องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน

บทนำ

ยามโฉ่ว(01.00 - 02.59น.)ผู้คนมากมายในเมืองหลวงต่างยังพากันหลับไหลแต่จวนแห่งหนึ่งกลางเมืองหลวงบ่าวรับใช้กำลังโกลาหลแตกตื่น

“ไฟไหม้!”

“ไฟไหม้!”

“เรือนนอนขององค์หญิงแปดไฟไหม้“

เสียงบ่าวรับใช้ตะโกนระงมเปลวไฟแดงฉ่าลุกโชติช่วงไฟกำลังไหม้เรือนนอนขององค์หญิงแปดองค์หญิงบรรณาการที่ถูกส่งมาจากแคว้นเว่ยพระองค์เพิ่งเดินทางมาถึงแคว้นจ้าวเพื่อมาแต่งงานกับองค์รัชทายาท

บ่าวรับใช้ชายหญิงต่างพากันช่วยคนละไม่ละมือบางคนถือถังไม้บางคนหายน้ำวิ่งมาหวังจะดับเปลวไฟที่กำลังไหม้อยู่ในตอนนี้ทุกคนต่างหวาดกลัวหากองค์หญิงสิ้นพระชนม์ไปทั้งแบบนี้บ่าวทั้งจวนมีหวังได้ถูกสั่งประหารชีวิตตามองค์หญิงไปเป็นแน่

“ดับตรงไหน”

“ไฟลามไปแล้วใครก็ได้เอาน้ำมาเพิ่มที”

ยิ่งสาดน้ำเข้าไปมากเท่าใดเปลวไฟก็ไม่มีทีท่าจะหมดลง

เสียงกู่เจิงแววออกมาจากภายในเรือนนอนขององค์หญิงแปดท่ามกลางเปลวเพลิง

เสียงหวานขับร้องตามทำนองเพลง

“การได้พบท่าน”

“คือความทรงจำที่งดงามที่สุดในชีวิตของข้า”

“เงาสะท้อนที่ได้เห็นยามมองลงลึกไปในแววตาท่าน”“คือข้าเอง”

“หากสุดท้ายเราสองต้องพลัดพรากกัน”

“ข้าขอลืมเลือนเสียดีกว่า”

ห้วงทำนองนั้นไพเราะจับจิตหากเป็นเวลาอื่นคงยืนฟังองค์หญิงแปดขับร้องซึมซับอารมณ์ไปตามบทเพลง

แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาฟังดนตรีบ่าวรับใช้รีบเร่งมือช่วยกันดับไฟ

ไม่ช้าเสียงกู่เจิ่งเงียบสงบลงพร้อมกับเปลวไฟเหลือทิ้งไว้เพียงกลุ่มควันจางๆและเถาถ่าน

บ่าวรับใช้หลายคนวิ่งเข้าไปภายในเรือนเพื่อช่วยกันค้นหาองค์หญิงแปดขอให้พระนางยังรอดชีวิตแม้สภาพเรือนนอนที่เหลือเพียงตอตะโกทุกคนก็ยังหวังว่าพระนางจะยังมีชีวิตอยู่ไม่ว่าจะอยู่ในสภาพใดก็ตามขอให้ได้หาจนพบเพื่อที่จะได้รายงานองค์รัชทายาทได้

เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดพวกเขาที่ดูแลพระนางไม่ดีไฟไหม้มันคืออุบัติเหตุไม่มีผู้ใดอยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้

แสงจันทร์สว่างไสวแต่ยังมีจุดที่มืดมิดภายใต้เงามืดนั้นมีร่างคนผู้หนึ่งยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

กวนเสี่ยวถงยืนมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเดิมนางเป็นบุตรีของเสนาบดีของแคว้นเว่ยแต่นางเป็นเพียงบุตรีเกิดจากฮูหยินรองมารดาของนางคลอดนางก็เสียชีวิตทันทีกวนเสี่ยวถงเติบโตมาท่ามกลางพี่น้องมากมายแต่ไม่มีผู้ใดให้ความสำคัญกับนางแม่แต่บิดา

เมื่ออายุครบ16หนาวนางถูกรับเลือกให้เป็นบุตรบุญธรรมองฮองเต้แคว้นเว่ยแต่ไม่มีผู้ใดยินดีกับนางแม้แต่คนเดียวแคว้นเว่ยแพ้สงครามแคว้นจ้าวจึงสั่งให้ส่งองค์หญิงเพื่อมาแต่งงานกับองค์รัชทายาทของแคว้นจ้าวเพื่อเป็นองค์ประกันแล้วองค์หญิงพระองค์ใดจะอยากทิ้งชีวิตสุขสบายมาอยู่ต่างแคว้นกันเหล่าบุตรสาวขุนนางจึงถูกเฟ้นเลือกให้เป็นองค์หญิงแต่ไม่ว่าจะเรียกบุตรสาวตระกูลใดเข้าเฝ้าขุนนางต่างก็ไม่ยินยอมให้บุตรตนเองมาต่างแค้วนนางจึงเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่ถูกเลือกบิดาของนางอยู่ๆก็นึกได้ว่ามีบุตรีรีบเสนอนางให้รับพระราชทานยศองค์หญิงจับนางยัดขึ้นเกี้ยวแดง

กวนเสี่ยวถงเดินทางมาในฐานะองค์องค์หญิงบรรณาการมาพักอาศัยอยู่ที่จวนแห่งนี้แม้ฐานะจะเป็นถึงองค์หญิงแต่แล้วอย่างไรแคว้นที่แพ้สงครามไม่ต่างอะไรกับทาสนางจึงถูกละเลยจากบ่าวในจวน

‘ไม่ว่าอยู่ที่ใดข้าก็ไม่เคยมีความสำคัญ’

ไฟที่ไหม้หาใช่อุบัติเหตุนางเป็นคนจุดมันขึ้นมาจากพลังจากปราณของนางเองพลังที่กวนเสี่ยวถงแอบซ้อนมิให้ผู้ใดล่วงรู้

‘จากนี้ไปข้าจะยืนหยันอยู่เพื่อตัวข้าเอง‘

กวนเสี่ยวถงก้าวถอยหลังลึกเข้าไปในเงามืดไม่ช้าร่างบางก็เล้นหายไปพร้อมกับความมืดมิดยามราตรี