ยาใจหยางอ๋อง

นางคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อกับแม่จริงอยู่ที่นางตกลงปลงใจที่จะอยู่ยุคนี้เป็นหลิวอี้เฟยแต่นางก็ตัดไม่ขาด

นางไม่รู้ในเงามืดมีคนแอบมองนางอยู่อ๋องหยางชงอวี้เดินออกมาจากเรือนอนุมี่ฮวาอนุอีกนางหนึ่งของเค้ามองเห็นหลิวอี้เฟยเดินไปทางสระบัวสีหน้าไม่ค่อยดีเค้าจึงแอบเดินตามนางมาไม่คิดว่าจะเห็นนางในมุมนี้

"อยู่ที่นี่ทำเจ้าเศร้าโศกขนาดนั้นเลยหรือหลิวอี้เฟย"แววตาขี้เล่นเจ้าเล่ห์ทำเค้าสนใจในตัวนางตอนอยู่จวนราชครูแล้วก็ตอนที่อยู่ในห้องหอด้วยกันทำไมตอนนี้มีแต่ความเศร้า

หลิวอี้เฟยไม่รู้ถึงคนที่มายืนข้างหลังเนื่องจากนางเหม่อมองจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวพอหันหลังจะกลับเรือนก็ปะทะเข้ากับอกแข็งกำลังจะร้องกรี๊ดพอหงายหน้าขึ้น"ท่านอ๋อง"ซวยจริงๆอี้เฟยเอ้ยแถมหยางชงอวี้ยังกอดนางเอาไว้ไม่ยอมปล่อยอีก"พระชายาดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก"ถามแปลกตานี้ถ้านอนมามายืนให้เจ้ากอดอยู่แบบนี้หรือไง"กำลังจะกลับเรือนนอนเพคะท่านอ๋องโปรดปล่อยหม่อมชั้นก่อน"ปล่อยสิปล่อยโจรแต๊ะอั้งเสียงหลิวอี้เฟยหวานแต่นางกับมองตาเขียวใส่หยางชงอวี้

"เปิ่นหวางกอดชายาผิดตรงไหน''หยางชงอวี้ไม่พูดป่าวก้มลงไปหอมแก้มอี้เฟยคนถูกหอมช๊อคตัวแข็งไปแล้ว

"ยังกับข้าอยากแต่งกับท่านนักนี้"เนื่องจากอารมเศร้ายังคลุกกรุ่นใจในแล้วยังมาถูกปล้นหอมแก้มไปอีกหลิวอี้เฟยระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจพอรู้สึกตัวรีบเอามือปิดปากตัวเองยัยโง่เอ้ยยยยหาเรื่องตายไวจนได้ได้แต่ด่าตัวเองในใจ

"ในเมื่อแต่งมาแล้วเจ้าก็เป็นคนของเปิ่นหวางแล้วเป็นพระชายาของเปิ่นหวางไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม"