เรื่อง ราชันย์ภาพยนต์

ตอนที่14 เต็มไปด้วยช่องโหว่

“เดี๋ยวเดี๋ยวเดี๋ยวไอน้องเอาอย่างนี้ละกันซอฟต์แวร์ชุดนี้พึ่งจะออกมาตอนนี้พวกเราก็พึ่งจะทำเสร็จแม้ว่าปัจจุบันจะมีแบบสำเร็จรูปแต่ว่าราคาก็ไม่ถูกเลยเรื่องนี้ถ้าผมทำมันคนเดียวก็จะไม่เป็นอะไรแต่ที่สำคัญคือผมไม่ได้ทำคนเดียวน่ะสิ”หวังเฉิงรู้ว่าในเมื่อหวังซินยกประเด็นนี้ขึ้นมาก็จะต้องมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่นอน

“พี่ครับผมต้องการชุดหนึ่งพี่แค่เสนอราคาจริงมาเท่าไหร่ถึงจะได้ครับ”คำพูดของหวังซินทำให้หวังเฉิงที่อยู่ในสายรู้สึกตกตะลึงไปชั่วขณะ

ระบบการจัดซื้อของKingdeeปกติแล้วพวกบริษัทใหญ่จะเอามาใช้ทำบัญชีกันในปัจจุบันนี้บริษัทใหญ่ในประเทศหลายบริษัทก็ยังไม่ได้เอามาใช้และหวังซินก็ยังเป็นแค่นักเรียนคนหนึ่งเขาจะต้องการซอฟต์แวร์ชุดนี้ไปทำอะไรกันนะ?

เขามีความสงสัยอยู่ในใจจึงจะต้องถามออกมาแน่นอนหวังเฉิงจึงถามว่า:“แกจะเอาซอฟต์แวร์นี้ไปทำอะไรน่ะ?”

“ที่ผมขอพี่นี่แน่นอนว่าจะต้องเอาไปใช้ประโยชน์อยู่แล้วครับทางพี่เสนอราคามาผมต้องการเดี๋ยวนี้เลยครับ”

“เอาแบบนี้แล้วกันในตลาดราคาขายระบบการจัดซื้อของKingdeeแบบทั่วไปชุดหนึ่งคือหนึ่งแสนแปดหมื่นแปดพันแบบโปรคือสองแสนแปดหมื่นแปดพันแบบแพลตตินั่มคือห้าแสนแปดหมื่นแปดพันแม้ว่าพวกเราจะทำเลียนแบบแต่ราคาก็ยังค่อนข้างจะสูงมากทีเดียว……”

เมื่อฟังหวังเฉิงเริ่มแนะนำระบบเลียนแบบชุดนี้หวังซินจึงรีบขัดขึ้นมาทันทีและพูดว่า:“พี่พี่ให้ราคาจริงมาเลยครับตกลงว่าเท่าไหร่ถึงจะได้”

“ในฐานะที่แกเป็นญาติกับฉันฉันจะคิดแกแค่ราคาทุนหนึ่งแสนหยวนโดยจะให้แกแบบแพลตตินั่มสุดๆไปเลยแกคิดว่าไงล่ะ?”เมื่อเสียงของหวังเฉิงแผ่วลงหวังซินก็รีบสบถคนในสายขึ้นมาทันที

“ให้ตายเถอะพี่ครับพี่พูดอะไรนะ？ผมฟังไม่ผิดใช่ไหมพี่กำลังหลอกผมอยู่เหรอ？ที่ผมขอพี่ก็นึกไม่ถึงว่าพี่จะเก็บผมหนึ่งแสนพี่เห็นผมโง่งั้นเหรอครับ？”

“ของสิ่งนี้ต้องไม่ใช่ตัวแกเองที่ต้องการแน่นอนอาจจะเป็นใครซักคนที่แกรู้จักหรือเป็นบริษัทไหนซักแห่งต้องการใช่ไหมล่ะยังไงแกก็เป็นคนกลางได้ผลประโยชน์อยู่แล้วแกให้ฉันหนึ่งแสนถึงเวลานั้นฉันค่อยแบ่งให้แกนิดหน่อยมันลงตัวสุดๆแล้ว”ในความคิดของหวังเฉิงที่เหมือนกับตัวเองคิดไว้ตอนที่ฉลองปีใหม่หวังซินยังเป็นแค่เด็กนักเรียนคนหนึ่งธุรกิจอะไรก็ไม่มีเป็นไปได้ยังไงที่จะซื้อระบบการจัดซื้อของKingdeeชุดนี้ที่ไม่มีประโยชน์ใดๆต่อตัวเองเลย?

พอได้ยินคำพูดของลูกพี่ลูกน้องหวังซินก็หมดคำพูดเขาคิดแล้วคิดอีกและพูดว่า:“ไม่ปิดบังพี่ละของชุดนี้พ่อผมต้องการแต่ว่าของจริงราคาแพงเกินไปตอนนี้เขาก็ไม่มีเงินไม่สามารถจ่ายให้พี่ได้เยอะขนาดนั้นหรอกครับ”

หวังเฉิงที่อยู่ในสายเงียบไปสักครู่หนึ่งแล้วพูดว่า:“ยังไงน้าเขยก็ทำงานอยู่ในองค์กรรัฐและมีตำแหน่งใหญ่โตในเมื่อเขาต้องการสิ่งนี้ก็ใช้เงินหลวงซื้อก็ได้แกจะกังวลเรื่องไม่เป็นเรื่องนี้ทำไมกัน!”

“พี่ครับเรื่องนี้ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นคุยกันทางโทรศัพท์ผมก็พูดกับพี่ได้ไม่มากพี่แค่ให้ราคาที่ถูกกว่านี้หน่อยเถอะครับ”หวังซินรู้ว่าถึงแม้ว่านิวซอฟท์จะเป็นการเรียนซอฟต์แวร์แต่ว่าโดยทั่วไปแล้วซอฟต์แวร์พวกนี้ก็ล้วนเป็นตัวนักเรียนเองที่จะตัดสินใจละเมิดลิขสิทธิ์ออกมาซอฟต์แวร์ที่คิดค้นและพัฒนาออกมาจริงๆนั้นตอนนี้ก็ยังไม่มีเลย

ตอนนี้โดยรวมแล้วเทคโนโลยีในประเทศยังไม่ทันสมัยเทียบเท่าได้กับต่างประเทศการที่ต้องการจะคิดค้นพัฒนาระบบที่เป็นของตัวเองนั้นแค่ระยะเวลาสั้นๆก็เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้

การลอกเลียนแบบในตอนนี้ก็เริ่มมีการพัฒนาขึ้นมาแล้วยิ่งในช่วงหลังๆก็ยิ่งหนักกว่าเดิมนี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น

“เอาล่ะในเมื่อน้าเขยต้องการฉันขอปรึกษาสักครู่เอาราคาทุนให้ละกันยังไงแล้วสิ่งนี้ฉันก็ทำออกมาคนเดียวไม่ได้ได้แปดพันแปดแบบสุดๆจะได้ระบบการจัดซื้อของKingdeeแบบแพลตตินั่มแกว่าไงล่ะ？”พอทางหวังเฉิงเสนอราคามาครั้งนี้หวังซินก็ไม่มีการไตร่ตรองอะไรทั้งสิ้นแล้วตอบตกลงไปทันที

“พี่ครับผมจะได้เมื่อไหร่ครับ？”

“เฮ้ยตอนนี้ฉันก็ไม่มีธุระอยู่แล้วฉันเอาไปให้แกแล้วกัน”เมื่อหวังเฉิงพูดจบก็วางสายโทรศัพท์ไป

หวังซินรู้ว่าหลังจากที่แก้ไขปัญหาระบบการจัดซื้อของKingdeeได้แล้วพ่อก็ยังจะต้องเจอกับปัญหาอีกแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้หวังซินก็โทรศัพท์หาพ่ออีกครั้งให้เขาเอาเงินมาให้

โรงเรียนนิวซอฟท์เป็นคณะหนึ่งในมหาวิทยาลัยตงเป่ยที่อยู่ในเมืองซีจิงซึ่งพอถึงตอนบ่ายหวังเฉิงก็มาถึงบ้านของหวังซิน

เขาสะพายกระเป๋าหนังสือมาด้วยใบหนึ่งเมื่อมาถึงบ้านของหวังซินก็มีแค่หวังซินเท่านั้นที่อยู่บ้านรูปร่างของหวังเฉิงสูงประมาณหนึ่งร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรไว้ผมยาวสวมชุดยีนส์ดูแล้วทันสมัยมาก

“ไอ้น้องชายโดดเรียนอีกแล้วสินะ！”เมื่อหวังเฉิงเห็นหวังซินก็ยิ้มกว้างพร้อมพูดออกมา

“อะไรเรียกว่าโดดเรียนอ่ะยังไงผมก็ทบทวนอยู่แล้วอยู่ที่บ้านก็เหมือนนั่นกันแหละครับ”หวังซินชวนหวังเฉิงเข้ามาในบ้านหลังจากนั้นจึงรินชาให้เขาหนึ่งแก้วแล้วรอหวังเฉิงเอาของให้เขา

“น้าสองกับน้าเขยยังทำงานอยู่เหรอ？”หวังเฉิงมองหวังซินแล้วถาม

“ใกล้จะกลับมาแล้วล่ะครับ”เมื่อหวังซินพูดจบหวังเป่าหลงก็กลับมาพอดี

เมื่อเห็นหวังเฉิงหวังเป่าหลงก็ขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติเจ้าเด็กหวังเฉิงคนนี้แต่งตัวเหมือนกับคนเสเพลตามท้องถนนตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่ค่อยจะชอบให้หวังซินติดต่อกับหวังเฉิงสักเท่าไหร่ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเรื่องงานที่สำคัญหวังเป่าหลงก็ไม่มีทางจะให้หวังซินโทรหาหวังเฉิงเป็นแน่

“สวัสดีครับน้าเขย”เมื่อหวังเฉิงเห็นหวังเป่าหลงก็รีบทักทายทันที

หวังเป่าหลงโบกมือเบาๆแล้วพูดว่า:“ช่วงไม่กี่ปีมานี้เรียนอยู่ที่นิวซอฟท์เป็นยังไงบ้าง？”

เมื่อพูดถึงนิวซอฟท์หวังเป่าหลงมักจะรู้สึกว่าคนที่เรียนอยู่ที่นั้นล้วนเป็นกลุ่มคนที่ไม่รู้จักที่จะก้าวหน้ารู้จักแค่ผลาญเวลาไปวันๆ

สำหรับเขาแล้วซอฟต์แวร์นี้ยังไงๆก็ยังเป็นสิ่งที่แปลกมากอยู่ดีในยุคนี้สาขาซอฟต์แวร์ยังถือว่าไม่เป็นที่นิยมซึ่งในใจของหวังเป่าหลงต่อให้เรียนของพวกนี้ก็หางานที่สอดคล้องกับที่เรียนไม่ได้

“เอามาแล้วครับ”

หวังเฉิงหยิบซีดีแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป้ของตัวเองเขามองดูแผ่นซีดีแล้วหวังเป่าหลงก็ขมวดคิ้วและพูดว่า：“แค่สิ่งนี้ก็สามารถใส่ระบบการจัดซื้อของKingdeeได้งั้นเหรอ？”

“น้าเขยอย่าได้ดูถูกสิ่งนี้เชียวนะครับวางใจเถอะครับระบบเป็นของจริงแน่นอนจะติดตั้งที่ไหนตอนนี้ผมจะช่วยน้าติดตั้งให้ครับ”

“นี่ยังไม่รีบออกไปกินข้าวข้างนอกก่อนแล้วค่อยว่ากัน”ซึ่งการจัดเก็บระบบหนึ่งชุดใส่ลงแผ่นซีดีหวังเป่าหลงเองก็เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

นี่ก็ถือเป็นครั้งแรกที่เขาได้สัมผัสกับซอฟต์แวร์แม้ว่างานที่ทำอยู่จะมีความเกี่ยวข้องกับคอมพิวเตอร์แต่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจอยู่ดี

“ผมกินมาแล้วครับทำเรื่องสำคัญให้เสร็จก่อนดีกว่านะครับ”หวังเฉิงปฏิเสธหวังเป่าหลงจึงไม่เซ้าซี้ต่อหลังจากนั้นทั้งสามคนก็มาที่บริษัทด้วยกัน

ในเวลานี้ในใจของหัวหน้าแผนกคลังสินค้ากำลังชะล่าใจอยู่เมื่อไม่กี่วันก่อนหวังเป่าหลงก็ตรวจสอบบัญชีและตรวจดูวัสดุอุปกรณ์ที่มีอยู่จริงในคลังแม้ว่าจะรู้ถึงปัญหาก็ยังไม่สามารถทำอะไรได้？

ฮัมเพลงอยู่อย่างเพลิดเพลินดื่มด่ำกับเสียงเพลงเท้าก้าวไปตามจังหวะแทงโก้ตอนนี้กำลังสนุกอยู่คนเดียวแล้วประตูห้องก็ถูกเคาะเสียงดัง

เมื่อเปิดประตูห้องออกมาดูที่แท้ก็เป็นหวังเป่าหลงหวังซินและหวังเฉิงที่มาที่นี่นั่นเอง

“ผู้อำนวยการหวังครับทำไมวันนี้ถึงมาตรวจงานอีกล่ะครับ？”เมื่อเห็นหวังเป่าหลงซุนเหล่ยจึงถามด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ใช่ซะหน่อยวันนี้มาทำเรื่องสำคัญนิดหน่อยน่ะนายก็มาด้วยกันสิ”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของหวังเป่าหลงซุนเหล่ยก็ไม่ได้ใส่ใจหวังเป่าหลงจึงเดินตามหลังหวังเป่าหลงไปโดยที่ทั้งสองคนเดินไปยังห้องเก็บวัสดุอุปกรณ์ด้วยกัน

ภายในห้องเก็บวัสดุอุปกรณ์มีคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่เอี่ยมหนึ่งเครื่องเป็นเครื่องที่หวังเป่าหลงเพิ่งจะซื้อมาเพื่อเตรียมลงระบบการจัดซื้อของKingdee

คอมพิวเตอร์เครื่องนี้ติดตั้งเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ว่าเมื่อสักครู่เพื่อนร่วมงานในแผนกคลังสินค้ากำลังเล่นเกมซุปเปอร์มาริโอ้อยู่ข้างในนี้

เล่นได้อย่างเคลิบเคลิ้มมากทักษะก็ยอดเยี่ยมซุปเปอร์มาริโอ้มีทั้งกระโดดกินเห็ดอย่างต่อเนื่องเหยียบเต่าหลบสิ่งกีดขวางผู้เล่นคนนี้เล่นได้อย่างชำนาญจนไม่มีคำบรรยายเลย

“อะแฮ่ม”ซุนเหล่ยเห็นฉากนี้แล้วก็รีบกระแอมเสียงไอออกมามีชายที่กำลังเล่นเกมอยู่ได้ยืนขึ้นเมื่อเห็นว่าหวังเป่าหลงมาจึงได้สติขึ้นมาทันทีแล้วยิ้มอย่างเก้ๆกังๆ

“ติดตั้งตอนนี้เลย”หวังเป่าหลงให้หวังเฉิงเริ่มติดตั้งระบบการจัดซื้อของKingdeeในเวลานี้ซุนเหล่ยและเด็กหนุ่มที่เพิ่งเล่นเกมเมื่อครู่นี้ล้วนจับตาไปที่หวังเฉิงโดยที่ไม่รู้ว่าหวังเฉิงต้องการจะทำอะไร

องค์ประกอบของคอมพิวเตอร์แย่มากการโอนย้ายซอฟต์แวร์ก็ช้ามากแม้ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่แต่การติดตั้งระบบการจัดซื้อของKingdeeก็ใช้เวลาไปตั้งครึ่งชั่วโมงถึงจะติดตั้งเสร็จ

หลังจากที่ติดตั้งระบบการจัดซื้อของKingdeeเสร็จแล้วหวังเป่าหลงก็รีบพูดกับชายหนุ่มที่เพิ่งเล่นเกมเมื่อครู่นี้ว่า：“นายรู้เรื่องคอมพิวเตอร์ไหม？”

“รู้นิดหน่อยครับ”จริงๆแล้วชายหนุ่มคนนั้นกำลังคุยโม้อยู่อะไรก็ไม่เข้าใจเลยไม่กี่วันมานี้ที่ได้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มาก็รู้แค่ว่าจะเล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ยังไง

“ถ้างั้นดีเลยนายเอารายการของวัสดุอุปกรณ์ที่อยู่ในห้องนี้บันทึกเข้าไปให้หมดละกันนะ”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ้มอย่างเก้ๆกังๆแล้วพูดไปว่า:“ผมยังไม่ได้ศึกษาด้านนี้เลยครับ”

“ฮ่าฮ่าให้ผมทำละกัน”หวังเฉิงอาสาด้วยตนเองหลังจากนั้นไม่นานก็ได้สมุดบัญชีมาและในเวลานี้เองหวังเป่าหลงก็ไปตรวจสอบวัสดุอุปกรณ์ที่อยู่ในคลัง

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะรู้ว่าวัสดุอุปกรณ์ในคลังมีปัญหาแต่เมื่อตรวจสอบสินค้าที่เหลืออยู่อย่างละเอียดรอบหนึ่งก็ยังอดไม่ได้ที่จะโมโห

แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าซุนเหล่ยเขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาถึงยังไงระบบในคอมพิวเตอร์ก็ติดตั้งเสร็จแล้วและก็ถึงเวลาเลิกงานพอดีจึงถือโอกาสนี้ไปแผนกการเงินเพื่อเบิกเงินให้กับหวังเฉิงแล้วจึงกลับบ้านพร้อมกัน

ในตอนค่ำหวังเฉิงก็นั่งรถกลับไปแล้วแปดพันแปดพอที่จะทำให้เขาได้ระริกระรี้ไปช่วงหนึ่งแต่ในเวลานี้หวังเป่าหลงกลับนั่งอยู่บนโซฟาไม่พูดไม่จาซักคำ

ผ่านไปพักใหญ่ก็เห็นว่าหวังซินได้นั่งอยู่ข้างตัวเขาเองมาตลอดเขาจึงพูดว่า：“บัญชีเละเทะมากตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงการตามความรับผิดชอบเลยแต่ว่าความวุ่นวายนี้ต้องจัดการให้ดีๆแล้ว”

เมื่อได้ยินพ่อพูดแบบนี้แล้วในใจของหวังซินก็เห็นด้วยเป็นอย่างมาก

ขอแค่วิธีการของพ่อไม่สุดโต่งถ้าพ่อปรับแนวคิดและวิธีการดำเนินงานได้ล่ะก็เขาก็ยังจะเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง

อีกทั้งเขาให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาโดยตลอดเมื่อได้ยินพ่อพูดจึงรีบพูดไปว่า:"การปรับแนวคิดและวิธีการดำเนินงานย่อมต้องทำได้แน่นอนครับแต่ว่าจะต้องปรับให้ถูกกับคนด้วยนะครับ"

ในเวลานี้หวังจวนก็ได้ยินบทสนทนาระหว่างพ่อลูกพอดีจึงชะงักแล้วพูดว่า:"ลูกก็ยังคิดแบบนี้เหรอ？ไม่เลวเลยนะ"

หวังซินพูดไม่ออกไปชั่วขณะอย่างไรก็ตามตัวเขาเองในภาพจำของพ่อแม่ก็เป็นแค่เด็กดื้อคนหนึ่ง

“ซุนเหล่ยคนนั้นไม่เหมือนกับที่พูดไว้เลยการจัดการแผนกคลังสินค้าคาดไม่ถึงว่าทุกอย่างจะแย่ลงด้วยน้ำมือเขา”ตอนนี้เมื่อหวังเป่าหลงพูดถึงซุนเหล่ยก็โมโหขึ้นมาทันที

แผนกคลังสินค้าสามารถพัฒนามาถึงตอนนี้แต่กลับไม่มีวิธีตรวจสอบบัญชีและสินค้าจริงได้ทั้งหมดนี้จึงเป็นความรับผิดชอบของซุนเหล่ยแต่ซุนเหล่ยก็มักจะลอยหน้าลอยตาไปมาคิดว่าตัวเขาเองไม่มีวิธีจัดการกับเขางั้นเหรอ？

“พ่อครับพ่อตัดสินใจเริ่มลงมือจากซุนเหล่ยคนนี้เหรอครับ？”หวังซินได้ยินข้อมูลนี้จากน้ำเสียงของพ่อจึงรีบถามไปทันที

“ไม่เพียงแต่ซุนเหล่ยการปฏิรูปครั้งยิ่งใหญ่นี้จะต้องทำให้คนพวกนี้ไม่สามารถทำอะไรตามอำเภอใจได้อีก”เมื่อได้ยินคำพูดที่ดุดันมากของหวังเป่าหลงหวังซินจึงรีบส่ายหัวแล้วพูดว่า：“พ่อครับพ่อเคยนึกถึงผลลัพธ์ที่ทำแบบนี้บ้างไหมครับ？”

“ผลลัพธ์งั้นเหรอ？ถ้าฉันมัวแต่นึกถึงผลลัพธ์งั้นก็ให้สถานีโทรทัศน์เป็นแบบนี้ต่อไปและไม่รู้ว่าจะพัฒนาไปในทางไหนมิน่าล่ะสถานีโทรทัศน์ถึงได้ขาดทุนทุกปีอะไรที่เป็นของหลวงก็เอามาถือเป็นกรรมสิทธิ์ส่วนตัวถ้าไม่ขาดทุนสิถึงจะเป็นเรื่องแปลก！”

.

.

.