้น

“มีเสื้อตัวนี้ด้วยหรอ? ไม่ยักจะเคยเห็น”

“เอ๊ะ?” ฉันสะดุ้งคอหดไปเองโดยอัตโนมัติพลสงก้มดูตัวเอง

จริงด้วยแฮะ “หนูรีบเลยไม่ได้ดูน่ะค่ะ”

“รีบ? หมายความว่าไอ้เสื้อตัวนี้ก็ไม่ใช่ของเธอน่ะสิ”

พี่แบล็คขยับเข้ามาใกล้จนฉันต้องถอยหลังเล็กน้อย “ว่าไง”

ได้แต่กลืนน้ำลายที่เหนียวปากลงคอ เอาไงดี ถ้าฉันบอกความจริงว่าเสื้อตัวนี้เป็นของพี่โยมีหวังได้โดนเขาโกรธแน่ๆ อีกอย่าง ฉันไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกัน เหมือนครั้งนั้น

“ของผมเองครับ อยากใส่ด้วยมั้ยพี่?”

ฉันหันขวับไปตามเสียงพบพี่โยเดินเข้ามาพร้อมกล่องข้าวในมือ ใส่เชิ้ตเปิดกระดุมบนสองเม็ดตามสไตล์ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ฉันไม่เคยรับมือทันเลยสักครั้ง

“เห็นไลน์เงียบ เลยเอาข้าวเช้ามาให้ครับ เรายังไม่ได้กินใช่มั้ย?”

ระหว่างพี่แบล็คที่จ้องเงียบๆ กับพี่โยที่ยื่นกล่องข้าวมาให้พร้อมรอยยิ้ม “เอ๊ะ…คะ…ขอบคุณค่ะ…” ฉันรับกล่องมาอย่างเก้ๆ กังๆ แล้วแอบหลุบตามองที่ใส่อยู่

ไม่ทันแล้วมั้งที่จะแถว่าไม่รู้ของใคร

พี่แบล็คยังคงมองฉันนิ่งๆ สายตานิ่งจนฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กอนุบาลโดนเรียกไปหน้าเสาธง

“ถ้าชอบใส่เสื้อของคนอื่นนักครั้งหน้าก็บอกด้วยละกัน จะได้เตรียมไว้ให้”

“ห๊ะ…คะ?”เงยหน้าขึ้นมองเขา พี่แบล็คไม่ตอบแต่หันหลังเดินนำไปยังลานจอดรถเงียบๆ ทิ้งฉันให้ยืนมึนอยู่กลางลาน พร้อมกับพี่โยที่ยิ้มขำข้างหูเบา ๆ ว่า

“ดูเหมือนพี่ว๊ากเขาจะไม่ชอบที่เสื้อพี่ไปอยู่บนตัวเรานะ”

ฉันหันไปมองพี่โยตาโต หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้ “พี่โยอย่าพูดแบบนั้นสิคะ หนูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ”

“พี่รู้” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มบาง “แค่แกล้งพูดไปงั้นแหละ”

ฉันเบะปากน้อยๆ อย่างนึกเขินปนหมั่นไส้

“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับ ไว้เจอกันนะครับ”

บอกลารุ่นพี่หนุ่มเสร็จก็เดินตามหลังพี่แบล็คไปยังลานจอดรถ เขายืนอยู่ข้างรถคันเดิม คันที่เคยนั่งไปเรียน ไปกินข้าว แล้วก็...บางคืน

“ขึ้นรถสิ”

เสียงห้วนๆ ของเขาดังขึ้นโดยไม่หันมามอง แต่ประตูฝั่งข้างคนขับถูกเปิดรอไว้แล้ว

ฉันรีบเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย มือยังกอดกล่องข้าวที่พี่โยให้ไว้แน่น

พี่แบล็คออกรถโดยไม่พูดอะไรมีแค่เสียงเพลงเบาๆ จากวิทยุกับบรรยากาศอึมครึมที่ฉันไม่กล้าทำลาย

ฉันแอบมองคนข้างๆ เห็นมือเขากำพวงมาลัยแน่นกว่าปกตินิดหน่อย

“เอ่อ…หนูจะเอาเสื้อตัวนี้ไปซักแล้วพับคืนให้พี่โยนะคะ”

“ไม่ต้อง”

คำตอบสั้นๆ ทำเอาฉันสะดุ้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา พี่แบล็คปรายตามามองครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ

“เธอไม่ต้องเอาไปคืน”

“ทำไมล่ะคะ? เสื้อนี่ของพี่โยนะคะ”

เขาเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดเสียงเรียบพร้อมกับยกยิ้มร้ายเหมือนพวกตัวร้ายที่นึกแผนเด็ดๆ ออก

“เพราะฉันจะหาวิธีเอาคืนมันเอง”

ฉันกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ รู้สึกเหมือนอุณหภูมิในรถลดลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“แล้วก็กินข้าวให้หมดก่อนหนังเริ่มด้วย”

“ค่ะ” ฉันก้มหน้าตอบ แล้วเปิดกล่องข้าวที่พี่โยให้ช้าๆ ในหัวเต็มไปด้วยคำถามและความรู้สึกวุ่นวายปนอบอุ่นแบบที่อธิบายไม่ได้

หรือว่าเรากำลังถูกแย่งตัวอยู่กันนะ?

เสียงป๊อปคอร์นดังกรอบแกรบในความมืดของโรงหนัง ฉันนั่งตัวเกร็งอยู่ข้างๆ พี่แบล็คที่ไม่พูดอะไรตั้งแต่เดินเข้ามาทั้งที่เป็นคนเลือกหนังเองแท้ๆ พอเข้ามานั่งก็แค่ยื่นถังป๊อปคอร์นมาให้กับน้ำหนึ่งขวดจากนั้นก็นั่งไขว่ห้างมองจอเฉยๆ

เหลือบมองหน้าด้านข้างของเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตากลับมายังจอภาพยนตร์ตรงหน้า

แต่แทบไม่รู้เลยว่าหนังกำลังพูดถึงอะไร เพราะใจมัวแต่คิดเรื่องเสื้อ เรื่องพี่โย แล้วก็เรื่องท่าทีเงียบๆ ของพี่แบล็คตอนนี้

“กินให้หมดนะ ฉันไม่ชอบถือของเหลือกลับ”

เสียงทุ้มของคนข้างๆ ทำเอาฉันสะดุ้งจนเผลอกัดป๊อปคอร์นเสียงดังไปเม็ดนึง

“คะ…ค่ะ”

จู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้รู้งี้ดูเสื้อให้ดีก่อนซะก็ดี

“ยังคิดมากเรื่องเสื้ออยู่รึไง” พี่แบล็คเอ่ยขณะสายตายังจดจ่ออยู่กับขอภาพยนต์ที่กำลังฉายโฆษณาอยู่

“หนูเปล่านะคะ.” ฉันรีบตอบอัตโนมัติ แต่พอเห็นหางคิ้วเขายกขึ้นนิดๆ ก็รู้ทันทีว่าตัวเองโป๊ะไปเต็ม ๆ

เขาหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างคนที่รู้ว่าเรากำลังโกหกไม่เก่งเอาซะเลย ฉันเบือนหน้าหนีแล้วจิ้มน้ำดูดกลบอาการเขิน

แต่วินาทีถัดมากลับมีเสียงพูดดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาฉันหันไปตามทันที

“เฮ้ยยยย ไอ้แบล็ค บังเอิญชะมัดเลยวะ”

เสียงนี้!?

“พี่โฟลท?”

ฉันอุทานเบาๆ พอเห็นคนพูดโผล่มาจากแถวด้านหลังพร้อมถังป๊อปคอร์นไซซ์ใหญ่และแก้วน้ำที่ดูเหมือนจะกินไปแล้วครึ่งแก้ว

“โอ้โห มีมาเดทกันสองคนด้วย ไม่ชวนเลยน้า~” เขายักคิ้วให้ฉันแล้วยิ้มกว้างก่อนจะหันไปแซวเพื่อน

“สาวน้อย ไหนเราบอกจะไปเดตกับพี่ไงคะ ทำไมถึงมานั่งตุ้มปุ๊กอยู่กับไอแบล็คได้ล่ะ จะหักอกพี่รึไงคะ”

“มึงจะดูหนังหรืออยากโดนเตะออกจากโรง?” พี่แบล็คเหลือบมองเพื่อนชายด้านหลัง

“โห เดือดเลยว่ะ” พี่โฟลทหัวเราะแล้วเอื้อมมือมาหยิบป๊อปคอร์นในถังของฉันไปเม็ดหนึ่งแบบหน้าตาเฉย

“โอ๊ะ รสนี่รสโปรดพี่”

ฉันหลบสายตาได้แต่นั่งเงียบไม่กล้าพูดอะไร เพราะรู้ว่าถ้าขืนพูดอะไรตอนนี้มีหวังพี่แบล็คลุกเตะพี่โฟลทจริงแน่

“ไปนั่งที่ตัวเองได้แล้วไอ้โฟลท” พี่แบล็คว่าเสียงนิ่งแต่ฟังดูโคตรเย็นยะเยือก

“จ้าๆ ไม่กวนแล้วจ้าา~” พี่โฟลทยกมือสองข้างขึ้นแล้วหัวเราะคิกคักขยับกลับไปที่นั่งตัวเอง

ฉันหันกลับมาแล้วเงียบอยู่อีกพัก พี่แบล็คขยับเอนหลังก่อนจะหันไปจดจ่อกับหนังตรงหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ

อึดอัดในอกแฮะ อยากจะออกจากที่นี่เร็วๆ จัง

หลังหนังจบพี่แบล็คลุกขึ้นก่อนโดยไม่พูดอะไร เขาเดินนำออกจากโรงหนังไปเงียบๆ เหมือนตอนขามาไม่มีผิด

ฉันมองแผ่นหลังกว้างของเขาแล้วรีบลุกเดินตามไปเงียบๆ กล่องป๊อปคอร์นในมือแทบจะไม่พร่องคงเพราะความรู้สึกในใจวุ่นวายเกินกว่าจะกินอะไรลง

ยังไม่ทันจะเดินถึงประตูโรงหนังดี เสียงคุ้น ๆ ก็ลอยมาตามหลัง “ไอ้แบล็ค~ เดี๋ยวก๊อนน!”

พี่โฟลทวิ่งตามหลังมาก่อนจะคว้าคอเพื่อนชายจนพี่แบล็คถึงกับต้องยกมือขึ้นมายันหน้าพี่โฟลทให้ออกห่าง

“เป็นไรของมึงเนี่ย มาดูหนังด้วยกันทั้งที ไม่คิดจะคุยกับน้องมันเลยรึไง”

พี่แบล็คหมุมันมองเพื่อนข้างๆ แอบเห็นมุมปากของเขากระตุกขึ้นเหมือนพยายามข่มความรำคาญสุดชีวิต

“ถ้ามึงจะตามมากวน ก็กลับไปเลย”

“อะไรอ่า ใจร้ายป่ะเนี่ย นี่กูพยายามช่วยมึงอยู่นา” พี่โฟลทยังไม่เลิก ตามมาเดินขนาบข้างเพื่อนตัวเองแล้วเริ่มบ่นต่อ

“ช่วยตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ ก่อนมาช่วยคนอื่น”

“โถ่เพื่อน ปากร้ายใส่กูอีกล่ะ” พูดจบพี่โฟลทก็เบี่ยงตัวเดินข้ามพี่แบล็คแล้วมายืนเท้าเอวตรงหน้าฉันแทน

“ว่าแต่เรานี่เงียบจังเลยนะ นึกว่าเป็นต้นไม้ปลูกประดับโรงหนังแล้ว โดนพี่ว้ากมันดุเอารึไง” เขาหรี่ตามองฉันแล้วยิ้มแบบรู้ทัน

“เอ่อ…เปล่าค่ะ แค่…”

“หืม? แค่อะไร” พี่โฟลทเลิกคิ้วรอคำตอบจากปากของฉัน

ไม่กล้าพูดออกไปตรงๆ ว่าที่สาเหตุที่พี่แบล็คไม่ยอมคุยกับฉันเพราะโกรธเรื่องเสื้อ กลัวพี่โฟลทจะไปเค้นจากพี่แบล็คอแล้วพี่แบล็คจะอารมณ์เสียเอส

“จะกลับได้ยัง หรือจะนั่งเม้าท์ต่อ?”

“กะ-กลับค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันตอบเสียงดังทันทีราวกับโดนจี้ พร้อมรีบเดินไปหาพี่แบล็คทันทีโดยไม่ลืมที่จะหันมาบอกลาพี่โฟลท

เหลือบมองแผ่นหลังกว้างตรงหน้าที่เหมือนมีบรรยากาศมาคุปล่อยออกมาจากตัวเขาพลางลอบกลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอ

ดูท่าพี่แบล็คจะโกรธฉันจริงๆ แล้วล่ะ

ฉันนั่งอยู่บนรถของพี่แบล็ค มือหนึ่งก็กดเล่นกล่องข่าวของพี่โยไปเรื่อย ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านเกินไป

“ดูจะชอบกล่องข้าวของไอ้โยจังนะ” ประโยคที่แสนจะเย็นชาทำเอาฉันสะดุ้งเล็กน้อย

ฉันเงียบไป ไม่รู้จะตอบยังไงดีแล้วรถก็จอดติดไฟแดงพอดี แสงไฟสีแดงส่องเข้ามาในรถเหมือนจะทำให้บรรยากาศมันอึดอัดขึ้นไปอีก

“หนู…แค่ ไม่อยากให้ฟุ้งซ่าน…แค่นั้นเองค่ะ”

“หรอ คนที่ควรจะฟุ้งซ่านมันควรเป็นฉันสิ ไม่ใช่เธอ”

บรรยากาศในรถจากตอนแรกที่อึดอัดอยู่แล้วตอนนี้มันกลับยิ่งอึดอัดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก อยากจะออกไปจากตรงนี้เร็วๆ จัง

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของพี่แบล็คให้เขาต้องหยิบมันขึ้นมาดูก่อนสีหน้าเขาจะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วปมแล้วโยนมือถือลงตกฉัน

“ไปเที่ยวกับมันด้วย?”

หยิบมือถือเขาขึ้นมาดูพบว่าเป็นโพสต์ของพี่โยที่เขาพาฉันไปเที่ยวชลบุรีล่าสุด “ค่ะ”

“ทีกับฉันชวนทีไม่เคยจะว่าง ทีกับมันนี่ไปทั้งทะเลไปทั้งห้าง เหอะ! โคตรลำเอียงเลยว่ะ”

จู่ๆ เขาก็พูดประชดแรงๆ ไปจนฉันรู้สึกตัวร้อนๆ ที่ตาค่อย ๆ รื้นน้ำตา ฉันพยายามเก็บไว้ไม่ให้มันไหลออกมาแต่ก็ทำไม่ได้

“ทะ-ทำไมพี่พูดแบบนี้อ่ะ แค่หนูใส่เสื้อพี่โยแค่นี้พี่ถึงกับต้องด่าหนูเลยหรอ”

สุดท้ายฉันก็ปล่อยโฮอออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ผู้ชายอะไรทำไมถึงได้ใจร้ายกันขนาดนี้นะ แค่ฉันเผลอหยิบเสื้อพี่โยมาใส่มันถึงกับต้องด่าต้องว่ากันเลยหรอ

เกลียด…เกลียดพี่แบล็คที่สุดเลย

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้”

“ฮึก!” แม้จะพยายามกลั้นน้ำตาเท่าไหร่แต่เหมือนจะไม่ได้ผลเลยสักที ยิ่งกลั้นน้ำตายิ่งเอ่อออกมาไม่หยุด

เสียงจิ๊ของคนข้างๆ ที่บ่งบอกว่าหงุดหงิดก่อนจู่ๆ เขาจะดึงคอเสื้อฉันเข้ามาใกล้แล้วจูบฉันอย่างแรง

“หยุดร้องซะ ถ้าไม่หยุด พี่จะเอาเธอตรงนี้เลยนะ”

อุณหภูมิสูงจนหน้าแดงผ่าวก่อนจะเผลอตีไหล่เขาไปที “ทะ-ทะลึ่ง!”

พี่แบล็คยิ้มมุมปากพลางเอื้อมมือไปหยิบถุงเสื้อที่วางอยู่บนเบาะหลัง โยนลงมากองไว้บนตักฉัน

“ใส่ซะ” ฉันหยิบเสื้อขึ้นมาดู เห็นเป็นเสื้อยืดสีเขียวขี้ม้าตัวใหญ่ ผ้าหนานุ่มน่าจะสบาย

“แต่หนูใส่เสื้ออยู่นะคะ ทำไมต้องใส่ตัวนี้ด้วย?”

“ก็ถอดสิ หรือจะใส่ทับไปก็ได้นะ ไม่ได้ห้าม” เขาตอบอย่างไม่แคร์เลยสักนิดแต่มันไม่ได้ทำให้ฉันได้เข้าใจกระจ่างเลย

“ทำไมหนูต้องถอดด้วยอ่ะคะ อีกอย่าง เราก็ยังอยู่ในรถนะ จะให้ถอดได้ไง”

พี่แบล็คถอนหายใจเฮือกใหญ่ จิ๊ปากก่อนจะพูดเสียงดังขึ้นมาหน่อย “ได้! ไม่ถอดใช่มั้ย”

พี่แบล็คเหยียบคันเร่งขยับรถเลี้ยวเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของซูเปอร์มาร์เก็ต เขาจอดรถสนิทดีแล้วก่อนจะปลดเข็มขัดออก แล้วหันขวับมาทางฉันอย่างรวดเร็ว

“จะทำอะไรคะ!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเขาพุ่งตัวเข้ามาหาแบบไม่ให้ตั้งตัว มือหนาเอื้อมเข้ามาถอดเสื้อฉันออกอย่างหน้าตาเฉย

“หยุดดด! บะ-บ้าเหรอ! นี่มันที่สาธารณะนะ!” ฉันพยายามดึงเสื้อคืน แต่ก็สายไปแล้ว เสื้อของฉันถูกเขากระชากพ้นตัวในเวลาไม่กี่วินาที

ฉันยกแขนขึ้นกอดอกตัวเองแน่นด้วยความตกใจและเขินจนแทบอยากมุดเบาะหนี

เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย จู่ๆ ก็มาถอดเสื้อฉันเฉย แล้วแบบนี้จะไม่ให้อายได้ยังไง

“ไม่ต้องใส่แม่งล่ะ ถอดแม่งให้หมดเลย” เขาพึมพำเสียงต่ำ ดวงตาคมจ้องฉันอย่างไม่ละไปไหน

“พี่แบล็ค!”

ฉันเรียกเขาเสียงสั่น พยายามตั้งสติ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ร่างของเขาก็โน้มเข้ามาใกล้แล้วคว้าคอฉันเข้าไปหา ริมฝีปากร้อนจัดของเขาประกบลงมาบนริมฝีปากฉันทันที แรง ดุดัน และเต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรง

ฉันเบิกตากว้างก่อนจะหลับตาลงอย่างเผลอตัว มือหนึ่งยันอกเขาไว้แต่ไม่ได้ผลนัก ความวูบวาบร้อนผ่าวแล่นไปทั่วทั้งตัว หัวใจเต้นกระหน่ำจนอายจะให้เขาได้ยิน

มือหนาสัมผัสลูบไล้ที่หลังก่อนจะได้ยินเสียงดังแก๊กก่อนที่ชุดชั้นในของฉันจะค่อยๆ หลวมก่อนถูกอีกคนปลดออกมาจนหลุดออกมากองบนตัก

ริมฝีปากร้อนผละออกก่อนจะไล้ลงมาเรื่อยๆ แล้วมาหยุดที่ยอดอก

“อื้อ!!” ลิ้นร้อนลากวนรอบยอดอกกระตุ้นให้ฉันเสียวเล่นก่อนจะดูดและบีบเค้นราวกับกระหายน้ำนมจากอก

“อึ่ก! พ-พี่แบล็ค เดี๋ยวคนอื่นเห็น อื้อ~”

“อือ~”

พอริมฝีปากของเขาผละออกแต่ยังไม่ทันให้ฉันได้หายใจหายคอเขาก็ประกบปากลงมาอีกรอบแต่คราวนี้ดุเดือดกว่าเมื่อกี้

ลิ้นร้อนสอดเข้ามาในโพรงปาก กวาดสำรวจจนทำเอาหายใจแทบไม่ทันจนต้องยกมือทุบไหล่เป็นสัญญาณ

“แฮ่กๆ!”

“เอาในนี้ได้ป่ะ”

“พี่แบล็ค!” ฟาดไหล่แกร่งไปอีกที คนอะไรทะลึ่งได้ขนาดนี้เนี่ย เหลือจะเชื่อเลยจริงๆ

“มันเจ็บนะเว้ย หน้าแดงแบบนี้แสดงว่าหายโกรธแล้วอ่ะดิ”

“อะ-อืม” มุมปากร้ายยกยิ้มก่อนจะยื่นใบหน้ามาจุ๊บที่ริมฝีปาก “แสดงว่าเอาได้”

“ทะลึ่ง! อ๊ะ!” จะง้างมือฟาดแต่คราวนี้เขาดันรวบแขนฉันไว้ได้ “ตีอยู่นั่นแหละมันเจ็บนะเว้ย หันก้นมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะตีคืน”

“พี่แบล็คทะลึ่ง!”

“บอกว่ามันเจ็บไงวะ ตีอยู่นั่นแหละ”

“ก็-”

ครืด~

เสียงโทรศัพท์ของพี่แบล็คดังขึ้นจนทำให้เราทั้งคู่จนการสนทนา พี่แบล็คเอื้อมมือไปหยิบก่อนจะกดรับ

“ว่า จิ๊! อะไรของมึงอีกเนี่ย เห้อ~ เออๆ นั่งรอเฉยๆ ไป เออ”

พี่แบล็ควางสายด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก ก่อนจะปรายตามามองฉันที่ยังนั่งหอบหายใจอยู่เบาๆ จากจูบร้อนรุ่มเมื่อครู่

“ใส่เสื้อตัวนี้” เขาพูดสั้นๆ พร้อมกับยัดเสื้อยืดสีเขียวขี้ม้ามาทางฉัน

เหลือบมองเสื้อตัวเดิมที่ยังอยู่บนตักตัวเอง เสื้อตัวโคร่งของพี่โยที่เฉันใส่มาเมื่อเช้า

ยังไม่ทันได้ถามอะไรพี่แบล็คก็เอื้อมมือมาดึงเสื้อของพี่โยก่อนจะโยนลงเบาะหลังราวกับมันเป็นแค่เศษผ้า

“อ๊ะ!”

“รีบใส่ซะ ไอ้ริทรออยู่” น้ำเสียงฟังดูเร่ง แต่สายตาแอบกรุ่นบางอย่างที่ฉันอธิบายไม่ถูก

หลังจากเปลี่ยนเสร็จเขาก็ออกรถทันทีโดยไม่พูดอะไร ฉันนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเหลือบไปมองเสื้อที่พาดเบาะหลังอย่างรู้สึกผิด ๆ ยังไงก็ไม่รู้

“หวงเหรอ” หันไปถามคนข้างๆ อย่างสงสัย เพราะดูจากพฤติกรรมก่อนหน้าดูเหมือนเขาจะหวงฉันจริงๆ

“หืม?” เขาเหลือบมองฉันแวบหนึ่ง “ก็แค่อยากให้ใส่ของฉันบ้าง” เขาว่าพลางยกมือข้างหนึ่งมาขยี้หัวฉันเบา ๆ

ชัดเจนเลย หวงชัวร์ๆ

จู่ๆ ก้อนเนื้อในอกก็เกิดเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆ นี่ฉันกำลังเขินเขาหรือนี่ แย่ล่ะ

“ของฉันน่ะ ใส่แล้วอุ่นกว่าเยอะ เชื่อดิ”

ฉันหันไปมองเขา กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาก็แค่ยิ้มมุมปากแบบร้ายๆ ที่มักใช้ปิดบทสนทนาเสมอ แต่หัวใจฉันกลับเต้นแรงกว่าเดิม

เห้อ~ สุดท้ายก็แพ้เขาอยู่ดี

พอใจเข้ามาถึงคอนโดพี่ริท พี่แบล็คก็ถึงกับสบถออกมาเสียงดังทันที

“ไอ้ริท นี่มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย! โอ๊ย~ กูเป็นบ้

สภาพมันดูเละจริงๆ ทั้งกระทะไหม้จนหลุดจากเตา พื้นก็เปียกน้ำเละเทะ เพดานยังมีรอยควันอีก เละจนนึกว่าพี่ริททำสงครามมาเลย

ส่วนพี่ริทก็ยืนทำหน้าง่วงราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกตอ ต่างกับพี่แบล็คที่ตอนนี้กำลังโมโหสุดๆ ไปเลย

“หัดทำกับข้าว ทำผิดสูตร เลยเป็นงี้”

“มึงทำผิดสูตรยังไงเนี่ยห๊ะ”

“ยูทูป แต่ไม่เห็นเหมือนในคลิปเลย” พี่แบล็คถึงขั้นกุมขมับก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“กูบอกแล้วใช่มั้ย ว่าทำไม่เป็นก็อย่าฝืนทำ มึงทำทีไรก็เละทุกทีเลย ไปนั่งเฉย ๆ ที่โซฟาเลยไป!”

ฉันได้แต่ยืนมองเฉยๆ ไม่รู้จะช่วยยังไงดีกลัวไปช่วยแล้วจะเละกว่าเดิม

รู้สึกเหมือนมีคนมองก่อนจะหันไปพบว่าเป็นพี่ริทที่ยืนจ้องกันอยู่

“เอ่อ…มีอะไรหรอคะ”

“ทำไมมาอยู่กับแบล็คได้” ฉันแอบอมยิ้มเบาๆ “เราไปดูหนังกันมาน่ะค่ะ”

พี่ริทหลุบต่ำมองเสื้อที่ฉันใส่อยู่ทำให้ฉันเผลอยกมือขึ้นกอดตัวเองอัตโนมัติ

หรือพี่ริทจะรู้ว่าฉันใส่เสื้อของพี่แบล็คอยู่ ตายล่ะ เขาต้องเข้าใจผิดคิดเป็นอย่างอื่นแน่ๆ

แต่ยังไม่ทันจะได้แก้ตัวพี่แบล็คก็เรียกขึ้นมาก่อน “นานา! มาช่วยหน่อยดิ!”

“ค่ะ! ขอตัวก่อนนะคะ”

ฉันเดินตามพี่แบล็คเข้าไปในครัวอย่างเก้ๆ กังๆ พยายามจะช่วยเก็บเศษซากสนามรบที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นครัวของมนุษย์ พื้นยังลื่นๆ อยู่เลย ดีที่ไม่ลื่นหัวทิ่มไปก่อน

“พี่คะ กระทะนี้จะเก็บยังไงอะ มันแยกออกเป็นชิ้นๆ เลย”

ส่วนของตัวกระทะกบด้ามจับละลายแยกออกจากกันแถมยังไม่มีเศษไหม้ของกระทะกับเศษอาหารกระจายอยู่เต็มพื้น

“วางไว้ก่อน เดี๋ยวจัดการเอง” พี่แบล็คตอบ มือก็คว้าถังขยะมาเก็บเศษซากพลางส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

ฉันเลยหันไปกวาดสายตามองรอบๆ แล้วบ่นเบาๆ กับตัวเอง ดูท่าจะเจองานหนักแล้วสิ

“คุ้นๆ” ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นจากด้านหลัง

ฉันหันขวับไปเจอพี่ริทยืนพิงประตูครัวทำหน้านิ่งๆ พอดูดีๆ เหมือนว่าสายของเขากำลังจับจ้องมาที่เสื้อที่ฉันใส่อยู่

“เสื้อนี่ ของไอ้แบล็คป่ะ”

“ค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ” จู่ๆ พี่ริทก็เดินเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะเอื้อมมือมาจับชายเสื้อที่ใส่อยู่ทำเอาฉันต้องถอยหนีเล็กน้อย

“พี่ก็เคยใส่เหมือนกันนะ”

“?” คำตอบของพี่ริททำเอาฉันงงงวยสุดๆ

เพี๊ยะ!

“เลิกมั่วได้แล้ว เดี๋ยวจะโดนหนักกว่านี้”

ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงกลาง พยายามใช้สมองประมวลผลคำพูดพี่ริท หมายความว่าไง เคยใส่ หรือว่า

“เอ่อ สองคนเคยอยู่ด้วยกันเหรอคะ? แล้วแบบ…เคยใส่เสื้อสลับกันด้วย?”

“ถามจริงนี่คิดไปถึงไหนเนี่ยห๊ะ?”

“ก็…”

“เฮ้อ” พี่แบล็คหันมาทำหน้าปวดหัวก่อนจะถอนหายใจยาวแบบโคตรเหนื่อย “ก็แค่เคยอยู่ด้วยกันตอนปีหนึ่งเพราะไม่มีห้อง แล้วเสื้อก็โดนมันขโมยไปใส่เองแค่นั้นเอง”

“อ๋อ” ฉันพยักหน้าช้าๆ “แต่ทำไมตอนพี่ริทพูด มันดูเหมือนแบบ…มีอะไรอ่ะ”

“เลิกคิดแปลกๆ ได้แล้วนานา นิสัยหมอนั่นเป็นยังไงก็รู้อยู่”

ฉันอ้าปากจะพูดอะไรอีก แต่พี่ริทกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงกวนประสาทที่สุดในโลก

“วันนั้น…ตอนที่ไปกินเหล้า รู้ตัวอีกทีกูก็กลายเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ของมึงไปแล้ว…”

เพี๊ยะ!

“แล้วหน้ามึงสิ! พูดมากนักนะ มาช่วยกูเก็บนี่!!”

เสียงโบกรอบสองตามมาทันทีก่อนพี่แบล้คจะเอื้อมมือมาลากคอเสื้อของพี่ริทให้ไปจัดการเศษซากที่ตัวเองทำเอาไว้

ส่วนได้แต่ฉันยิ้มเจื่อนๆ อย่างน้อยก็โล่งใจที่ไม่เป็นอย่างที่คิดล่ะนะ

หลังจากใช้เวลาเกือบชั่วโมง พื้นครัวที่เคยสกปรกจะซากที่พีาริททำไว้ก็ดูสะอาดเอี่ยมขึ้นมาทันตา กลิ่นไหม้ก็เบาบางลงบ้างแล้วถึงจะยังมีกลิ่นติดเสื้ออยู่บ้างก็เถอะ

ฉันวางผ้าเช็ดมือไว้ตรงเคาน์เตอร์แล้วทิ้งตัวนั่งแปะลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า “พี่ริทเล่นซะเหมือนระเบิดลงครัวเลยนะคะ”

“ทอดไข่เจียว แต่ผิดสูตร” พี่ริทพูดพร้อมเทน้ำใส่แก้ว ก่อนยื่นให้ฉัน

“แค่ไข่เจียวเองเหรอคะ!?” ฉันถึงกับเบิกตากว้าง เอาจริงดิ

“อืม แล้วใส่ผงฟูผิดเป็นเบกกิ้งโซดา”

รุ่นพี่พูดพลางยกมือขึ้นมาป้องปากหาวก่อนพูดเสียงเนือย ๆ “มันสีขาวเหมือนกัน ใครจะไปรู้…”

“พี่ควรจะรู้สิคะ! ข้างฉลากก็มีเขียน” พี่แบล็คที่นั่งฟังอยู่ถึงกับถอนหายใจ

“ทีหลังถ้าหิวก็สั่งเดริเวรี่เอาเหอะ อย่าเข้าครัวเลย ไฟไหม้บ้านมันไม่ตลกหรอกนะ”

“ก็แค่หัดไว้…เผื่อ…ทำให้ใครสักคนกิน” พี่ริทตอบกลับเรียบ ๆ โดยไม่ลืมส่งสายตานิ่งเรียบมาทางฉัน

“แค่ยัยเด็กคนเดียวกูเลี้ยงได้ มึงไม่ต้องเสือกเลย เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”

“ใจร้าย”

“เออ กูใจร้าย รับไม่ได้ก็ไปผูกคอตายใต้ต้นมะเขือไป”

“ชิ”

ฉันมองทั้งสองคนที่โต้กันเหมือนเด็กๆ แล้วเผลอยิ้มออกมาเอง นึกเอ็นดูทั้งคู่ ไม่ค่อยได้เห็นมุมนี้ของแก๊งพี่เขาสักเท่าไหร่ จะมีก็แค่นานๆ ทีเท่านั้น

แต่ทันใดนั้นสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเศษไข่เจียวไหม้ตรงมุมโต๊ะที่ลืมเก็บ

“เอ่อ… พี่ยังลืมเก็บอีกที่นึงนะคะ…” ฉันชี้นิ้วพลางหัวเราะแห้งๆ พี่แบล็คหันไปตามที่ฉันชี้แล้วถอนหายใจออกมาอีกรอบ

“ไอ้ริท มึงไปเก็บเศษของมึงไป”

“เก็บให้หน่อย ขี้เกียจ” พี่ริทพูดพลางหย่อนก้นลงบนโซฟาในห้องก่อนพี่แบล็คจะเดินไปโบกหัวอีกคนดังลั่นจนพี่ริทขมวดคิ้วยกมือเกาหัว

“ขี้เกียจควยอะไร! ไป! ทำเองหัดรับผิดชอบเองมั่ง”

“ฮือ~”

“ฮือพ่อมึงอ่ะ เลิกบ่นแล้วไปซะ!”

“เชอะ”

ฉันได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายหน้าอีกครั้งขณะมองสองรุ่นพี่ผลัดกันโต้คารมเหมือนเด็กประถม แต่อย่างน้อย…ในความวุ่นวายนั่นก็คงมีความอบอุ่นแถมมาเล็กๆ ล่ะมั้ง

พี่ริทนอนแผ่อยู่กลางพรมพับผ้าในห้องรับแขกอย่างกับตุ๊กตาผ้าไร้วิญญาณ ข้างๆ มีหมอนข้างกอดแน่นอยู่ในอ้อมแขน ร่างสูงดูหมดแรงจากการทำความสะอาดครัวเมื่อกี้ แต่คนที่ดูน่าจะเหนื่อยที่สุดน่าจะเป็นพี่แบล็คนะ

ดูสิ นั่งหมดแรงอยู่บนโซฟาเนี่ย

“นวดให้หน่อย” เสียงเรียกนั้นชัดเจนว่าหงุดหงิดปนล้า

“เอ๊ะ? เดี๋ยวนี้ใช้งานกันเลยเหรอคะ” ฉันแกล้งยิ้มขำแต่ก็เดินไปยืนนวดให้เขาตามคำขอ

ไหล่พี่แบล็คแข็งจริงจัง นวดไปฉันก็แอบสงสารอยู่หน่อยๆ เหมือนเขาจะแบกโลกทั้งใบเอาไว้

“พี่แบล็คทำกับข้าวเป็นมั้ยคะ?” ฉันถามขึ้นเบาๆ ระหว่างที่ใช้นิ้วโป้งกดบริเวณบ่าเขาเบาๆ

“ไม่อ่ะ ถามทำไม” เขาตอบเรียบๆ ก่อนจะเอียงศรีษะซ้ายทีขวาทีเพื่อคลายความเมื่อยล้า

“อยู่บ้านมีคนทำให้กิน อยู่หอก็สั่งเอาไม่ก็ลงไปกินใต้หอจะไปทำเป็นได้ไง”

ก็ไม่แปลก เพราะถ้าดูตามนิสัยของพี่แบล็คกับพี่ริทด้วยคิดว่าต่อให้ทั้งคู่ทำอาหารเป็นก็คงไม่ทำหรอก เพราะขี้เกียจ

“ทำไม จะทำกับข้าวมาให้มันรึไง?”

เขาถามขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ท่าทีเหมือนจะหาว่า ‘มัน’ นั่นคือคนที่นอนกอดหมอนอยู่กับพื้น

ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบไปตามตรง “ว่างๆ หนูสอนพี่ก็ได้นะคะ จะได้ไม่ต้องกินแต่ของเดลิเวอรี่”

พี่แบล็คเงียบไปเขาเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ มองฉันด้วยสายตานิ่งๆ จนฉันเผลอกลั้นหายใจไปครู่หนึ่ง

“มะ-มีอะไรเหรอคะ?” ฉันถามพลางชะโงกหน้าไปดู สีหน้าพี่แบล็คดูไม่เหมือนเดิม มัน...นิ่งเกินไป

“ชอบไอ้ริทหรอ”คำถามนั้นเล่นเอาฉันชะงักมือไปนิด

“ค่ะ พี่ริทน่ารักดีถึงแม้บางทีจะติดขี้เกียจไปหน่อย”

เสียงจิ๊เบาๆ ดังขึ้นจากลำคอเขา พี่แบล็คเบือนหน้าหนีไปอีกทาง มือเขายกขึ้นขยี้ผมตัวเองแรงจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมา

“เอ่อ...หนูพูดอะไรผิดรึเปล่าคะ”

เขาไม่ตอบในทันทีมีแต่เสียงถอนหายใจหนักๆ บ่งบอกว่าเขากำลังพยายามควบคุมอะไรบางอย่างอยู่

อะไรอ่ะ ฉันทำอะไรผิดหรอ

“พี่แบล็ค...?”

“เด็กบ้า…” เขาพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง มันเบาเสียฉันจับใจความไม่ได้เลยสักนิด

ฉันยืนนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะมีเสียงขยับตัวของพี่ริททำให้ต้องหันไปดู แต่ยังไม่ทันได้หันไปมองพี่ริทจู่ๆ ก็มีมือมาคว้าแขนฉันแรงจนตัวเองกลิ้งตกลงไปยังตักของเขา

“พี่แบล็ค! ทำอะไรน่ะหนูตกใจนะ!” ฉันร้องขึ้นพร้อมกับฟาดแขนอีกคนไปทีนึง

“จะชมมันอะไรกันนักกันหนาห๊ะ”

เขาพูดเสียงต่ำข้างหูฉัน กลิ่นสบู่จางๆ กับลมหายใจร้อนๆ ทำเอาฉันตัวแข็งทื่อ “มันน่ารักขนาดนั้นเลยรึไงห๊ะ? น่ารักมากไม่ป้อนข้าวมันไปด้วยเลยล่ะ เผื่อมันจะชอบ”

“ม-ไม่ใช่นะคะ หนูไม่ได้—”

“อะไร ไม่ได้อะไร หืม?”เขาแทรกขึ้นทันทีด้วยน้ำเสียงดุดันแต่สีหน้ากลับกวนประสาทสุดๆ สรุปเขาจะหงุดหงิดหรือจะกวนกันเนี่ย ฉันงงไปหมดแล้วนะ

“ก็หนู…” เจอแบบนี้ทำเอาไปไม่ถูกเลยแฮะ ก้อนเนื้อในออกก็เต้นแรงเสียเหลือเกิน ทำไงดี

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนตักของพี่แบล็ค แขนเขาก็โอบไว้หลวมๆ มันทั้งอบอุ่นแล้วก็รู้สึกปลอดภัยนะ แต่ไม่รู้ทำไมความอบอุ่นจากร่างกายเขามันเหมือนจะเผาฉันได้ทุกเมื่อเลย

“ไม่ชอบเลยว่ะ ใจดีกับพี่คนเดียวได้มั้ยวะ”

ฉันชะงักไปทันที หูร้อนจี๊ ตัวเกร็งไปหมด มองหน้าพี่แบล็คก็ไม่ได้ไทำไมได้แต่ก้มมองพื้น

ทำไมเขาถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมาอ่ะ มันเขินนะรู้มั้ย

“พะ…พี่แบล็ค” ฉันเรียกชื่อเขาเสียงเบาอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

“อะไร เขินหรือไง”

เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะขยับหน้าเข้ามาใกล้แล้วเกยคางกับไหล่จนฉันต้องหันหน้าหนีเพราะความเขิน

“ปะ-เปล่าสักหน่อย”

หัวใจฉันยังเต้นรัวไม่หยุด ลมหายใจของพี่แบล็คที่เป่ารินอยู่ข้างต้นคอทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะละลาย หัวมันเบาไปหมด ใจมันโหว่งเหมือนจะหล่นลงไปในอะไรสักอย่างที่ลึกและอุ่นจนถอนตัวไม่ขึ้น

ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่าเขากำลังกอดฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ แล้วคำพูดพวกนั้นมันหมายคววามว่ายังไง ใจดีกับพี่คนเดียวได้มั้ยวะ

มัน...มันจะทำให้ฉันใจสั่นเกินไปแล้วนะ

ฉันยังไม่กล้าหันไปมองหน้าเขา มือก็จิกชายเสื้อของพี่แบล็คไว้แน่นเพื่อหาที่ระบายความสับสนนี้

“ขออะไรหน่อยได้มั้ย” เสียงเขาทุ้มต่ำดังอยู่ข้างหูทำเอาฉันสะดุ้งเฮือก หูร้อนวาบยิ่งกว่าตอนโดนแซวเมื่อกี้

“ขะ…ขออะไรเหรอคะ?” เสียงฉันเบาเหมือนกระซิบ ลุ้นจนกลืนน้ำลายแทบไม่ลง

“ขอแบบนี้”

ฉันยังไม่ทันได้หันกลับไปถามให้ชัดเจนก็รู้สึกได้ถึงริมฝีปากอุ่นๆ ที่แนบลงมากะทันหัน มันนุ่มและแนบแน่นจนฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“พะ-พี่แบล็ค!”

ขนาดท้วงแล้วอีกคนก็ยังยกคิ้วทำหน้านิ่ง นี่มันกวนประสาทกันชัดๆ เลยนี่ ฮือ~

หันมองรุ่นพี่ที่นอนแผ่หลากลางห้อง พี่ริทยังนอนอยู่ตรงนั้นเลยนะ ทำไมถึงมาจูบกันในสถานการณ์แบบนี้ล่ะ!!

“ตกลงนะ”

“อื้อ!!”

เขาไม่รอให้ฉันตอบก่อนจะทาบริมฝีปากลงมาอีกรอบ จูบของเขาไม่ได้เร่งรีบแต่มันลึกซึ้งจนรู้สึกวาบหวามไปทั่วท้อง ความอบอุ่นที่เขาส่งผ่านมาจากเรียวปากนั้นทำให้ร่างกายฉันอ่อนยวบจนแทบจะละลายไปกับอกแกร่ง

ฉันเผลอหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว มือที่จิกเสื้อเขาเมื่อครู่ตอนนี้กลับกำแน่นราวกับจะยึดเขาไว้

จนกระทั่งเขาค่อยๆ ผละออกจากจูบ ริมฝีปากของเรายังแนบชิดอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนฯ

“พี่แบล็ค…”

ฉันเรียกชื่อเขาเสียงสั่น ตอนนี้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว มือแกร่งแตะแก้มฉันเบาๆ นิ้วโป้งไล้ใต้ตาอย่างแผ่วเบาแล้วกระซิบเสียงทุ้ม

“ว่าไงครับ?”

ประโยคที่แสนนุ่มนวลที่ตั้งแต่รู้จักกันไม่เคยได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรกเลยที่พี่แบล็คพูดประโยคแบบนี้ และพูดด้วยน้ำเสียงโทนนี้

เขินอ่ะ เขินจะตายอยู่แล้ว อยากจะหาที่มุดเอาหน้าซุกให้หายเขินเสียเหลือเกินแต่ก็คงทำไม่ได้เพราะโดนพี่แบล็คกอดอยู่

ฉันไม่รู้จะตอบเขายังไงเลยนอกจากเอาแต่ก้มมองแขนแกร่งที่กอดรัดตัวฉัน

“ที่เงียบคือไร เขินหรอ”

ประโยคนั้นดังข้างหูก่อนที่จะโน้มหน้าเข้ามาอีกครั้ง ริมฝีปากแตะลงมาช้าๆ จูบของเขาหนักแน่นกว่าครั้งเมื่อกี้ ร้อนแรงกว่าและลึกซึ้งกว่า

ริมฝีปากเขากดแน่นลงมา ลมหายใจร้อนๆ ผสานกับจังหวะจูบที่เร่งเร้าขึ้นทีละนิด มือแกร่งที่โอบรอบตัวฉันไว้ก็เลื่อนขึ้นมาประคองท้ายทอยคอยนวดกระตุ้นให้ฉันเคลิ้มไปกับจังหวะจูบของเขา

“อื้อ~”

ฉันเผลอครางเสียงเบาออกมาโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกทั้งหมดตีกันไปหมด ทั้งวาบหวาม ทั้งหวิวไหวจนร่างแทบละลายไปกับอกแกร่ง มือฉันเผลอกำเสื้อเขาแน่นเพื่อหาที่ระบายความเสียวซาบซ่านที่กระจายอยู่ทั่วท้อง

“พี่แบล็ค…”

“ว่าไงครับ?”

ปลายนิ้วเย็นที่นิดๆ จากแรงพัดของแอร์เกลี่ยปอยผมที่หล่นลงมาข้างแก้มแล้วแตะอย่างแผ่วเบา

“เงียบ? เขินรึไง”

“อึ่ก!” ได้แต่กลืนน้ำลายที่เหนียวลงคอ มันพูดไม่ออกราวกับว่าเสียงของตัวเองถูกดูดกลืนหายไปจนหมด

“อือ…” เสียงครางเบาๆ ดังขึ้นจากพื้นห้องให้ฉันกับพี่แบล็คชะงักก่อนจะพากันหันไปมอง พี่ริทยังนอนอยู่ท่าเดิมกอดหมอนแน่นเหมือนเดิม ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด

ฉันเผลอกลั้นหายใจไปแวบหนึ่งแต่พอเห็นเขายังไม่ตื่นก็โล่งใจ เกือบแล้วเชียว

“มันถึงกับโล่งใจขนาดนั้นเลยรึไงห๊ะ ทำไม ไม่อยากให้มาเจอในสภาพนี้รึไง”

“ก็…ใครจะอยากให้มาเจอในสภาพที่…เอ่อ” จะพูดออกมาก็เขิน ถึงแม้ไอ้เรื่องแบบนี้จะผ่านมาเยอะแล้วแต่ถึงอย่างงั้นฉันก็ยังเขินอยู่ดี

“เงียบทำไม ตอบดิวะ”

“หนูไม่ได้หน้าด้านแบบพี่สักหน่อยนี่” ได้แต่พึมพำเบาๆ ไม่กล้าตอบเสียงดัง ฉันไม่ได้หน้าด้านแบบเขาสักน่อยนี่ ที่จะสามารถพูดเรื่องแบบนี้ได้ออกมาหน้าตาเฉย

“อะไรนะ นี่ด่าฉันหรอห๊ะ!”

“ว๊าย!!”

ยังไม่ทันจะได้แย้งจู่ๆ พี่แบล็คก็จับฉันทุ่มลงกับโซฟาก่อนจะขึ้นคร่อมพร้อมกับจับแขนทั้งสองข้างล็อคขึ้นเหนือหัวแล้วเอื้อมมือมาบีบคางเบาๆ เพื่อล็อคหน้าไม่ให้ไปไหน

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรห๊ะ ตอบมาดิ”

“อื้อ!! นะ-หนูเปล่านะ”

“แน่ใจ?” มือแกร่งที่บีบคางจู่ๆ ก็เลื่อนนิ้วโป้งสอดเข้ามาในปากพร้อมกับกดลิ้นลงมา

“อื้อ!!”

“ว่าไง หืม?”

“อึ่ก!” นิ้วโป้งของเขาถอนออกก่อนจะลงลูบไล้ตามริมฝีปากล่างอย่างแผ่วเบาแต่มันกลับทำให้อุณหภูมิในร่างกายของฉันร้อนระอุเสียเหลือเกิน

“หึ หายใจแรงเชียวนะ ยัยเด็กน้อย”

มือแกร่งลากนิ้วไปตามสันกรามลงมาผ่านคอระหงผ่านไหปลาร้าแล้วลากวนอยู่ตรงเนินอกด้านบน

สายตาดุคมหลุบต่ำมองร่างกายของฉันที่ตอนนี้มันโผล่ออกมานอกเสื้อผ้าจนเกือบหมดตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

คนตรงหน้าก้มชิมยอดอกพร้อมกับบีบเค้นราวกับจะให้น้ำนมออกมา

“พะ…พี่แบล็ค เดี๋ยวก่อน..อื้อ!”

เสียงสั่นกลืนน้ำลายแทบไม่ลงพลางเหลือบมองไปยังพื้นที่พี่ริทยังนอนอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง

“หึ กลัวมันตื่นรึไง?” เขาผละปากอออกไม่พอยังใช้ลิ้นเลียริมฝีปากยิ่งทำให้เขาดูเซ็กซี่เสียจนใจฉันเต้นแรงจนจะหลุดออกมาเลย

“ปะ-เปล่า”

“ยับเด็กขี้โกหก”

ฉันยังได้หายใจไม่ทันทั่วท้องริมฝีปากร้อนก็ก้มลงมากอบกุมอก มิวายเขายังใช้ลิ้นร้อนเขี่ยกระตุ้นยอดอกทำให้ทั่วท้องของฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียวซาบซ่านที่จนต้องเกร็งตัวรับความเสียว

“อื้อ!!”

ริมฝีปากร้อนผละออกให้ฉันได้หายใจหายคอ “เขา…เขาอยู่ตรงนั้นนะคะ” ฉันหันไปกระซิบเบาเหมือนจะเตือน

“แล้ว?” เขาตอบเสียงต่ำก่อนจะเลื่อนใบหน้าซุกลงมาตรงซอกคอให้ฉันสะดุ้งนิดๆ

“แต่หนูกลัวว่าเขาจะ…” ฉันยังพูดไม่ทันจบ ริมฝีปากของเขาก็แนบลงบนต้นคออย่างแนบแน่นพร้อมเสียงจูบเบาๆ ที่ทำให้ร่างฉันสั่นไหว

“น่าสนุกดีนี่ ก็ลองมันตื่นขึ้นมาสิ เดี๋ยวโชว์แม่งเลย” น้ำเสียงเขาเจ้าเล่ห์ปนขรึมจนน่าขนลุก ริมฝีปากแตะไปทั่วผิวฉันไล่จากคอขึ้นมาจนถึงข้างหู

“พะ-พี่แบล็ค…อื้อ!!” มือที่เคยผลักกลับกลายเป็นเกาะแขนเขาไว้แน่น ท้องน้อยเต็มไปด้วยความรู้สึกวาบหวามเต็มไปหมดจนหายใจไม่ทั่วท้อง

มือแกร่งลูบไปทั่วแผ่นหลังไล่มาจนถึงขอบกางเกงก่อนเขาจะจัดการดึงมันออกโดยใช้เพียงแค่มือเดียว

“ดะ-เดี๋ยวก่อนพี่แบล็ค”

“อะไร”

“พี่จะทำอะไรน่ะ”

“นี่ยังไม่รู้อีกรึไง” เขาตอบด้วยใบหน้านิ่งสนิทแล้วจับขาของฉันแยกออกก่อนจะก้มลงมาเชียดชิมกลีบกุหลาบ

ทันทีที่ลิ้นสัมผัสกับกลีบร่องความอุ่นของลิ้นมันทำให้ฉันต้องเกร็งตัวลิ้นร้อนตวัดไปมาอย่างชำนาญราวกับกำลังสำรวจด้านในให้ทั่วถึงพร้อมกับจิกลงกลุ่มผมสีดำเพื่อระบายความเสียว

“อื้อ!!”

เสียงขยับตัวของพี่ริทที่นอนอยู่ให้ฉันต้องหันไปมอง “พะ-พี่แบล็ค พี่ริท-อ๊าส์!!”

ยังไม่ทันจะได้บอกจู่ๆ เขาก็สอดนิ้วแกร่งเข้ามาในตัวก่อนจะซอยถี่จนฉันร้องเสียงหลง

“ใครให้พูดชื่อมันตอนนี้หืม?”

“อ๊าส์!!”

นิ้วแกร่งเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ก่อนตัวจะกระตุกเกร็งพร้อมกับปล่อยน้ำในตัวออกมา

พี่แบล็คยกนิ้วที่เปรอะเปื้อนน้ำสีขาวขุ่นขึ้นมาก่อนจะดูดชิมราวกับว่ามันเป็นของหวาน และด้วยท่าทางของมันยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่เข้าไปอีก

“อึก” ฉันได้แต่กลืนน้ำลายที่เหนียวหนืดลงคอ แค่เหตุการณ์เมื่อกี้ฉันก็ทำให้ฉันใจเต้นแรงจนแทบตะหลุดออกมาจากอกแล้ว แล้วท่าทางที่มัน sex appeal ของเขามันยิ่งกระตุ้นก้อนเนื้อในอกให้เต้นแรงกว่าเดิมเข้าไปอีก

ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวจู่ๆ พี่แบล็คก็เอื้อมมาดึงขาของฉันลากเข้าไปชิดก่อนจะสอดอะไรบางอย่างเข้ามาในตัว

”อ๊าส์!! พะ-พี่…แบล็ค” แก่นกายที่อยู่ในตัวขยับช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ เร่งจังหวะขึ้น

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ สะ-เสียว”

“อืม~”

สะโพกแกร่งของเขาเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ให้หน้าอกที่เปลือยเปล่าสั่นคลอนจนต้องยกแขนขึ้นมาหยุดมันไว้ แต่ก็ได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นเพราะพี่แบล็คก็มาดึงแขนของฉันออกทำให้เผยเห็นหน้าอกที่กำลังกระเพื่อมจากแรงกระแทก

พี่แบล็คกระแทกสะโพกเข้ามาด้วยความแรงที่ทำเอานฉันต้องหาที่จิกเพื่อระบายความเสียว แล้วเป็นจังหวะเดียวกันที่พี่ริทขยับตัวยกมือขึ้นมาขยี้ตา

“อ๊าส์! อ๊าส์! อ๊าส์! พะ-พี่แบล็ค-!”

มือหนาเอื้อมมาปิดปากฉันแน่นก่อนจะกระหน่ำกระแทกเข้ามาจนเสียงของเนื้อสัมผัสของเราทั้งคู่กระทบกันดังแข่งกับแอร์ก่อนเราทั้งคู่จะเสร็จกิจพร้อมกัน

“อือ~” เสียงงัวเงียของพี่ริทกับดวงตาปรือของเขาที่ทำเอาฉันต้องแอบเหลือบมองเพราะกลัวว่าจะโดนจับได้ ก้อนเนื้อในอกสั่นระรัวกว่าตอนที่ฉันกับพี่แบล็คมีอะไรกันเมื่อกี้อีก

“กลัวมันตื่นมาเจอขนาดนั้นเลยรึไง” เสียงแหบต่ำกระซิบข้างใบหูทำเอาสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันขวับไปมองพี่แบล็คที่ก้มลงมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

“กลัวสิคะ หนูเขามาเห็นตอนเรา…เอ่อ…”

มุมปากร้ายยกขึ้นพร้อมกับแค่นหัวเราะก่อนจู่ๆ เขาจะกระแทกสะโพกแรงๆ เข้ามาทีนึงจนทำให้ฉันเผลอร้องออกมา

“อ๊ะ!-!!”

“หืม?”

พี่ริทที่กำลังงัวเงียหันซ้ายทีหันขวาก่อนเขาจะหลับตาแล้วนอนต่อราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับหันไปยกมือฟาดอีกคนที่เอาแต่ยกยิ้มร้ายตรงหน้า

“พี่แกล้งหนูทำไมเนี่ย ดีนะพี่ริทไม่รู้เรื่อง”

“เหอะ! กลัวมันมาเจอเราเอากันขนาดนั้นเลยรึไงห๊ะ”

“พะ-พี่แบล็ค!” ไม่พูดเปล่า เขายังขยับสะโพกเข้าออกถี่ๆ จนฉันต้องยกมือดันหน้าอกเพื่อบอกให้เขาหยุด

“อึก!!”

“ครางออกมาสิ จะกลั้นทำไม่ ครางออกมาให้ไอ้ริทตื่นเลย” นิ้วโป้งเลื่อนสอดเข้ามาในปากบังคับให้ฉันเปิดปากออก “อ๊าส์~”

ความเสียวซาบซ่านกลับมาอีกรอบพร้อมกับแรงกระแทกที่ใส่มาไม่ยั้ง “อ๊าส์! อ๊าส์! อ๊าส์! หนู-หนู…ไม่ไหวแล้ว…อื้อ!!!”

สุดท้ายก็เสร็จอีกรอบ พี่แบล็คถอนแก่นกายออกก่อนจะหันไปจัดการตัวเอง ส่วนฉันก็ได้แต่นอนหมดแรงอยู่บนโซฟา แม้จะขยับตัวไม่ค่อยไหวแต่ก็รับรู้ได้ว่าช่วงหว่างขาของตัวเองมันเหนอะหนะจนรู้สึกอยากจะเดินไปอาบน้ำซะเดี๋ยวนี้เลย

“อืม~เมื่อกี้เสียงอะไร”

เสียงของคนตรงพื้นห้องให้เราทั้งคู่ต้องพากันหันไปมอง เป็นพี่ริทที่ลุกขึ้นมานั่งในสภาพที่หัวฟูตาปรือ

“เสียงแมวข้างห้อง ทำไม นอนไม่หลับไง” พี่แบล็คหันตัวไปมองเพื่อนตัวเองพร้อมกับแอบโยนเสื้อผ้าของฉันที่ร่วงอยู่บนพื้นขึ้นมาให้

ฉันที่กลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาเลยรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ แล้วจังหวะนั้นเองพี่แบล็คก็เหลือบมามองพร้อมกับขยับปากพูดโดยไม่ออกเสียง

‘หลับซะ’

ฉันไม่เข้าใจที่เขาจะสื่อหรอกนะ แต่ก็เลือกที่จะทำตามไปก่อนเพราะกลัวว่าพี่ริทจะจับได้

เสียงเท้าเดินย่างเข้ามาใกล้เรื่อยๆ คิดว่าน่าจะเป็นพี่ริทที่เดินมา

“น้องนอนไม”

“นอนให้มึงถามไง”

“หรอ”

“เออ ไปล้างหน้าล้างตาไป จะปล่อยให้คราบน้ำลายติดปากไปถึงเมื่อไหร่ห๊ะ”

“นาน”

“-วยเถอะ จะทุเรศก็ให้มันเบาๆ หน่อย อย่าทำตามไอ้โฟลทมากเดี๋ยวจะกลายเป็นบ้าแบบมัน”

“อือ”

เสียงเท้าที่คาดว่าน่าจะเป็นของพี่ริทค่อยๆ เดินห่างออกไปจนไม่ได้ยิน ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อสอดส่อง พอพลว่าพี่ริทไม่อยู่ก็ถอนหายใจโล่ง

“มันต้องโล่งใจขนาดนั้นเลยรึไง ถ้าจะกลัวมันเห็นขนาดนั้นทีหลังเวลาจะเอากันจะได้เอาถุงขยะมาคลุมหัวมันก่อนจะได้ไม่ตื่นมาเห็น”

”โหดร้าย นั่นเพื่อนพี่นะ”

“ก็เออไง ทำไม สงสารมันรึไงห๊ะ” ฉันได้แต่เบะปาก พี่แบล็คนี่ก็โหดร้ายเสียจริง

“หืม?” เสียงของอีกคนให้หันไปมองพบว่าพี่ริทเดินออกมาจากห้องน้ำแล้ว “ตื่นแล้ว?”

“ค่ะ ขอโทษที่มารบกวนนะคะพี่ริท หนูก็ไม่ได้ขออนุญาตก่อน” ความจริงยังไม่ทันขออนุญาตด้วยซ้ำ แต่พี่แบล็คเนี่ยสิ เล่นดึงลงโซฟาเองเลย

“อือ ช่างเถอะ”

พี่ริทเดินทำหน้าง่วงไปตรงพื้นกลางห้องที่นอนเมื่อตอนแรกก่อนจะเอนตัวลงนอนหนุนหมอนแผ่หลา

“นี่มึงจะนอนอีกเรอะ”

“อือ ง่วง”

“ง่วงแล้วตื่นมาทำเชี่ยอะไร นอนตายไปเลยไป!” ไม่พูดเปล่าพี่แบล็คขว้างหมอนที่อยู่โซฟาใส่พี่ริทอย่างหมั่นไส้แต่อีกคนดันรับได้ก่อนจะเอาหมอนใบนั้นมากอดหน้าตาเฉยแล้วหลับไป

อะไรของเขาล่ะนั่น

เหมือนทุกอย่างจะจบลงแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งแต่ก็ต้องชะงักเมื่อดันหันไปเจอพี่แบล็คที่มองฉันอยู่ด้วยสายตาที่ราวกับจะกลืนกินกันให้ได้

“เอ่อ…มีอะไรหรอคะ”

“เธอนี่…” เขาเว้นช่วงไปครู่หนึ่งก่อนจู่ๆ จะคิ้วขมวดปม “มีอะไรรึเปล่าคะ”

“จิ๊! ช่างมัน” พูดจบเขาก็ลุกพรวดออกไปไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ปล่อยให้ฉันนั่งงงอย่างไม่เข้าใจ

อะไรของเขาเนี่ย จู่ๆ มาหงุดหงิดใส่กันเฉย งงใจจริงๆ

เหลือบมองพี่ริทที่นอนหลับกอดหมอนอยู่ที่พื้นห้องพลางเท้าแขนกับพนักพิงโซฟา

พี่ริทตอนหลับก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

“shit!!”